Stojącym u progu swojej kariery młodym ludziom, potrzebny byłby mistrz, doświadczony doradca, autorytet. Trudno wybrać właściwą życiową ścieżkę, tym bardziej, że niektóre z nich mogą okazać się wyboiste, jeśli nie karkołomne. Takim wymarzonym mentorem był pan profesor Andrzej Szczeklik. Niestety zmarł w 2012 roku. Jego uczniowie wspominają go z najwyższym szacunkiem.

Swoją głęboką wiedzę budował na bazie niezwykłej osobowości.

„Słuch absolutny” bywa bezcenny zarówno przy fortepianie, jak i ze stetoskopem w dłoni. Na podobieństwo tego, jak dźwięki różnią się wysokością, doświadczony i wrażliwy lekarz właściwie odczytuje szumy w organizmie. Takie umiejętności dziedziczy się z genami.

„Podoba mi się to, co mówisz: ze ta zdolność jest w jakimś stopniu kwestią dziedziczenia – to właściwie optymistyczne…”

Powyższy cytat pochodzi z jednej z wielu rozmów prowadzonych między przyjaciółmi: filologiem, publicystą, redaktorem naczelnym Znaku – Jerzym Illgiem, i wybitnym lekarzem o licznych zainteresowaniach, profesorem Andrzejem Szczeklikiem. Każda nieprzypadkowa rozmowa ma swój rytm jak tętno krwi, muzyki, tańca. W zapisie pojawiło się wspomnienie rock‘n’rolla zatańczonego z japońską księżną. Czasem trudno jest dostrzec równowagę między życiem i śmiercią.

„Widziałem, chyba w Brukseli, obraz Pietera Bruegla, który wspaniale to uchwycił: takie szalone dążenie do wolności, urwania się z wszystkich nakazów – w tę swobodę wprowadza rytm i muzyka”

Ta swoboda bywa czasem dokuczliwa, „podobnie jak hałas robiony przez tych dwóch bęcwałów, którzy tu przed chwilą przejeżdżali na motorach”.

Harmonia w życiu walczy z dysonansem, na zasadzie skrajności. Święty Kevin, podtrzymujący w dłoniach gwiazdo z pisklętami, jest przeciwieństwem wizji „obłąkanych uczonych”, próbujących ożywić współczesnego Frankensteina. Takie tezy nie zaskakują w wypowiedziach profesora Szczeklika, który nigdy nie stał biernie z boku i dawał opór systemowi. A donosiciele zawsze byli gotowi do pisania.

„A jeżeli miałbym się przekonać, ze ktoś z moich bliskich kolegów okazał się szmatą, to ja tego nie chcę wiedzieć”
Nie będę oceniał tej książki. Nie mam dosyć doświadczenia życiowego. To są opinie wybitnego erudyty, który nie rzucał słów na wiatr. Wszyscy, którzy przeczytają tę książkę, lub już to zrobili, sami ustosunkują się do zapisanych poglądów. Dodam tylko, że dla mnie „Słuch absolutny” jest rewelacją. Jeszcze do wielu zagadnień wypada mi wrócić.

Stojącym u progu swojej kariery młodym ludziom, potrzebny byłby mistrz, doświadczony doradca, autorytet. Trudno wybrać właściwą życiową ścieżkę, tym bardziej, że niektóre z nich mogą okazać się wyboiste, jeśli nie karkołomne. Takim wymarzonym mentorem był pan profesor Andrzej Szczeklik. Niestety zmarł w 2012 roku. Jego uczniowie wspominają go z najwyższym szacunkiem.

Swoją...