Bardzo mi spasowały książki z serii Leniwa Niedziela, więc nie spodziewałam się takiego zawodu po przeczytaniu tej. Zupełnie nie mogłam się połapać o co w tej książce chodzi. Iris dziedziczy po babci dom. Jest on stary i pełen wspomnień. To właśnie ten obiekt i miasteczko w północnych Niemczech, gdzie bohaterka się wychowała, skłania ją do refleksji i odświeżeniu rodzinnej historii. Początek książki to jeden wielki bałagan. Nie mogłam się połapać kto jest kim i w jakim stopniu spokrewniony jest z resztą. Niby jest to w którymś momencie wytłumaczone, ale do samego końca zdarzały mi się chwile niepewności. W kolejnych akapitach są pomieszane wydarzenia z życia Iris, jej kuzynek, ciotek, matki, babki, dziadka i kochanków tych wymienionych osób. Mogę zaryzykować stwierdzenie, że wyszłaby z tego niezła telenowela. Przy tym wszystkim podział na rozdziały wydaje się trochę zrobiony na siłę i nie spełnia swojej roli, czyli nie dzieli książki na osobne wydarzenia, czy też zbliżoną tematykę. Istny miszmasz.

Od razu można wyczuć, że autorką jest Niemka. Nie wiem, czy to przez dość chłodny styl i znaczną ilość metafor i porównań, ale znając trochę dorobku niemieckojęzycznych pisarzy (chociażby z j. polskiego w liceum) od razu to wyczułam. Jak dla mnie w książce jest za dużo dumania, za mało dialogów. Mała cząstka tego czego można się spodziewać:

"Tak historia Carstena Lexowa stała się częścią mojej własnej historii i częścią mojej historii na temat historii mojej babki i częścią mojej historii o historii mojej babki poprzez historię ciotki Anny."

Tak, takich tasiemców można znaleźć dość dużo. Jeśli lubicie historie opowiadane wolno, spokojnie i z dość dużą dawką filozofii, ta się wam spodoba. Największym atutem jest chyba wątek Iris współcześnie. Jest dość krótki, ale intensywny. Iris, bibliotekarka, która przyjechała na chwilę na pogrzeb, zostaje zmuszona do zostania na dłużej. W domu babki decyduje się co dalej zrobić nie tylko z nim, ale też ze swoim życiem. Spotyka Maxa, starego znajomego, brata jej przyjaciółki, który jest jednocześnie adwokatem zajmującym się sprawami spadkowymi. Można powiedzieć, że odnawiają starą znajomość, albo poznają się od nowa jako dorośli już ludzie.

Hasło siła rodzinnych wspomnień mnie nie przekonało. Jakoś nieswojo było mi czytać o demencji starczej, latach wojny w Niemczech, czy też o opowieściach staruszków w stylu "jak to było kochać się z dziewczyną pod jabłonią, kiedy byłem młody". To chyba do mnie nie przemówiło. Przytłaczała mnie żałoba, wspomnienia i melancholia. Ja jednak wolę bardziej dynamiczne książki.

http://latajace-ksiazki.blogspot.com/2015/07/smak-pestek-jabek-katharina-hagena.html

Bardzo mi spasowały książki z serii Leniwa Niedziela, więc nie spodziewałam się takiego zawodu po przeczytaniu tej. Zupełnie nie mogłam się połapać o co w tej książce chodzi. Iris dziedziczy po babci dom. Jest on stary i pełen wspomnień. To właśnie ten obiekt i miasteczko w północnych Niemczech, gdzie bohaterka się wychowała, skłania ją do refleksji i odświeżeniu rodzinnej...