Niesamowita i bardzo mocna pozycja, która potrafi w sposób krótki, ale wystarczający zakreślić obraz dramatu społeczeństwa radzieckiego. Nie jest to może dzieło literackie, ale porusza wyobraźnię człowieka. Nie ukrywam również, że na rynku są lepsze pozycje dotyczące tego tematu, ale mimo wszystko warto przeczytać. Opis walki o życie i głód, który nam współczesnym ludziom jest nie do wyobrażenia. Krzyk i pewna obsesja na temat głodu oraz mrozu, aż „wyrywają się " z tej książki.
Książka opowiada o historii mieszkańców Leningradu (obecnie Petersburg). Od 8 września 1941 podczas II wojny światowej wojska niemieckie oblegają radzieckie miasto Leningrad, aż 27.11.1942. Bohaterowie z rożnych perspektyw opisują pogarszająca się z każda minutą dramatyczną walkę człowieka z głodem, mrozem oraz bezradnością.
Wspomnienia dotyczą trzech głównych bohaterów, czyli Gieorgija Aleksiejewicza Kniaziew- historyk, dyrektor Archiwum Akademii Nauk, Jura Riabinkin, który w momencie wybuchu wojny miał piętnaście lat oraz Lidia Gieorgijewna Ochapkina, która walczy o przeżycie wraz z dwójką małych dzieci. Ci ludzie się nie znają, są w rożnym wieku, każdy z nich reprezentuje inny sposób patrzenia na wojnę, świat i chce przeżyć dla różnych wartości, ale łączy ich jedno, a mianowicie walka o kolejną minutę życia w obleganym Leningradzie.
Polecam książkę, dla tych, którzy jeszcze nigdy nie zapoznawali się z tym jak człowiek musi przeżyć piekło na ziemi. Kolejne piekło w czasie II wojny światowej, które rozgrywa się na ziemi. To wspomnienia o piekle w Leningradzie.

Niesamowita i bardzo mocna pozycja, która potrafi w sposób krótki, ale wystarczający zakreślić obraz dramatu społeczeństwa radzieckiego. Nie jest to może dzieło literackie, ale porusza wyobraźnię człowieka. Nie ukrywam również, że na rynku są lepsze pozycje dotyczące tego tematu, ale mimo wszystko warto przeczytać. Opis walki o życie i głód, który nam współczesnym ludziom...