Kryminał sądowy, czy trafniej, dramat sądowy do łatwych nie należy. Dzieje się w jednej zazwyczaj lokalizacji, jest na swój sposób klaustrofobiczny i opiera się na grze słów, potyczkach słownych, a nie spektakularnej akcji. Sztandarowym twórcą jest pewnie Gardner, ale Perry Mason ma charyzmę, która każdej powieści lekkości dodaje.
Scherman natomiast rzecz traktuje z niezwykłą powagą. Oto mamy samobójstwo, bądź nie, mamy sprawcę, na którego poszlaki wskazują i coraz więcej znaków zapytania. Mamy też tę odwieczną walkę między oskarżycielem a obrońcą, która nader często skłania do konkluzji, że często miast sprawiedliwości, zręczność w słowie wygrywa.
Od pierwszych stron historia trzyma w napięciu, co i rusz pojawiają się nowe fakty, które gmatwają sprawę. Główne postacie nie są zbyt wyraziste, autor zbyt wiele czasu im nie poświęca, wynosząc do najważniejszej rolę grafologa – samemu będąc wybitnym znawcą tej nauki. Świetnie też akcentuje zjawisko instynktu stadnego, gdzie motłoch na sali sądowej zebrany, feruje wyroki jedynie słuszne, choć co chwilę inne.
Sama intryga świetnie skomponowana, choć łatwa do odgadnięcia. W dwóch słowach: doskonały kryminał.

Kryminał sądowy, czy trafniej, dramat sądowy do łatwych nie należy. Dzieje się w jednej zazwyczaj lokalizacji, jest na swój sposób klaustrofobiczny i opiera się na grze słów, potyczkach słownych, a nie spektakularnej akcji. Sztandarowym twórcą jest pewnie Gardner, ale Perry Mason ma charyzmę, która każdej powieści lekkości dodaje.
Scherman natomiast rzecz traktuje z...