Bardzo udały się Rymkiewiczowi te "encyklopedie" - nie mające żadnych negatywnych cech "prawdziwych", dzięki czemu mógł on popuścić swych eseistycznych cugli. A dzięki temu czytelnik może wybrać dowolne hasło i smakować tak niezwykły - jak i nieznany szerzej - życiorys naszego Drugiego Wieszcza (a może i Pierwszego?).

Spór z Mickiewiczemu jakoś się tu przewija, choć nie nicią przewodnią - choć gdzie indziej Autor szczegółowo opisał, jak to Litwin chciał zabić swego wołyńskiego rywala (tu tylko o tym malutki rozdzialik i bez wskazania autora "Dziadów" jako inspiratora niedoszłego pojedynku).

A ponadto jest tu cały Julek - wychuchany maminsynek, zalewający się łzami wraz z mocno toksyczną Matką, a zarazem wytrawny gracz na paryskiej giełdzie, a jednocześnie Autor wykorzystywany niecnie przez swego Wydawcę, a także arbiter elegantiarum polskiej emigracji w Paryżu, a zarazem szybciej niż inni oprzytomniały towiańczyk (wspaniały wiersz" Wielcyśmy byli i śmieszniśmy byli/ Bośmy się duchem bożym tak popili/Że nam pogórza, ojczyste grobowce/Przy dźwięku fletni skakały jak owce...) a jednocześnie prawdopodobny gej - choć ten wątek jest zarysowany bardzo delikatnie; być może z powodu Matki nie był zdolny do prawdziwego związku z kobietą....

I jeszcze to słynne rymkiewiczowskie zamiłowanie do szczegółowego szczegółu....

Pasjonująca książka - choć głównie dla kochających Tamte Czasy, Tamtych Ludzi

Bardzo udały się Rymkiewiczowi te "encyklopedie" - nie mające żadnych negatywnych cech "prawdziwych", dzięki czemu mógł on popuścić swych eseistycznych cugli. A dzięki temu czytelnik może wybrać dowolne hasło i smakować tak niezwykły - jak i nieznany szerzej - życiorys naszego Drugiego Wieszcza (a może i Pierwszego?).

Spór z Mickiewiczemu jakoś się tu przewija, choć nie...