Będę z wami szczery. Bałem się tej książki jak diabła.
Od dziecka nie przepadam za schizami, szaleńczymi wizjami, psychodelią czy mieszanką skuna z muchozolem. Jakiekolwiek wyrwanie od rzeczywistości narzucające dostosowanie się do dziwnego, niezgodnego z prawami fizyki świata odstrasza mnie. Książka Chapman wypełniona jest właśnie takimi światami przedstawionymi w formie koszmarnych i pięknych snów oraz urywków z życia bohaterów. I paradoksalnie za to właśnie książkę tą pokochałem.
Autor ma bardzo prosty styl, nie oznacza to jednak, że jest on toporny. Wręcz przeciwnie autor wie kiedy używać opisów, a kiedy stawiać na akcje. Świat cyberryb, świat apokalipsy, wojny, terror, roboty można się w tym wszystkim pogubić, ale napędza to niesłychanie wyobraźnie, a nawet zmusza do myślenia poprzez dowolną interpretacje i główkowanie czy w tym całym szaleństwie jest metoda. Jest co prawda kilka mocniejszych momentów, ale strachu jako takiego nie stwierdziłem, wręcz przeciwnie momentami Trojka urzekła mnie pięknymi obrazami z motywem śmierci co tworzy fascynujący groteskowy obraz.
Cały sens czytania polega na zaufania postronnym ty kontra Chapman. To jazda, w której to autor jest kierowcą my mamy zapiać pasy i się wczytać. Ja sam zachęcam was do podjęcia wyzwania.

Będę z wami szczery. Bałem się tej książki jak diabła.
Od dziecka nie przepadam za schizami, szaleńczymi wizjami, psychodelią czy mieszanką skuna z muchozolem. Jakiekolwiek wyrwanie od rzeczywistości narzucające dostosowanie się do dziwnego, niezgodnego z prawami fizyki świata odstrasza mnie. Książka Chapman wypełniona jest właśnie takimi światami przedstawionymi w formie...