Przez połowę pierwszej części nie mogłam przyzwyczaić się do tego, że Owen był dzieckiem, a jak w końcu się przyzwyczaiłam to w drugiej części zrobiono z niego siedemnastolatka.
Ogólnie tytuł moim zdaniem nietrafiony, bo Etayne nie była główną postacią. Rozumiem aluzję do pierwszej części, ale Ankarette była wtedy ważniejszą bohaterką.
Co do tej części mam mieszane uczucia. Trochę mi się podobała, trochę nie. Evie miała ciekawy charakter, Owen trochę taki ślamazarny wyszedł, nawet Etayne w której pokładałam nadzieję wyszła nieco nijaka.
A no i zapomniałam, ZABILI MI MANCINIEGO. Ta seria bez niego nie będzie już taka sama 😭

Przez połowę pierwszej części nie mogłam przyzwyczaić się do tego, że Owen był dzieckiem, a jak w końcu się przyzwyczaiłam to w drugiej części zrobiono z niego siedemnastolatka.
Ogólnie tytuł moim zdaniem nietrafiony, bo Etayne nie była główną postacią. Rozumiem aluzję do pierwszej części, ale Ankarette była wtedy ważniejszą bohaterką.
Co do tej części mam mieszane...

Bardzo udana kontynuacja. W tej części było jeszcze więcej dworskich intryg i tajemnic, a największa z nich otrzyma swoje rozwiązanie (prawdopodobnie) w następnym tomie, którego już nie mogę się doczekać.
"Córka Złodzieja" bardzo powiększyła świat, ukazane zostały inne państwa i relacje między nimi. Wciąż nie do końca wiadomo, komu można ufać, ale to sprawia, że jest jeszcze ciekawiej!
Podobał mi się rozwój relacji między Owenem i Evie. Mam nadzieję, że ich wątek się jeszcze nie skończył. Ogólnie większość postaci wykreowana jest bardzo dobrze i realnie, a przy tym naprawdę da się je lubić.
Myślę, że jeśli komuś podobała się pierwsza część, to się nie zawiedzie.

Bardzo udana kontynuacja. W tej części było jeszcze więcej dworskich intryg i tajemnic, a największa z nich otrzyma swoje rozwiązanie (prawdopodobnie) w następnym tomie, którego już nie mogę się doczekać.
"Córka Złodzieja" bardzo powiększyła świat, ukazane zostały inne państwa i relacje między nimi. Wciąż nie do końca wiadomo, komu można ufać, ale to sprawia, że jest...

Druga część serii zaskakuje nas przeskokiem w czasie.
Ulubieni bohaterowie, przez całą pierwszą część będący dziećmi (nad wyraz dojrzałymi w wielu momentach),okazują się już dorosłymi ludźmi.
W pierwszym momencie przeskok ten wydaje się zbyt duży- czytający może odczuć lekki niepokój przed tym, ile mogło zostać pominięte przez przeskok.
Na szczęście zarówno dorosły Owen, jak i Evie to ci sami błyskotliwi bohaterowie co w pierwszej części. Obserwujemy ich z podziwem dla intelektu i pracy jaką wykonali przez te "przeskoczone lata", by stać się pełnoprawnymi dorosłymi, pełnymi ambicji, pasji ale i mającymi w sobie tę urzekającą część dziecięcej ciekawości świata i niewinności, które polubiliśmy w poprzedniej części.

Cała książka pełna jest intryg i zwrotów akcji, poznajemy nowych bohaterów, ciekawie wykreowanych, z którymi łatwo sympatyzować lub zrozumieć ich motywy działania.

