Mam głęboką świadomość, że dla niektórych czytelników hipnotyzujący, subtelny rytm tej powieści będzie po prostu nudnym ględzeniem, w którym nic się nie dzieje - bo to prawda, w "Smaku języka" nie dzieje się zbyt dużo, ale też nie wciągająca akcja i wypadki następujące po sobie jak w dobrym kryminale stanowią o sile tej niezwykłej powieści. "Smak języka" to - no właśnie - powieść, którą można się delektować, zupełnie nieoczywista w pierwszym wrażeniu, dokładnie jak wyszukana potrawa; powieść, której język urzeka delikatnością, wyciszeniem, dyskretnym urokiem. Nie ma tu miejsca na namiętności wyrażone wprost, na wybuchy pasji i nieposkromionych emocji. Są za to subtelności, szczegóły, które sprawiają, że napięcie wprost tętni gdzieś pod powierzchnią i można jedynie w powściąganym napięciu czekać na finał.
Pozostając frapującą opowieścią o destrukcyjnej namiętności, "Smak języka" pozostaje zmysłową książką o jedzeniu, gotowaniu, radości smakowania i degustowania. Spożywanie posiłków nie jest tu tylko prostą czynnością, urastając do rangi symbolu, lekarstwa, wyznania, dialogu. I jeszcze wrażliwość autorki, dzięki której z poetyckim pięknem wydobywa znaczenie i wymowę subtelności i niuansów. Literacki smakołyk, wobec którego "Kuchnia" Yoshimoto Bananay to weekendowa szkółka kulinarna.

Mam głęboką świadomość, że dla niektórych czytelników hipnotyzujący, subtelny rytm tej powieści będzie po prostu nudnym ględzeniem, w którym nic się nie dzieje - bo to prawda, w "Smaku języka" nie dzieje się zbyt dużo, ale też nie wciągająca akcja i wypadki następujące po sobie jak w dobrym kryminale stanowią o sile tej niezwykłej powieści. "Smak języka" to - no właśnie -...