Na pewno jest oryginalna, tego jej odmówić nie mogę. Leena Krohn wybrała formę trzydziestu listów, co akurat mi się spodobało. Ich nadawcą jest kobieta, która z nieznanego nam powodu przybyła do tytułowego Tainaronu. Nie jest to jednak zwykłe miasteczko, daleko mu do normalności. Tutejsi mieszkańcy z wyglądu nie przypominają nikogo z nas, są to stworzenia o kształtach owadów, tyle że dużo większych rozmiarów. Samo miejsce akcji ciągle ulega zmianą, tak samo, jak jego mieszkańcy, którzy mają więcej niż jedno życie. Co o niej sadzę? Sama koncepcja mnie zachwyciła, a zresztą różnie by to bywało. Genialne było to, że miała jakby drugie dno, tu nie chodziło jedynie o poznanie tego dziwnego świata, ale także nas samych. Sama bohaterka pisze listy do człowieka, którego mam wrażenie, że darzyła bardzo mocnym uczuciem, bo już na samym początku porównuje to, co było z nim do tego, co ją spotyka tutaj. Co o niej wiemy? Tak naprawdę niewiele, ale za to poznajemy kilka jej wspomnień i rozmyślenia, widzimy ją od tej ciekawskiej strony, ale nie ma się co dziwić. Jak tu nie mieć mnóstwa pytań, kiedy jest się wśród owadopodobnych istot? Jeśli szukacie książki na jeden wieczór (nie ma nawet dwustu stron) to idealna pozycja dla Was, zwłaszcza jeśli macie ochotę na odrobinę refleksji, po tym, jak ją przeczytacie. Osobiście polecam, ja jestem z niej bardzo zadowolona.

Na pewno jest oryginalna, tego jej odmówić nie mogę. Leena Krohn wybrała formę trzydziestu listów, co akurat mi się spodobało. Ich nadawcą jest kobieta, która z nieznanego nam powodu przybyła do tytułowego Tainaronu. Nie jest to jednak zwykłe miasteczko, daleko mu do normalności. Tutejsi mieszkańcy z wyglądu nie przypominają nikogo z nas, są to stworzenia o kształtach...