Wydarzenia na scenie politycznej sprawiały, że często musiałam sięgać po mapę na początku książki, żeby sprawdzać, w jakiej części świata dani bohaterowie się znajdują.
Zakończenie książki oraz posłowie sugerują, że kolejna część również będzie miała spory przeskok czasowy- mam nadzieję, że książka na tym tylko zyska i nie będę miała uczucia straty.
Zakończenie książki to trochę rollercoaster emocji, czeka nas rozłąka i strata, nowe wątki i duże zmiany.
Kto jest dobry? Kto jest zły?
Jak i kiedy zakończy się konflikt o władzę? Kto jest lojalny, kto prawy i czy bohaterowie podjęli słuszne decyzje?
Aby uzyskać odpowiedzi musimy przeczytać kolejną część! Nie mogę się doczekać ;)

Druga część serii zaskakuje nas przeskokiem w czasie.
Ulubieni bohaterowie, przez całą pierwszą część będący dziećmi (nad wyraz dojrzałymi w wielu momentach),okazują się już dorosłymi ludźmi.
W pierwszym momencie przeskok ten wydaje się zbyt duży- czytający może odczuć lekki niepokój przed tym, ile mogło zostać pominięte przez przeskok.
Na szczęście zarówno dorosły Owen,...

Całkiem ciekawa kontynuacja pierwszego tomu, chociaż nie podobała mi się jakoś bardziej od poprzedniczki.

Niestety, nadal nie rozumiałam relacji królestwa króla Severna, a innymi królestwami. Nadal nie do końca byłam świadoma, z kim jest w sojuszu, a z kim prowadzi wojnę. Zamiast prosto to wytłumaczyć to wyjaśnianie było prowadzone jakoś tak "na około". Na pewno ta trudność jest też związana z nazwami krain i imionami postaci, które są trudne do zapamiętania. Chociaż przeczytałam już drugi tom to nadal jedyne imiona jakie pamiętam to Owen i Elizabeth, bo są najłatwiejsze. Nie mam też bladego pojęcia, jak nazywa się ta główna kraina, gdzie mieszka Owen. Dobrze, że przynajmniej na początku książki jest mapka to sobie do niej zerkałam.

Druga sprawa to to, że chociaż sama fabuła jest okej to wydarzenia są tam bardzo spłycane. Taki przykład - rozgrywa się bitwa, więc sądziłam, że nieco poczytam sobie o strategii głównego bohatera, ale nie, ponieważ ugodziła go zatruta strzała i całą bitwę przespał. O wyniku bitwy dowiadujemy się po fakcie.

Dużym plusem jest na pewno to, że Owen ma już siedemnaście lat, a nie osiem. Już bardziej mogłam wczuć się w jego postać, chociaż nadal do moich ulubieńców nie należy. Poza tym pojawia się wątek miłosny, którego w pierwszym tomie nie było. Całkiem przyzwoity, ale widziałam lepsze. Zresztą nie był jakoś bardzo rozwinięty.

Książka przyjemna, ale nie zapadająca w pamięć, bo jest interesująca tylko w chwili czytania. Końcówka zachęca do przeczytania kontynuacji, więc na pewno po nią sięgnę.

Całkiem ciekawa kontynuacja pierwszego tomu, chociaż nie podobała mi się jakoś bardziej od poprzedniczki.

Niestety, nadal nie rozumiałam relacji królestwa króla Severna, a innymi królestwami. Nadal nie do końca byłam świadoma, z kim jest w sojuszu, a z kim prowadzi wojnę. Zamiast prosto to wytłumaczyć to wyjaśnianie było prowadzone jakoś tak "na około". Na pewno ta...

Definitywnie część znacznie lepsza od poprzedniej. Akcja dzieje się dziewięć lat po wydarzeniach z pierwszego tomu i jak dla mnie świetnie, że tak się dzieje. Jednak nie chciałabym czytać całej serii poświęconej ośmiolatkowi.

W dalszym ciągu książka jest pisana prostym, nieskomplikowanym językiem, autor umiejętnie potrafi wyhamować pędzącą akcję, dając czytelnikowi na chwilę oddechu wstawiając, krótki opis przemyśleń czy danego miejsca do którego się przenosimy. Wszystko ze sobą współgra.

Jak w pierwszym tomie rozdział poprzedzała strona z dziennika Manciniego (szpiega),tak tutaj uraczymy zapiski i przemyślenia nadwornego uczonego i kronikarza. Przyznaje, że tego już tak nie czytałam z entuzjazmem jak w poprzednim tomie. Oczywiście miały związek z toczącą się fabułą, ale to już z jednej strony nie było to samo i również nie pojawiały się tak często.

