Choć świat szaleje za Harrym Dresdenem, mnie nigdy jakoś nie przypadł do końca do gustu. Zawsze wolałam urban fantasy Neila Gaimana. „Rzeki Londynu” otwierają cykl, który jest czymś pomiędzy. Z jednej strony mamy tu bohatera, który mógłby być początkującym Dresdenem, z drugiej - bogów Tamizy i innych londyńskich miejsc.

A do tego zagadka kryminalna, sięgająca daleko w przeszłość. Trochę lekka a trochę tak zaplątana we współczesne realia, jak Ministerstwo Magii w „Harrym Potterze”. To chyba najciekawszy, na tle innych znanych mi urban fantasy, element świata: jak ci wszyscy bogowie, duchy i czarownicy umiejscowieni są w dzisiejszych realiach i po co do niektórych śledztw policja wysyła właśnie detektywa Nightingale. I dlaczego głośno się o tym nie mówi.

Poza tym wszystko czytałam już w „Amerykańskich bogach”, szczególnie gdy chodzi o rozgrywki pomiędzy natywnymi bóstwami a tymi, które napłynęły później, wraz z migrującymi ludami. Albo w „Nigdziebądź”, gdzie każde miejsce ma swoje nadnaturalne uosobienie albo przynajmniej patrona lub opiekuna. Nie ma w tym ani odrobiny oryginalności „Miasta, którym się staliśmy” Jemsin, choć w sumie nie ma się co dziwić. To urban fantasy z 2011 roku a ja sama jestem sobie winna, że czytam dopiero teraz.

Wydaje mi się bowiem, że gdybym przeczytała Aaronowitcha przez Gaimanem czy Butcherem, „Rzeki” mogłyby bardzo przypaść mi do gustu. Mam wrażenie, że są odrobinę lepiej warsztatowo napisane niż historie o Dresdenie i nieco lżejsze od zawiłych gaimanowskich światów. Kto wie, czy nie byłaby wtedy moją ulubioną, ale dziś nie ma na to najmniejszych szans. Cyklu raczej kontynuować nie będę.

Choć świat szaleje za Harrym Dresdenem, mnie nigdy jakoś nie przypadł do końca do gustu. Zawsze wolałam urban fantasy Neila Gaimana. „Rzeki Londynu” otwierają cykl, który jest czymś pomiędzy. Z jednej strony mamy tu bohatera, który mógłby być początkującym Dresdenem, z drugiej - bogów Tamizy i innych londyńskich miejsc.

A do tego zagadka kryminalna, sięgająca daleko w...