W tej powieści nie ma ani jednego niepotrzebnego zdania. Żadnych rozwlekłych opisów, prawie same dialogi, krótkie rozdziały - niektóre nawet na pół strony. Świat widziany z perspektywy alkoholika, który kontaktuje tylko między jedną a drugą flaszką, który wytrzymując kilka dni na odwyku po raz kolejny wpada w ciąg, a ten ciąg niszczy mu życie, zabiera przyjaciół, zabiera wszystko. Narracja pierwszoosobowa, prowadzona przez tego człowieka, jest oszczędna, tak jakby opowiadającemu było wszystko jedno - nie ma nic do stracenia, może napisać wszystko, może zrobić wszystko i jedną z takich prac jest sprawa domniemanego zabójstwa nastolatki. Ten człowiek, Taylor, sam nie wie co robi poza tym, że pije. I czyta. Czytał. Kiedyś czytał. Bo teraz przecież pije. A towarzyszą mu obłędni ludzie. Bez hamulców.

Tu nie ma
miłych ludzi
uprzejmości
ciepła

Ta powieść jest pełna
chamstwa
wulgaryzmów
warknięć
odwarknięć

W formie niemalże poematu.

W tej powieści nie ma ani jednego niepotrzebnego zdania. Żadnych rozwlekłych opisów, prawie same dialogi, krótkie rozdziały - niektóre nawet na pół strony. Świat widziany z perspektywy alkoholika, który kontaktuje tylko między jedną a drugą flaszką, który wytrzymując kilka dni na odwyku po raz kolejny wpada w ciąg, a ten ciąg niszczy mu życie, zabiera przyjaciół, zabiera...