Mrok jest zjawiskiem posiadającym wiele synonimów, które z pewnością są wszystkim bardzo dobrze znane. Jest to słowo dość specyficzne, bo na sam jego dźwięk osobom mającym wybujałą wyobraźnię włoski na rękach stają dęba. Poza tym powszechnie się utarło, że tam, gdzie zalega ciemność zawsze dzieje się coś złego (i ten niemy krzyk, gdy ulubiony bohater zbliża się do miejsca, w którym panują egipskie ciemności i prawie na pewno czai się coś niedobrego). Na całe szczęście, gdzie ciemność, tam zawsze pojawia się światło, niosące ze sobą powiew dobra i ciche zapewnienie "wszystko jakoś się ułoży". Ale czy na pewno wszystko?

Denizen Hardwick do dnia swoich trzynastych urodzin żył w przekonaniu, że na świecie jest wyłącznie sam. Jego jedyną rodziną był przyjaciel – Simon, a domem sierociniec Crosscaper, bardziej przypominający średniowieczny zamek, w którym straszy niż miejsce, gdzie wychowują się dzieci takie, jak on. Wszystko zmienia z chwilą, gdy w jego uporządkowanym życiu pojawia się ciotka. Gdzie się podziewała przez jedenaście lat życia chłopca i dlaczego przypomniało jej się o nim dopiero teraz? Wyruszając z sierocińca, Denizen nie zdaje sobie sprawy z tego, że podróż ta zmieni jego sposób postrzegania świata i życie na zawsze. Czy się w tym odnajdzie? Czy zdecyduje się podjąć grę z przewrotnym, a zarazem niebezpiecznym losem oraz zaakceptować rzeczy niejednokrotni wykraczające poza pojęcie normalnego człowieka?

Muszę szczerze przyznać, że dawno nie czytałam tak dobrej książki dla młodzieży. Rycerze pożyczonego mroku porywają swoją historią, zadziwiają umiejętnościami, których nie powstydziłby się żaden czarodziej i wzbudzają emocje tak wielkie, że problemem jest odłożyć powieść, choć na chwilę i wrócić do rzeczywistości. Nie można zapomnieć o elementach zaskoczenia – i tych tutaj nie brakuje – a to z kolei sprawia, że po prostu nie da się nudzić.

Mimo że autor nie odchodzi od schematu książek fantastycznych – czyli walki dobra, których przedstawicielami są Rycerze, ze złem, którego uosobieniem są Mrokory – to odbiorca absolutnie nie ma poczucia, że ponownie czyta coś, z czym już kiedyś miał do czynienia. Chodzi tu przede wszystkim o cały wymiar magiczny i naukę z niego płynącą.
W Rycerzach pożyczonego mroku każde użycie magii ma swoją cenę niemającą nic wspólnego z pieniędzmi (jej wysokość uzależniona jest od tego, jak intensywnie została użyta moc), dlatego stosuje się ją w ostateczności.

Nie męczy również to, że akcja prowadzona jest dwoma torami. Z jednej strony skupia się na Denizenie i próbach jego przystosowania do nowych okoliczności, a z drugiej na tym, co dzieje się w sierocińcu po tym, jak chłopiec opuścił jego mury. W odpowiednim momencie cała historia się zamyka, więc odbiorca nie ma poczucia, że cokolwiek zostało pominięte.

Istotną częścią powieści są również jej bohaterowie i cechy ich charakteru, a przede wszystkim wartości, jakim hołdują. Denizen, Vivian, Szary, Corrine, John, Darcie, Abigail oraz Simon wiedzą, czym jest cierpienie, odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale zwłaszcza za innych, zaufanie, przywiązanie, obowiązek czy przyjaźń. Nie da się ich nie polubić, a także nie przeżywać ich wzlotów czy upadków.

Zakończenie jest zaskakujące, a co najważniejsze czytający nie spodziewa się takiego obrotu spraw. Mało tego pojawiające się na każdym kroku pytania sprawiają, że oczekiwanie na drugi tom może okazać się nieznośne (jak zawsze w przypadku świetnych lektur). W każdym razie ja nie mogę się już doczekać drugiego tomu.

Mrok jest zjawiskiem posiadającym wiele synonimów, które z pewnością są wszystkim bardzo dobrze znane. Jest to słowo dość specyficzne, bo na sam jego dźwięk osobom mającym wybujałą wyobraźnię włoski na rękach stają dęba. Poza tym powszechnie się utarło, że tam, gdzie zalega ciemność zawsze dzieje się coś złego (i ten niemy krzyk, gdy ulubiony bohater zbliża się do miejsca,...