Sama nie wiem jak podejść do opinii o tej książce. Z jednej strony faktycznie w kilku miejscach wywołała u mnie śmiech, ale nie ironiczny, tylko taki szczery z rozbawienia. Z drugiej zaś mimo, iż książkę czytało się przyjemnie, zabrakło mi takiego kopa, jakiego szuka się w tego typu literaturze. W niektórych opiniach wyczytałam, że czytelnicy po lekturze odczuli ulgę. Szczerze im zazdroszczę. W moim przypadku to za duże słowo, choć rzeczywiście sama świadomość, że nie jest się samotnikiem borykającym się z uporczywym odwlekaniem zadań na później, poprawia samopoczucie. Książeczka ta zawiera w zasadzie dwie ważne dla mnie informacje. Pierwsza z nich jak juz wspomniałam to pokazanie problemu, jako takiego, który jest wszechobecny. Druga to poczucie, że ja też mogę być w jakiejś dziedzinie mistrzem ;) - Mistrzem Planowanej Opieszałości, bo skoro sam profesor się do tej ligi zalicza, to rzekłabym, że nie jest nietaktem w zaistniałej sytuacji, odczuwać dumy z przenależności do jakże elitarnej grupy ;)

Zgadzam się całej rozciągłości, że osoby opieszałe to często paradoksalnie perfekcjoniści. Filozoficzne rozważania w końcowej części książki całkowicie do mnie nie przemówiły, a porada odnośnie tworzenia listy zadań do wykonania u mnie się nie sprawdziła (widocznie jestem wyjątkowo zatwardziale i przewlekle opieszała), przy czym uważam, że metoda ta może w wielu przypadkach poskutkować.

Sama nie wiem jak podejść do opinii o tej książce. Z jednej strony faktycznie w kilku miejscach wywołała u mnie śmiech, ale nie ironiczny, tylko taki szczery z rozbawienia. Z drugiej zaś mimo, iż książkę czytało się przyjemnie, zabrakło mi takiego kopa, jakiego szuka się w tego typu literaturze. W niektórych opiniach wyczytałam, że czytelnicy po lekturze odczuli ulgę....