Maigret, wracając z kongresu kryminalistycznego, jest zawiedziony, ale przede wszystkim mocno przesiąknięty alkoholem. W miasteczku Fontenay postanawia odwiedzić swojego przyjaciela – sędziego Chabota. Kolejny zawód jaki go spotyka to powitanie: w pociągu nieznany mu bogacz zapowiada z nim spotkanie, na miejscu dziennikarz pyta jak zabierze się do śledztwa, a komisarz policji wita go, z fałszywą radością, jako prowadzącego wspomniane śledztwo. Na nic się zdają Maigreta zaprzeczenia, że przyjechał tutaj przypadkowo. A to nie ostatni zawód jaki go czeka....
Jedna z bardziej przygnębiających przygód Maigreta. Śledztwo i wielokrotna zbrodnia jest znów jedynie tłem do przybliżenia obrazu małomiasteczkowego społeczeństwa. Maigret szybko odkrywa, że ma do czynienia z rodziną Veroux, której świetność utonęła w długach dawno temu, a jedyne co jej zostało to pogarda dla „zwykłych” ludzi. Jego przyjaciel miota się między obowiązkiem wobec prawa, a obowiązkiem wobec „przyjaciół”, w których już wsiąkł. Inspektor Feron mści się nad kobietą z plebsu, za to że sam z plebsu pochodzi, młody prokurator bardziej martwi się obiadem spóźnionym, niż obowiązkami jakie na nim spoczywają. Ich uprzedzenia, słabostki i mania wyższości doprowadza do kolejnej niepotrzebnej śmierci i – dla własnego spokoju – zamknęliby śledztwo, gdyby nie Maigret.
Jedynie ten wykpiony plebs wydaje się prawdziwy, a co najmniej instynkt jakim się odznacza.

Maigret, wracając z kongresu kryminalistycznego, jest zawiedziony, ale przede wszystkim mocno przesiąknięty alkoholem. W miasteczku Fontenay postanawia odwiedzić swojego przyjaciela – sędziego Chabota. Kolejny zawód jaki go spotyka to powitanie: w pociągu nieznany mu bogacz zapowiada z nim spotkanie, na miejscu dziennikarz pyta jak zabierze się do śledztwa, a komisarz...

Komisarz Maigret znowu w formie! Tym razem akcja toczy się w niewielkiej miejscowości, z dala od Paryża, a pogoda nie całkiem francuska, zimno i silne opady deszczu. Świetnie scharakteryzowane społeczeństwo miasteczka. Szokujące są natomiast sposoby prowadzenia śledztwa prze policję, Wobec tych mniej prominentnych podejrzanych dopuszczalne jest zastraszanie i bicie. Mam nadzieję, że do dziś coś sięw tej kwestii zmieniło....

Komisarz Maigret znowu w formie! Tym razem akcja toczy się w niewielkiej miejscowości, z dala od Paryża, a pogoda nie całkiem francuska, zimno i silne opady deszczu. Świetnie scharakteryzowane społeczeństwo miasteczka. Szokujące są natomiast sposoby prowadzenia śledztwa prze policję, Wobec tych mniej prominentnych podejrzanych dopuszczalne jest zastraszanie i bicie. Mam...

W tym kryminale Maigret odwiedza starego przyjaciela w prowincjonalnej mieścinie i wpada w sam środek dużej sprawy: zamordowano trzy osoby, w tym członka najbogatszej rodziny w mieście. Lokalna społeczność szybko znajduje winnego, a Maigret wbrew sobie decyduje się pomóc przyjacielowi w śledztwie. Świetnie pokazuje Simenon duszną atmosferę francuskiej prowincji. Dobry kryminał w starym stylu.

Niby Simenon jest nudny i przewidywalny, ale nigdy nie schodzi poniżej pewnego poziomu, poza tym jego książki są krótkie, każda składa się z dziewięciu rozdziałów, a same rozdziały są mniej więcej tej samej długości (na moim kundelku czytam je przez osiem minut). Lektura Simenona to niezawodna rozrywka, gdy poszukuję odskoczni od codziennych trosk.

W tym tomie Maigret, wracając z kongresu policyjnego w Bordeaux, postanawia odwiedzić przyjaciela z młodości, który jest sędzią śledczym w małej mieścinie. I trafia w sam środek burzy: w miasteczku popełniono w ostatnich dniach trzy morderstwa, jedno na Robercie Vernoux, członku najbogatszej rodziny w okolicy, pozostałe na miejscowych biedakach, wszystkie w ten sam sposób, uderzając ofiary tępym narzędziem w głowę, zatem sprawca jest najprawdopodobniej ten sam. Wszyscy liczą, że Maigret przyjechał pomóc lokalnym śledczym rozwikłać zagadkę, on jak najbardziej nie chce tego robić, ale zdaje się, że nie ma wyjścia.

