Pozycja obowiązkowa dla fanów Slayer!
W sumie nie ma większego wyboru ;)

Pozycja obowiązkowa dla fanów Slayer!
W sumie nie ma większego wyboru ;)

Biografie mają często to do siebie, że pisane są z pozycji kolan, tak jest również w tym wypadku, widać, słychać i czuć, że autor to zagorzały fan zespołu. Co ciekawe, kompletnie nie przeszkadza to w lekturze, tak samo zresztą jak to, że biografia jest "nieoficjalna", mrówcza praca i styl w jakim historia jest spisana powodują, że czyta się to z wypiekami na twarzy. Jedyny minus to niewielka ilość zdjęć, do tego średnio ciekawych. Tak czy owak gorąco polecam - SLAYER QRWA!!!

Biografie mają często to do siebie, że pisane są z pozycji kolan, tak jest również w tym wypadku, widać, słychać i czuć, że autor to zagorzały fan zespołu. Co ciekawe, kompletnie nie przeszkadza to w lekturze, tak samo zresztą jak to, że biografia jest "nieoficjalna", mrówcza praca i styl w jakim historia jest spisana powodują, że czyta się to z wypiekami na twarzy. Jedyny...

"Moja Biblia"
Czytam tą książkę, nie po raz pierwszy. Miałem najpierw wydanie pierwsze. Poszło dwukrotnie. Potem odczekałem chwilę i zamieniłem na wydanie czwarte. I znów książka pochłonęła moją duszę. Czytając przesłuchałem całą swoją dyskografię Slayera. Nie ukrywam, że opisywany zespół to mój absolutny numer 1 i nie mogę nie być obiektywny. Jestem za to bardzo wymagający wobec treści...
Wracając do publikacji, autor stroni od szamba. Prezentuje wyważoną i opartą na udokumentowanych zdarzeniach wiedzę. Sprzedaje swoje zasoby idealnie. Książkę czyta się jak dobrą obyczajową powieść. Nie brakuje w niej ostrzejszych wątków. Nie są one jednak wyznacznikiem całości. Całość jest bardzo dobrze i inteligentnie skomponowana. Drobiazgowo na czynniki pierwsze mamy rozebrane poszczególne płyty. W środku znajdziemy trochę kolorowych zdjęć. Nie jest to autoryzowana biografia (a szkoda, ale nic jej to nie ujmuje),ale najlepsza jaką dotychczas przeczytałem. I pewnie nie raz przeczytam. Dla fanów zespołu obowiązkowa, dla pozostałych, jeśli po nią sięgną, dobrze napisana historia wybitnego zespołu. Bo to przecież "SLAYER KU@#A !!!"

"Moja Biblia"
Czytam tą książkę, nie po raz pierwszy. Miałem najpierw wydanie pierwsze. Poszło dwukrotnie. Potem odczekałem chwilę i zamieniłem na wydanie czwarte. I znów książka pochłonęła moją duszę. Czytając przesłuchałem całą swoją dyskografię Slayera. Nie ukrywam, że opisywany zespół to mój absolutny numer 1 i nie mogę nie być obiektywny. Jestem za to bardzo wymagający...

Czegoś mi w tej książce brakuje...
Nie wiem sam, chyba określenie "nieoficjalna" zawsze u mnie rzutuje na odbiór takich monografii. Szubrycht opiera się na relacjach osób postronnych, dawnych współpracowników, muzyków z zaprzyjaźnionych zespołów. Ci ostatni zresztą bardzo często się powtarzają.
Widać, że książka jest pisana z perspektywy fana, brakuje trochę dystansu, spojrzenia na pewne kwestie obiektywnie. Przytaczane zdania muzyków Slayera wycięte z różnych pism, wywiadów, na pewno ubarwiają całość, ale brakuje tu czegoś, co by powiedzieli specjalnie z myślą o książce Jarka. To jest właśnie największy minus pisania biografii nieoficjalnych - w takiej książce o Vader, Szubrycht miał znacznie łatwiejszy dostęp do byłych i obecnych muzyków, a całość czytało się tak, jakby Peter Wiwczarek był współautorem - i książka dzięki temu miażdżyła nabiał. Tu trochę bida, jakby autor obserwował Slayera z krzaków, zaopatrzony w lornetkę.
Nie chcę, żeby ktoś to odebrał, że się naśmiewam: myślę, że z materiału, który miał w zasięgu swojej ręki, autor wyrzeźbił naprawdę dobrą książkę, ale brakuje tu ciut ognia.
I zakończenie wygląda, jak doklejone na szybko, zaktualizowane po śmierci Hannemana. Szkoda chłopa, nawiasem mówiąc.
Daję siódemkę, głównie za podejście "od fana, dla fanów" - i pomimo braków, czegoś się dowiedziałem.
Teraz to już tylko czekać do 27 listopada i zabrać zad do Łodzi na ich, możliwe że ostatni w tym kraju, koncert.

