Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwaga fani kryminalistyki. Trafił się mały rarytasik. Samobójstwo zmarłego zakupione przez przypadek, okazało się całkiem przyzwoitym kryminałem ze smaczkiem. A jaki to smaczek? Autor Rafał Scherman (1874-zmarł po 1940 r.) był znanym w świecie polskim grafologiem pochodzenia żydowskiego. Autorem publikacji pn. "Pismo nie kłamie. Psychografologia". Grafologia, czyli psychologiczna analiza pisma, jest jednym z wątków w tym kryminale. Doczytałam, że pisząc pismo pochylone w prawo, świadczyć może o dynamicznej naturze. Ja nie dość, żę piszę właśnie w ten sposób, to sama czasem nie potrafię się odczytać. Ciekawe, co taki grafolog powiedziałby o mnie? Pewnie, że w kryminałach był już nie raz poruszany ten temat, jednak tu w sposób bardzo ciekawy i szczegółowy autor nas w tę dziedzinę psychologii. A co ciekawe napisana przez specjalistę w latach trzydziestych. "Przysięgam Bogu wszechmogącemu i wszechwiedzącemu, że powiem prawdę i nic jak tylko prawdę, tak mi Panie Boże dopomóż". Akcja książki prawdopodobnie dzieje się w Krakowie, ze względu na brak wskazania, to tylko przypuszczenia co do miejsca. Mandatką, czyli klientką obrońcy Szaleskiego, jest Marta Żelska. Pielęgniarka, która została oskarżona o zabójstwo pacjenta, Kazimierza Wandurskiego, którym się opiekowała w sanatorium. Jednym z dowodów jest pozostawiona karteczka przy ofierze, gdzie zadaniem kilku rzeczoznawców, grafologów jest przeprowadzenie badań związanych z pismem. Prawie cała kanwa powieści odbywa się w sądzie, tylko na chwilę zostajemy przeniesieni do miejsca znalezienia zwłok, kiedy to po decyzji sędziego ma się odbyć wizja lokalna. W czasie jej trwania dochodzi do kilku napaści. Na toczącej się rozprawie kolejno wzywani są świadkowie, lekarz sądowy, który przeprowadził sekcję zwłok grafolodzy i komisarz Zagórny prowadzący śledztwo. Dodatkowo sprawie towarzyszą dziennikarze i publika, która w trakcie przerw objada się bułkami z kiełbasą. Sama treść nie jest jakoś porywająca, ale zdecydowanie warto jej poświęcić uwagę. Jako czytelniczka uwielbiająca temetykę prawniczą, cieszę się jak dziecko, że mogłam to przeczytać i polecić wam. "Powziąłem to przypuszczenie dlatego, że pewna estowatość, skłonność do zakrętasów tego pisma, wskazuje na drobne kalectwo, które musi mieć przyczynę w okaleczeniu ręki, znajdującym się na określonym przeze mnie miejscu". Książka ma tylko 117 stron, więc krótka i przyjemna lekturka na jeden wieczór, albo do kawki. Przy okazji zakupów książkowych, dorzućcie i tę pozycję. Na fb Kryminały Przedwojennej Warszawy znalazłam jeszcze sporo innych pozycji, dla ciekawskich, można poszperać.