Uraczymy tutaj więcej intryg niż w poprzednim tomie z czego byłam bardzo zadowolona, choć nie są one jakoś strasznie skomplikowane i wyszukane, nie wymagają od czytelnika specjalnego skupienia.

A decyzja jaką podejmuje jeden z kluczowych bohaterów po prostu łamie mi serce. Mam wrażenie, że wszystko co zostało przez tą postać powiedziane było kłamstwem. Póki co trafia na moją czarną listę.

W tym roku nie trafiłam na zbyt wiele rewelacyjnych książek, a ta jest właśnie jedną z nich. Coś czuje, że seria 'Królewskie źródło' będzie zaliczać się do moich ulubionych.
Gorąco polecam.

Definitywnie część znacznie lepsza od poprzedniej. Akcja dzieje się dziewięć lat po wydarzeniach z pierwszego tomu i jak dla mnie świetnie, że tak się dzieje. Jednak nie chciałabym czytać całej serii poświęconej ośmiolatkowi.

W dalszym ciągu książka jest pisana prostym, nieskomplikowanym językiem, autor umiejętnie potrafi wyhamować pędzącą akcję, dając czytelnikowi na...

W pierwszej chwili nie spodobał mi się przeskok z dzieciństwa Owena. Przestraszyłam się, że od tej pory zacznie być zbyt sielankowo i idealnie. Przez jakiś czas rzeczywiście tak było, ale okazało się, że autor ma dużo ciekawych pomysłów w zanadrzu. Bohaterowie są niejednoznaczni, a przez to prawdziwi. Ich postępowanie jest umotywowane konkretnymi wydarzeniami lub przekonaniami. Mamy tu sporo smutnych wydarzeń, które nie są wciśnięte na siłę, lecz stanowią istotne elementy fabuły. Uważam, że ta część jest nawet lepsza niż pierwsza i jestem bardzo ciekawa co wydarzy się dalej.

W pierwszej chwili nie spodobał mi się przeskok z dzieciństwa Owena. Przestraszyłam się, że od tej pory zacznie być zbyt sielankowo i idealnie. Przez jakiś czas rzeczywiście tak było, ale okazało się, że autor ma dużo ciekawych pomysłów w zanadrzu. Bohaterowie są niejednoznaczni, a przez to prawdziwi. Ich postępowanie jest umotywowane konkretnymi wydarzeniami lub...

Są takie serie, po które sięga się z dreszczem przebiegającym przez kręgosłup i nutą podniecenia, wynikającą z nieopisanej niecierpliwości poznania dalszych losów bohaterów, którzy oczarowali nas na już na wstępie. Nie inaczej jest w przypadku Królewskiego źródła. Polityka, spiski, tajemnice i... miłość - to przepis na genialną lekturę!

Nie mogłam doczekać się chwili, w której zabiorę się za Córkę złodzieja i dowiem się, co tym razem przygotował Jeff Wheeler dla swoich bohaterów. Przepadłam, nie zdążywszy doczytać pierwszej strony, w jednej chwili przeniosłam się do wykreowanego przez autora uniwersum i wraz z głównym bohaterem – Owenem, kroczyłam ścieżkami, którymi on sam podążał. Odkrywając rozdział po rozdziale, kolejne tajemnice i lawirując między zamkowymi komnatami, kroczyłam śladami nowych spisków.

Tym razem Jeff Wheeler pokazał się od dużo lżejszej strony, ponieważ ten tom po prostu się połyka, jednocześnie delektując się każdym słowem niczym ulubionym smakołykiem. Córka złodzieja ma niebywałą lekkość, a tempo akcji, płynne, momentami nabierające rozpędu niczym rollercoaster, innym razem ciut spokojniejsze niczym szemrzący górski strumień, sprawia, że lektura to czysta przyjemność, której nie sposób sobie odmówić.