Czegoś mi w tej książce brakuje...
Nie wiem sam, chyba określenie "nieoficjalna" zawsze u mnie rzutuje na odbiór takich monografii. Szubrycht opiera się na relacjach osób postronnych, dawnych współpracowników, muzyków z zaprzyjaźnionych zespołów. Ci ostatni zresztą bardzo często się powtarzają.
Widać, że książka jest pisana z perspektywy fana, brakuje trochę dystansu,...

Wielkie zespoły popełniają wielkie błędy, a takim właśnie błędem ze strony zespołu była negatywna odpowiedź w kontekście uznania tej książki za swoją oficjalną biografię. Jarek Szubrycht dał tu całego siebie, całą swoją pasję i miłość do zespołu. Wyszła z tego książka, którą zachwycą się zarówno weterani, jak i młodzież, która dopiero rozpoczyna swoją przygodę z muzyką metalową.

Wielkie zespoły popełniają wielkie błędy, a takim właśnie błędem ze strony zespołu była negatywna odpowiedź w kontekście uznania tej książki za swoją oficjalną biografię. Jarek Szubrycht dał tu całego siebie, całą swoją pasję i miłość do zespołu. Wyszła z tego książka, którą zachwycą się zarówno weterani, jak i młodzież, która dopiero rozpoczyna swoją przygodę z muzyką...

Przeczytałem zarówno Bez litości jak i Krwawe rządy. W tym przypadku muszę powiedzieć, że to jednak opis fana, który raczej korzystał z prasy niż kontatku z zespołem, czego autor nie ukrywa. Tak czy inaczej szacun za podjęte wyzwanie. W mojej opinii - warto przeczytać, ale to raczej pozycja dla fanów Slayera tylko i wyłącznie.

Przeczytałem zarówno Bez litości jak i Krwawe rządy. W tym przypadku muszę powiedzieć, że to jednak opis fana, który raczej korzystał z prasy niż kontatku z zespołem, czego autor nie ukrywa. Tak czy inaczej szacun za podjęte wyzwanie. W mojej opinii - warto przeczytać, ale to raczej pozycja dla fanów Slayera tylko i wyłącznie.

dalej twierdzę, że do Divine Intervention włącznie, dorobek muzyczny tej kapeli gniecie jaja, ale dzięki tej książce, odkryłem, że nie szanuję samych muzyków. Nagrobki ze złamanym kręgosłupem moralnym, twardziele z pieszczochami nabijanymi gwoździami, co tchórzem są podszyci i za żadną kwestię nie są w stanie wziąć odpowiedzialności. "My nie oceniamy, nie opowiadamy się po żadnej ze stron, my tylko dokumentujemy to, co widzimy" - jebać...

dalej twierdzę, że do Divine Intervention włącznie, dorobek muzyczny tej kapeli gniecie jaja, ale dzięki tej książce, odkryłem, że nie szanuję samych muzyków. Nagrobki ze złamanym kręgosłupem moralnym, twardziele z pieszczochami nabijanymi gwoździami, co tchórzem są podszyci i za żadną kwestię nie są w stanie wziąć odpowiedzialności. "My nie oceniamy, nie opowiadamy się po...

Świetna książka dla wszystkich fanów tego zespołu, zawarte jest w niej wiele ciekawostek, a co dla mnie najważniejsze - czym inspirowali się twórcy zespołu pisząc swoje teksty, ukryte odniesienia tytułów do np filmów, czy teksty dotyczące seryjnych morderców. Poznanie natury muzyków i ich źródeł inspiracji a także ich cała droga na szczyt. Po przeczytaniu książki moja miłość do Slayera znacznie wzrosła, poza tym przyjemnie i lekko się ją czyta, jest napisana w zasadzie krótko, zwięźle i na temat a informacje w niej zawarte długo pozostają w pamięci.

Świetna książka dla wszystkich fanów tego zespołu, zawarte jest w niej wiele ciekawostek, a co dla mnie najważniejsze - czym inspirowali się twórcy zespołu pisząc swoje teksty, ukryte odniesienia tytułów do np filmów, czy teksty dotyczące seryjnych morderców. Poznanie natury muzyków i ich źródeł inspiracji a także ich cała droga na szczyt. Po przeczytaniu książki moja...

Fuckin´ Slayer!

Fuckin´ Slayer!

Pióro Pana Jarka z „Ćwieków” uwielbiam lecz historia Slayera być może przez wymogi kronikarskie jest nieco sztywna, toporna. Podczas czytania odnosiłem wrażenie kształtowania się pióra mojego ulubionego dziennikarza muzycznego.

Pióro Pana Jarka z „Ćwieków” uwielbiam lecz historia Slayera być może przez wymogi kronikarskie jest nieco sztywna, toporna. Podczas czytania odnosiłem wrażenie kształtowania się pióra mojego ulubionego dziennikarza muzycznego.