Pod koniec tego roku na ekranach pojawi się druga część „Diuny”. Osoby zauroczone zarówno książką, jak i filmem mogą już teraz sięgnąć po wypełniony znakomitymi zdjęciami album dokumentujący proces powstawania filmu. Licząca ponad 200 stron pozycja bardzo szczegółowo opisuje bowiem poszczególne aspekty ekranizacji oraz po raz kolejny udowadnia, że przeniesienie na ekran dzieła Franka Herberta było nie lada wyzwaniem.

Tym, co od razu rzuca się w oczy, kiedy sięgniemy po album, jest bardzo przejrzysty i klarowny podział treści. W kolejnych rozdziałach omówione zostają zagadnienia ze świata Diuny. Poznajemy bliżej kolejnych bohaterów oraz dowiadujemy się, jak wyglądały poszukiwania aktorów mających wcielić się w dane postacie. Ciekawostek tu zaprawdę znajdziecie bez liku!

Tanya Lapointe bardzo drobiazgowo opisuje lokalizacje, w których kręcono poszczególne ujęcia, oraz opowiada o szczegółach scenografii. Przyznam, że dla mnie osobiście najbardziej ciekawa wydawała się właśnie praca artystów koncepcyjnych, którzy ujawniali inspiracje oraz szczegóły pracy nad kostiumami, budowlami i pojazdami, jakie widzimy w filmie. Ogrom włożonej w produkcję pracy wręcz poraża. Przestają dziwić Oscary, jakie film zdobył za zdjęcia, scenografię, muzykę czy efekty specjalne.

I chociaż niektóre fragmenty książki wydały mi się zbyt przesłodzone i laurkowe, to ogromny materiał zdjęciowy zgromadzony w albumie w pełni mi tę drobną niedogodność rekompensuje. Fotografie oraz rysunki dokumentujące proces produkcji ujawniają inspiracje dziełami Bergmana czy Kurosawy. Nic dziwnego, że zaserwowano nam film wymowny i monumentalny, acz bardzo surowy i oszczędny.

„Sztuka i duch Diuny” to pięknie wydany album, który będzie doskonale prezentował się na półce miłośnika twórczości Franka Herberta, a lektura tekstu z pewnością umili mu czas w oczekiwaniu na drugą część filmu.

Ewa Szymczak