Karolina Głogowska to dziennikarka, redaktorka, współautorka powieści „Dwanaście życzeń”, „Inna kobieta” i „Zanim cię zapomnę”. Współpracowała m.in. z Wirtualną Polską, Onetem, PAP oraz telewizją Asta. Zarówno w swoich reportażach, jak i książkach opowiada tym, co niewygodne, trudne i zamiecione pod dywan [opis pochodzi od Wydawcy]. Notka biograficzna autorki już powinna nakierować Was na to, jaką książką jest „Sprawa Sary” – charakteryzuje się dziennikarską dociekliwością i cały czas trzyma w napięciu, nie pozwalając czytelnikowi się znudzić i porzucić tematu, z kolei opowieść o tym co niewygodne i trudne jest gwarantowana praktycznie od pierwszych stron. Macie ochotę przekonać się, dlaczego? Witold Wedler pracuje jako dziennikarz śledczy, jednak z powodu ataków padaczki zostaje wysłany na zwolnienie. Podczas napadów jego umysł podsuwa mu urywki z przeszłości, aż w końcu Witek sam nie wie, czy wydarzyło się to naprawdę, czy może podświadomość podsuwa mu te obrazy. Na przymusowym urlopie nie marnuje jednak czasu i bagatelizując swoje zdrowie, postanawia rozwikłać sprawę, która nieustannie męczy go w wizjach, a konkretnie sprawa zniknięcia Sary sprzed 27 lat, dokładnie 31 lipca 1993 roku. Postanawia wrócić do miejsca, w którym to wszystko się zaczęło. Czy na dobre wyjdzie mu powrót do Brzezińca, miejscowości, w której spędził z Sarą i przyjaciółmi najlepsze (i być może równocześnie najgorsze) lato swojego życia? UWIELBIAM książki, które pochłaniają mnie na kilka godzin i całkowicie wciągają, do tego stopnia, że nie jestem w stanie przestać czytać, dopóki nie zobaczę kropki na ostatniej stronie. Tak było ze „Sprawą Sary” – od pierwszej strony historia mnie porwała, a im dalej, tym było tylko lepiej. Dwutorowość akcji dodaje rewelacyjnego nastroju i charakteru całej historii. Nie tylko śledzimy na bieżąco życie Witolda i jego próby dojścia do prawdy, co stało się z Sarą, ale także „naocznie” doświadczamy tego, jak wyglądało jego życie w latach 90-tych, jak poznał Sarę i co ich połączyło, a przede wszystkim co dokładnie stało się tego lata. Niezmiernie szanuję autorów, którzy potrafią tak poprowadzić akcję, że nawet na chwilę nie ma się ochoty odłożyć książki. Historia jest nie tylko ciekawa pod względem śledztwa Witolda i jego rezultatów, ale też tego, jak wielu rzeczy nie dostrzegamy w życiu innych, nawet tych, którzy mieszkają tuż obok. Pani Głogowska wykorzystała potencjał tej historii do końca – praktycznie każdy z bohaterów skrywa jakąś tajemnicę, która wstrząsa swoją brutalnością, porusza do granic i pozostawia z wieloma pytaniami: jak, dlaczego, po co? Zdecydowanie podczas lektury nie zabraknie emocji, a zakończenie wprawi wszystkich w zaskoczenie. Osobiście jestem zachwycona tą książką, życzyłabym sobie samych takich powieści – które nie tylko dostarczają rozrywki, ale i poruszają do głębi, skłaniają do refleksji i uświadamiają, że świat wcale nie jest taki piękny, jak mogłoby się wydawać, a najbliżsi mogą być naszymi największymi wrogami. Chapeau bas!