Problemem tej książki jest to, że ona nic nie zmienia. Nie zmienia obecnie (2024), nie zmieniała również wtedy, kiedy była wydawana (2018), a nawet w latach, gdy była tworzona (2015-2017).

Trudno nazywać to dziennikarskim śledztwem, gdy większość najbardziej szokujących skandali, w momencie spisywania książki była już znana. To nie jest tak, że autor ujawnia skandale, o których nikt nie wiedział. W tej książce nie ma ani jednego takiego wydarzenia, więc gdzie tu śledztwo? To po prostu tytaniczna praca, polegająca na tym, aby zebrać to wszystko do kupy, a to faktycznie jest warte docenienia.

Chyba, że ktoś uzna za skandal skalę samego zjawiska. Skalę, która wydaje się być zresztą nie do końca przekonująca, bo bazuje raczej na luźnych szacunkach autora. Natomiast te faktyczne skandale, które się tu pojawiają, tak naprawdę stanowią jedynie podbudówkę, do tego, aby ujawnić, że kolejny ksiądz prawdopodobnie może mieć skłonności homoseksualne. Tylko - na Boga! - żeby wyciągnąć taki wniosek, nie potrzebujemy 700-stronnicowej otoczki. Wystarczyłoby się zapoznać z sekcją "Kontrowersje" przy danym nazwisku na Wikipedii. Poza tym przy trzecim, dziesiątym, piętnastym czy dwudziestym nazwisku, którego i tak nie spamiętamy, czytelnik zaczyna się z tym oswajać i myśli "Tak, kumam, to kolejny gnojek, ale co w związku z tym?".

Ogólnie jestem też nieco zdziwiony tym, jak często o aktywność homoseksualną podejrzewani są ludzie, którzy przekroczyli siedemdziesiąty, osiemdziesiąty czy nawet dziewięćdziesiąty rok życia. W wieku, w którym wstanie z łóżka czy podtarcie tyłka stanowi wyzwanie, dla autora relacja pomiędzy dwójką mężczyzn ma podteksty seksualne. Co jest dziwnego w tym, że dwoje podstarzałych zaprzyjaźnionych mężczyzn, decyduje się na wspólną egzystencję w momencie, gdy najczęściej jeden z nich (rzadziej obaj) stoją u progu niepełnosprawności, a nawet śmierci. Czy naprawdę takim ludziom figle i amory w głowie? Wątpię. I żeby nie było - to żaden mechanizm wyparcia - oczywiście dopuszczam możliwość, że sporo z nich w przeszłości było aktywnymi homoseksualistami. Tylko, że w samej książce więcej mówimy o aktualnych relacjach księży (czyli relacjach ze schyłku ich życia, które zapewne będą czyste jak łza z absolutnie prozaicznych powodów, jakimi jest niemoc ludzkiego organizmu), niżeli o udokumentowanych aktach z przeszłości.

I na koniec - jeżeli ktoś ma chrapkę na lekturę, dostarczającą argumentów w dyskusji o tym, że Jan Paweł II nie był wielkim Polakiem, to... przeliczy się. Najdłuższa z części tej historii (proporcjonalnie do trwania pontyfikatu), licząca prawie 300 stron, traktuje w zasadzie o wszystkim dookoła, tylko nie o roli Jana Pawła II w opisywanych wydarzeniach. Dowiemy się co prawda, że Jan Paweł II potwornie błądził w kwestii zakazu stosowania prezerwatyw w targanej AIDS Afryce, ale nawet tu ciężar zostanie przeniesiony na innych. Tak, jakby największą zbrodnią Papieża było to, że otaczał się ludźmi chytrymi, przebiegłymi, natomiast faktyczna rola Karola Wojtyły wydaje się być całkowicie obca autorowi, o czym zresztą bez wstydu przyznaje już na pierwszych stronach. Nie wiemy, czy Papież Polak wiedział, o czymkolwiek, czy może po prostu był starym schorowanym człowiekiem, który bezgranicznie ufał ludziom z najbliższego otoczenia, którzy cynicznie wykorzystywali jego niedołężność. Zresztą w części zatytułowanej dumnie "Jan Paweł II" i tak więcej jest o Ratzingerze i trudno nie odnieść wrażenia, że ten blisko 300-stronnicowy rozdział to tylko preludium do potwornego rajdu po Benedykcie XVI. Jest to zresztą aż dziwne, że 27-letni pontyfikat Wojtyły nie dostarczył Martelowi twardych argumentów na to, że sam Jan Paweł II miał coś za uszami. A jednak nie przeszkodziło mu to, aby wysmarować tak długi słowotok rzekomo na jego temat.

Podsumowując: "Sodoma" to twór zbyt rozwleczony, wałkujący ciągle ten sam temat, z ostatecznie nieprzekonującymi dowodami, pomimo absolutnie tytanicznej pracy, która została włożona w przygotowanie reportażu. Niestety autor jest też nieco zbyt nachalnie zachwycony samym sobą (zwłaszcza swoim intelektem i doświadczeniami czerpanym z odbywanych podróży) i choć rzekomo (według jego własnej deklaracji) Martel nie lubi pisać o samym sobie, to trudno nie odnieść wrażenia, że przez cały czas przedstawia on nieobiektywną, mocno autorską wizję świata.

Książka tylko dla wytrwałych.

Problemem tej książki jest to, że ona nic nie zmienia. Nie zmienia obecnie (2024), nie zmieniała również wtedy, kiedy była wydawana (2018), a nawet w latach, gdy była tworzona (2015-2017).

Trudno nazywać to dziennikarskim śledztwem, gdy większość najbardziej szokujących skandali, w momencie spisywania książki była już znana. To nie jest tak, że autor ujawnia skandale, o...