Nie Szatan zdobi człowieka, czyli nie taki diabeł straszny jak go malują. A nie pisze tego dozgonny fan Behemotha, lecz ktoś, kto kompletnie takiej muzyki nie czuje, a z opinią lidera najpopularniejszego polskiego zespołu za granicą często się nie zgadza.
Współczucie dla diabła budzi się zwłaszcza w zderzeniu z jego niemałą elokwencją oraz całkiem imponującą wiedzą historyczną i teologiczną, która na głowę bije zaplecze intelektualne większości pełnych pychy, zatwardziałych ultrakatoli. Jeśli tak ma wyglądać satanizm, to nie ma się obawiać, że jemu podobni zgotują nam piekło na Ziemi. Nergal buduje sobie tutaj wizerunek "niezmordowanego" faceta, który się nie wstydzi samego siebie, wiernego swoim zasadom, może nieco niepotrzebnie nastawionego na wkładania kij w mrowisko, lecz pewnego swoich racji i całkiem przyzwoitego, chyba dojrzałego gościa, który jedynie sprzeciwia się indoktrynacji kościoła katolickiego, właściwie przy tym nie wypaczając zasad Dekalogu. Co więcej, zdaje się, że zaprzyjaźnieni dziennikarze zadali muzykowi wystarczająco wiele niewygodnych pytań, by w oczach czytelnika utrwalił się obraz szczerej "spowiedzi" indagowanego. Miejmy nadzieję, że nie jest to jedynie kolejna prowokacja artysty.

Nie Szatan zdobi człowieka, czyli nie taki diabeł straszny jak go malują. A nie pisze tego dozgonny fan Behemotha, lecz ktoś, kto kompletnie takiej muzyki nie czuje, a z opinią lidera najpopularniejszego polskiego zespołu za granicą często się nie zgadza.
Współczucie dla diabła budzi się zwłaszcza w zderzeniu z jego niemałą elokwencją oraz całkiem imponującą wiedzą...