„Szwedzki kryminał” to już trzeci tom przygód byłego gliniarza Tomasza Winklera i moje pierwsze spotkanie z owym jegomościem. Muszę przyznać, że spotkanie niezwykle udane, co skłania mnie do tego, aby w najbliższej przyszłości przyjrzeć się jego perypetiom w poprzednich tomach. Tomek Winkler jest byłym gliną nie przez przypadek. Otóż został wydalony z policji za przestępstwo, którego nie popełnił, za niewinność znaczy się. Pozbierał się na szczęście jakoś i teraz zajmuje się sprawami, za które nikt inny nie może się zabrać, sprawami z półki „beznadziejne”. Krótko mówiąc, można go sobie wynająć, albo chociaż można spróbować, bo trzeba przyznać, że nie tak łatwo to zrobić. Tym razem krewki były gliniarz sam staje się celem psychopatycznego mordercy, skazanego za zabójstwo dziecka, który uciekł z zakładu psychiatrycznego. A dlaczego Winkler znajduje się na jego liście do odstrzału? Ano dlatego, że poznał pewien sekret, o którym nie powinien wiedzieć. I teraz ma przerąbane. Co ma teraz zrobić detektyw? Musi się ratować. A w tym celu będzie musiał pogrzebać w niezbyt przyjemnej przeszłości Mateńczuka (to ów psychopata). Dowie się różnych rzeczy, między innymi kim jest jego prześladowca i co tak naprawdę wydarzyło się lata temu w szeregach tajemniczej dolnośląskiej sekty. Czy ta wiedza pozwoli mu uniknąć śmierci? Na to pytanie musicie odpowiedzieć sobie sami. Oczywiście po lekturze „Szwedzkiego kryminału”. Chociaż, gdyby się postarać, można na nie odpowiedzieć już przed lekturą, bowiem, jeśli mają powstać kolejne tomy cyklu, Winkler, jako główny bohater, łączący zresztą poszczególne książki, nie może zginąć. Zakładając, że kolejne tomy powstaną, nie jest trudno odgadnąć właściwą odpowiedź. Przejdźmy jednak do konkretów. Chociaż w książce nie brakuje schematów, poczynając od tego, że Winkler to nieziemsko przystojny mężczyzna, któremu kobiety same ładują się do łóżka, a na kwestii superbohatera, rozwiązującego wszystkie beznadziejne sprawy kończąc (on kontra policja, która tego nie potrafi), jest to naprawdę bardzo dobra lektura. I zdecydowanie ma coś ze skandynawskich kryminałów. Wiem, że tytuł dokładnie coś takiego sugeruje, ale nie było dla mnie sprawą oczywistą, że ów szwedzki kryminał podczas lektury otrzymam. Na szczęście tutaj wszystko się zgadza. Kryminał pełną gębą jest. A dokładniej, w pakiecie z detektywem Winklerem dostajemy mroczny, niepowtarzalny klimat, skomplikowaną intrygę, przeszłość pełną tajemnic, realistyczne postacie, a właściwie cały przekrój różnych osobowości, od tych zmęczonych życiem do czerpiących z tego życia całymi garściami oraz, co niemniej ważne, a może nawet najważniejsze, połączenie brutalności z właściwą dzieciom niewinnością i dobrym humorem. Najwięcej tego ostatniego wnosi do powieści postać babci detektywa, niejaka pani Roma, która z uporem maniaka twierdzi (między innymi), że alkohol też jest dla ludzi, a ona człowiekiem przecież jest. Fajny duet z tej dwójki i fajna ta babinka, taka z ciętym językiem i nieprzebierająca w słowach. Mimo, że ta relacja może nie zawsze powinna wyglądać tak, jak wygląda w powieści (pamiętajmy, że mówimy o relacji babcia-wnuk), ta dwójka potrafi przekonać czytelnika do siebie i mimo wszystko się obojgu wierzy. A przede wszystkim oboje stoją za sobą murem. Czego by nie nawyprawiało to drugie, zawsze może liczyć na konkretne wsparcie i ramiona gotowe utulić. Książka jest interesująca, potrafi wciągnąć i nie odpuszcza do ostatniej strony. Bardzo ciekawym wątkiem jest wątek sekty i w ogóle cała przeszłość, która w powieści miesza się z wydarzeniami z teraźniejszości i która na te wydarzenia wydaje się mieć niebagatelny wpływ. Sporo tajemnic, które odkrywamy razem z bohaterem sprawia, że lekturze towarzyszą niesamowite emocje i niesłabnące napięcie. Nie brakuje też zwrotów akcji. A zakończenie to już w ogóle wprawia w osłupienie. Jeśli chodzi o styl autorów, jest lekki i przyjemny, dzięki czemu przez książkę płynie się gładko. W tym miejscu mogłabym się przyczepić jedynie do słownictwa, miejscami bardzo udziwnionego, które nie pasowało mi do treści, jak na przykład osławiony już chyba „smarciak”. Ale ponieważ nie jest to coś, co zaburzyło moją płynność czytania, czepiać się jakoś bardzo nie zamierzam. Książka jest godna polecenia. Zaciekawiła mnie na tyle, że mam ochotę nadrobić poprzednie tomy, a to już coś znaczy. Jest klimatyczna, mroczna, nieco brutalna, a przede wszystkim bardzo wciągająca. Autorzy wiedzą, jak przykuć uwagę czytelnika i jak skutecznie przytrzymać go przy lekturze. To przemyślana, spójnie napisana opowieść, która trzyma w napięciu i wzbudza w czytelniku przeróżne emocje. Warto sięgnąć!