Pokazuje Simenon świetnie gęstą prowincjonalną atmosferę małego miasteczka, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o sobie, a urazy czy antagonizmy trwają przez dziesięciolecia, w szczególności bogacze gardzą biedakami, zaś ubodzy nienawidzą bogatych. Oczywiście mnożą się plotki i przypuszczenia, wszyscy podejrzewają doktora Vernoux, członka rodziny bogaczy, opinia publiczna właściwie wydaje na niego wyrok. W takich warunkach prowadzenie niezależnego i rzetelnego śledztwa jest bardzo trudne. W tym kontekście Maigret jako człowiek z zewnątrz, spoza układów, ma szansę rozwikłać zagadkę i robi to w swoim niepowtarzalnym stylu.

Ciekawy jest tam portret bogatej rodziny Vernoux: za murami wspaniałego domu kryją się olbrzymie kłopoty finansowe, kłótnie, nałogi, masa nieciekawych rzeczy. To jeden z ulubionych tematów Simenona: pokazanie, że bogacze mają takie same problemy jak biedacy, a czasami nawet poważniejsze. Niby banalne, ale zawsze przyjemnie o tym przeczytać...

Dobry kryminał w starym stylu, Simenon trzyma poziom!

W tym kryminale Maigret odwiedza starego przyjaciela w prowincjonalnej mieścinie i wpada w sam środek dużej sprawy: zamordowano trzy osoby, w tym członka najbogatszej rodziny w mieście. Lokalna społeczność szybko znajduje winnego, a Maigret wbrew sobie decyduje się pomóc przyjacielowi w śledztwie. Świetnie pokazuje Simenon duszną atmosferę francuskiej prowincji. Dobry...

Niczym nie wyróżniający się kryminał. Ale da się czytać.

Niczym nie wyróżniający się kryminał. Ale da się czytać.

Książki z inspektorem Maigretem traktuję jako przerywniki między "dużymi" książkami, są wspaniałe na dłuższe podróże lub czekanie.
Tym razem książka dosyć nietypowa. Inspektor wracając z konferencji odwiedza swojego przyjaciela. Pomaga mu w rozwiązaniu dosyć skomplikowanym śledztwie. Simenon w interesujący sposób przedstawia stosunki międzyludzkie panujące na francuskiej prowincji.

Książki z inspektorem Maigretem traktuję jako przerywniki między "dużymi" książkami, są wspaniałe na dłuższe podróże lub czekanie.
Tym razem książka dosyć nietypowa. Inspektor wracając z konferencji odwiedza swojego przyjaciela. Pomaga mu w rozwiązaniu dosyć skomplikowanym śledztwie. Simenon w interesujący sposób przedstawia stosunki międzyludzkie panujące na francuskiej...

"...Recenzowana powieść wpisuje się w całokształt gatunkowej twórczości Simenona – to wciąż kryminał klasyczny, pozbawiony elementów sensacyjnych, kryminał lekki, łatwy i przyjemny, a przy tym stosunkowo prosty i… cóż, zwyczajny, co osobiście traktuję jako małą wadę. O ile bowiem „Trup młodej kobiety” miał szansę na to, by pozostać dłużej w mojej pamięci, o tyle „Niepokoje…” z przykrością skazuję na zapomnienie. Brakuje tej książce bardziej porywającej intrygi, czegoś, co by ją dostatecznie zaogniło. Czyta się bezstresowo i, nie ukrywam, z przyjemnością, ale nic poza tym. Plusem jest fajny klimat i sposób prowadzenia opowieści (prawie do samego końca nie znamy toku rozumowania Maigreta),ale w pewnym momencie zacząłem się zastanawiać, po co czytać kolejne powieści Simenona, skoro wiem, że będzie dobrze jak zawsze, lecz bez tak pożądanego w kryminałach zaskoczenia. Dziś dla Maigreta tylko ocena „niezły” – z zastrzeżeniem, że autor ani trochę nie przestaje być mistrzem francuskiego kryminału, tego starej szkoły, klasycznego..."

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2014/07/z-zakurzonej-polki-zbrodnia-na-prowincji.html

"...Recenzowana powieść wpisuje się w całokształt gatunkowej twórczości Simenona – to wciąż kryminał klasyczny, pozbawiony elementów sensacyjnych, kryminał lekki, łatwy i przyjemny, a przy tym stosunkowo prosty i… cóż, zwyczajny, co osobiście traktuję jako małą wadę. O ile bowiem „Trup młodej kobiety” miał szansę na to, by pozostać dłużej w mojej pamięci, o tyle...