Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Harald Soleim miał 37 lat, gdy dotarł na Svalbard. Planował zostać tylko jeden sezon. Chciał poznać ten region i ruszyć dalej, w kierunku Ameryki Południowej. Zmienił jednak plany, mieszka w jednym z najzimniejszych miejsca na świecie już 40 lat i nie zamierza się wynosić. Towarzyszą mu psy i pojawiający się od czasu do czasu goście, zazwyczaj niechciani. Podczas pierwszej zimy dwukrotnie zaatakowały go białe niedźwiedzie. Zabił je, przez co musiał awanturować się z gubernatorem archipelagu o grzywnę. Na Spitsbergenie nie wolno zabijać niedźwiedzi już od kilku dekad, chyba że w obronie własnej i po wykorzystaniu innych środków odstraszających. Harald to wyjątkowo ciekawy człowiek. Autor książki, przyjaciel Haralda, chociaż ukazuje jego siłę, wytrwałość i hart ducha, nie gloryfikuje go, widzi wiele jego wad. Wskazuje chociażby na wyjątkową pamiętliwość (w przypadku ukradzionej lornetki),choleryczność i trudny charakter. Książka Birgera Amundsena nie tylko opowiada o życiu Haralda, lecz także o Arktyce. Opisy nocy polarnych czy przyrody zachwycają. Dodatkowo Amundsen w rozmowie z przyjacielem porusza kwestie dotyczące zmian klimatu czy prawa norweskiego. Uwierały mnie w tej książce dwie rzeczy. Pierwsza dotyczyła polowań, opisy były wyjątkowo realne. Jestem wyjątkowo wyczulona na krzywdę zwierząt, więc mnie bolało. Oczywiście rozumiem, że myśliwy też musi jeść, poza tym broni się, gdy atakuje go niedźwiedź, ale mnie dotykały te opisy. Druga dotyczyła fotografii martwych zwierząt, które znajdują się w książce. Jestem wyczulona, nic nie poradzę. Bardzo polecam tę książkę. Opowiada o ciekawym człowieku i niesamowitym miejscu – Svalbardzie.