Marcina Tomaszewskiego podziwiam od lat. Gdy stawiałam pierwsze kroki na taternickich drogach, z niedowierzaniem patrzyłam na linie, które wytyczył na Kazalnicy, ale i wielkich ścianach poza Tatrami, zimą, solo, przez wiele dni. Jest Wielkim alpinistą i wielkim wspinaczem. Jednak tutaj, w opowieści o wspinaniu, górach i rodzinie, zabrakło mi czegoś więcej, jakiegoś spoiwa, które nadałoby sensu tej opowieści. Chyba wiem, co Marcin chciał powiedzieć, o czym zresztą zrobiła film Eliza Kubarska, ale zginęło to w morzy wielu wątków dość prostolinijnej narracji.
Niestety miałam tę nieprzyjemność, że książkę przesłuchałam w formie audiobooka. A lektora ciężko było słuchać, sapał, mruczał, teatralnie obniżał głos, z jakimś nadmuchanym patosem czytał zwykłe zdania o zwykłych rzeczach, jakby opowiadał o największej w dziejach historii misji wyprawy na Marsa. A Marcin tak nie pisze, tak nie mówi, jest niesamowitym człowiekiem, ale jednak skromnym.
Pan lektor całkowicie zepsuł tę historię, czytając ją jak megalomański ksiądz kazanie.

Marcina Tomaszewskiego podziwiam od lat. Gdy stawiałam pierwsze kroki na taternickich drogach, z niedowierzaniem patrzyłam na linie, które wytyczył na Kazalnicy, ale i wielkich ścianach poza Tatrami, zimą, solo, przez wiele dni. Jest Wielkim alpinistą i wielkim wspinaczem. Jednak tutaj, w opowieści o wspinaniu, górach i rodzinie, zabrakło mi czegoś więcej, jakiegoś spoiwa,...