Kupiłam powyższą książkę z kilku powodów. Jednym z nich był fakt, że zbieram legendy i podania z róznych regionów i stron świata, ponieważ mają w sobie jakieś pradawne przesłania, mądrości przodków, które mnie fascynują. Innym elementem, który zachęcił mnie do nabycia tej lektury było okreslenie ŁUŻYCKIE, zawarte w tutule, jak się okazało bardzo nieopacznie użyte. Sądziłam, że lektura zajmie mnie na kilka dni, książka ma w końcu ponad 300 stron. Nic bardziej mylnego. Opowiadania zawierają obok błędów gramatycznych i interpunkcyjnych także błędy stylistyczne i co chyba jest najgorsze, błędy logiczne. Przykładowo jeden z bohaterów zawiera pakt z diabłem i prosi ‘ przenieś mnie do mojej ojczyzny, do Leśnicy’. Na co diabeł ochoczo się zgadza i przenosi go do...Wrocławia. Tenże Wrocław została także w pierwszym akapicie nazwany rodzinnym miastem ów bohatera, co jak widać, po drodze zdążyło się zmienić. Owe legendy, jedna podobna do drugiej, nie wniosły w moje życie nic nowego, zaś polecenie ich we wstępie jako lekturę uzupełniającą dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów, w ramach zajęć regionalnych, to jakaś kpina. Jeden, może dwa teksty, po gruntownym przeredagowaniu, może by się komuś przysłużyły, zaś cały zbiór to jakieś źle przetłumaczona mieszanina dziwnych bajek. Jeden z moich ulubionych tekstów nosi tyttuł O OBŁUDNYM KARCZMARZU, który jest przedstawiany jako zło wcielone, nie mamy jednak pojecia dlaczego. Karczmarz umiera w pierwszym akapicie, potem zaś wyrządza innym zło, choć o jego życiu jako człowieka, nie wiemy zupełnie nic.

Przejdźmy jednak do użycia słowa ŁUŻYCKIE. Już w słowie wstępnym sam autor tłumacząc pochodzenie legend w swoim tomie, pisze o czeskich, polskich i niemieckich klechdach. Moje pytanie: co to ma wspólnego z Łużyczanami i Łużycami? A może autor stwierdził, że skoro publikacja zawiera jedną czy dwie legendy ze Zgorzelca, to już wolno mówić o legendach łużyckich, bo to miasto hisotrycznie należy do Łużyc Górnych? Nie polecam, bądź lepiej powiedziawszy, polecam wybiórczo.

Kupiłam powyższą książkę z kilku powodów. Jednym z nich był fakt, że zbieram legendy i podania z róznych regionów i stron świata, ponieważ mają w sobie jakieś pradawne przesłania, mądrości przodków, które mnie fascynują. Innym elementem, który zachęcił mnie do nabycia tej lektury było okreslenie ŁUŻYCKIE, zawarte w tutule, jak się okazało bardzo nieopacznie użyte. Sądziłam,...