Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Gdzie leży granica między jego samorealizacją a jej tolerancją?” Żony, partnerki wspinaczy nie poznały swoich mężczyzn w półmroku bibliotecznej czytelni. Łączył ich sport, ciekawość świata, gotowość do podejmowania ryzyka, swada wypowiedzi, styl bycia, charyzma, pasja. Kiedy nowe wyzwania dają satysfakcję spełnienia marzeń, nikt nie liczy godzin poświęconych na trening, przygotowania. To, co uwielbia się, to nie tylko sporty ekstremalne. Himalaizm. Eksploracja jaskiń. Nurkowanie głębinowe. Loty balonem. Lotnictwo sportowe. Żyjąc aktywnie, pragnie się czuć adrenalinę krążącą w żyłach. To są formy uzależnienia, ale wcale nie bardziej czasochłonne i absorbujące od pracy. Prowadzenie firmy, działalność lekarzy bez granic (zdroworozsądkowych) również burzą fundamenty ogniska domowego. Czy próba zatrzymania „na siłę” kogoś w domu ma sens? Agnieszka powoli podniosła się po śmierci swojego chłopaka. „Czy dziś zatrzymałabym przed wyprawą? Nie. Nie mogłam tego zrobić. On też nie zakazałby mi udziału w zawodach, które kocham.” Aleksandra szanuje, rozumie i docenia pragnienia męża. Razem budują swoje szczęście. „Wiedziałam, kim jest, czego chce w życiu. Nie zamierzam go ograniczać. Poza tym jego pasja sprawia, że jest tym, kim jest, to część jego osobowości.” Życie Aćki i Marka między wyprawami przypominało emocjonalny rollercoaster. Mimo to „Udało się nam z Markiem wdrapać na szczyt” Syn Mirosława po wiadomości o śmierci taty, i tak poszedł do szkoły. A tam usłyszał od kolegi: „Masz szczęście, bo twój tata zginął jak bohater, a mój jest alkoholikiem i zapije się na śmierć” Życie Katarzyny i jej męża to wspólne realizowanie pasji: Krzysztof wspina się razem z żoną, a po powrocie właśnie on robi domowe przetwory. Prowadzenie firmy, założonej przez męża, to tylko uciążliwy spadek po nieżyjącym mężu? Kiedyś Ewa czciła męża. „Dla mnie Wojtek był wtedy niczym książę Myszkin z Dostojewskiego – człowiek wrażliwy na krzywdę innych, uczciwy, szczery, dobry. Wstawiłam go w ramki.” Teraz mówi się o nim: „zwierz pozbawiony empatii”. Dwa oblicza tego samego mężczyzny? To jest dziwne… Pani Katarzyna Zdanowicz rozmawiała z kobietami, które przeżyły traumę odejścia najbliższego człowieka. W książce „Zawsze mówi, że wróci” są również wypowiedzi kobiet, które czekały / czekają na swoich partnerów i żyją z nimi. To nie jest książka beletrystyczna i nie napiszę, że podoba mi się, lub nie. Refleksje wszystkich zaproszonych przez Autorkę kobiet wzbudziły u mnie mnóstwo emocji. Jestem mężczyzną i odbieram tę książkę z mojego punktu widzenia. Drodzy czytelnicy tej książki i recenzji, napiszcie, jak widzicie problem życia w cieniu sławnego męża czy chłopaka, może ojca… Pani Zdanowicz bardzo dziękuję za tak bardzo ciekawą i nietypową książkę.