Nie mogę uwierzyć w to, że zbiorowi opowiadać Kawabaty nie daję miliarda gwiazdek na dziesięć, bo powieści tego autora to klasa sama w sobie - "Głos góry" i "Kraina śniegu" to arcydzieła, a tymczasem w porównaniu do nich "Tancerka z Izu" jest... nijaka?
Zbiór jest, choć trudno mi to przyznać, nierówny. Są tu opowiadania, które bardzo subtelnie pokazują rozterki i trudności kobiecego życia, w którym miłość lub fascynacja prowadzą do komplikacji, są siłą raczej utrudniającą życie ("Sceny z festynu", "Pensjonat w uzdrowisku"). Są tu intrygujące miniaturki ("Fotografia", "Kochanka ubogich"), przywołujące ten niepokojący, oniryczny i groteskowy klimat tak charakterystyczny dla tego autora (cudowna "Ręka", "Zatoka Łuku", "Pierwsza miłość matki") - w nich widać całą klasę pisarza, z jego niezwykłą wrażliwością, z tą umiejętnością nadawania detalom głębi i znaczenia.
Ale są też opowiadania, które zostawiły mnie z poczuciem "co to ma być, bo na pewno nie Kawabata, jakiego znam i lubię" ("Dostawca zwłok", "Wszelkie stworzenie") - i opowiadania, których zwyczajnie już nie pamiętam.

Jestem dość zaskoczona, ale mowa noblowska zostawiła mnie z poczuciem niedosytu i rozczarowania, żeby nie powiedzieć, że lekkiego niesmaku...

Nie mogę uwierzyć w to, że zbiorowi opowiadać Kawabaty nie daję miliarda gwiazdek na dziesięć, bo powieści tego autora to klasa sama w sobie - "Głos góry" i "Kraina śniegu" to arcydzieła, a tymczasem w porównaniu do nich "Tancerka z Izu" jest... nijaka?
Zbiór jest, choć trudno mi to przyznać, nierówny. Są tu opowiadania, które bardzo subtelnie pokazują rozterki i trudności...