Opisami Jeff Wheeler odmalowuje przed czytelnikiem zapierające dech w piersi obrazy, które w ułamku sekundy materializują się w głowie. Zachwyca precyzyjność autora i szczegóły opisywanych miejsc, czy scen bitewnych, dzięki czemu ma się wrażenie bycia widzem na kinowym seansie.
A dialogi? Są po prostu magiczne! Dosłownie. Autor napracował się, by oddać w nich nie tylko charakter postaci, ale także, by były one jak najbardziej klimatyczne i zbieżne ze scenerią, w jakiej przyszło żyć wykreowanym przez niego postaciom.

Bohaterowie wykreowani przez Jeffa Wheelera zachwycają ostrą kreską, mocnymi charakterami i różnorodnością. Szczególnie duet – Owen i Elysabeth – oczarowują swoją relacją, która tak wiele i niewiele zmieniła się przez te dziewięć lat. Charakterek nastoletniej lady się wyostrzył i dodał jej jeszcze większego uroku (aż strach, co będzie dalej ;) ),Owen zaś jakby mocniej stąpał po ziemi, ale mimo to nie utracił chłopięcego uroku. Postaci drugoplanowe i te dalsze tworzą „zespół”, który nadaje tej historii głębi i intensywności, bo gdyby któregoś z „ogniw” zabrakło, nie byłoby już tak ciekawie, tajemniczo i mrocznie.

Córka złodzieja to świetnie rozpisana kontynuacja! Widać, że Jeff Wheeler się rozkręca i jeszcze nie raz i nie dwa zaskoczy czytelników! Jeśli więc macie ochotę na fantasy z całką sporą dozą polityki, spisków, intryg, ale i wątkiem romantycznym – śmiało... tylko w pierwszej kolejności nadróbcie lekturę Trucicielki królowej!

Są takie serie, po które sięga się z dreszczem przebiegającym przez kręgosłup i nutą podniecenia, wynikającą z nieopisanej niecierpliwości poznania dalszych losów bohaterów, którzy oczarowali nas na już na wstępie. Nie inaczej jest w przypadku Królewskiego źródła. Polityka, spiski, tajemnice i... miłość - to przepis na genialną lekturę!

Nie mogłam doczekać się chwili, w...

Muszę przyznać, że moja jak najbardziej ciepłe uczucia co do tej serii nie słabą. Wspaniale czytało mi się Córkę Złodzieja, spotkanie z bohaterami po latach wyszło tylko na dobre. Przeżywanie w lotów i upadków Owena i Evie, a także obserwowanie zmian zachodzących w Królu Severnie wywoływało moje wypieki. Pomimo tego, że momentami niestety nie zgadzałam się z wyborami autora i tak książka strasznie mi się podobała. Polecam!

Muszę przyznać, że moja jak najbardziej ciepłe uczucia co do tej serii nie słabą. Wspaniale czytało mi się Córkę Złodzieja, spotkanie z bohaterami po latach wyszło tylko na dobre. Przeżywanie w lotów i upadków Owena i Evie, a także obserwowanie zmian zachodzących w Królu Severnie wywoływało moje wypieki. Pomimo tego, że momentami niestety nie zgadzałam się z wyborami...

Powiem szczerze, że jakoś nie mogłam zebrać się do przeczytania tej książki. Choć wiedziałam, że chcę ją przeczytać, to zawsze było coś innego do zrobienia lub przeczytania. No ale udało mi się w końcu po nią sięgnąć, więc mogę teraz napisać o niej kilka słów.

Głównym bohaterem jest Owen, którego bardzo polubiłam jeszcze w poprzednim tomie. Wtedy był on jeszcze bojącym się własnego cienia chłopcem, którego odwaga ukazywała się tylko w obecności Evie. Tutaj jest już przedstawiony jako młody mężczyzna, który jest pewny siebie i potrafi walczyć o swoje. Muszę przyznać, że zaimponowała mi jego zmiana oraz to, jak dojrzał w ciągu tych lat. Dzięki temu historia ta zyskała na wartości.

Evie z kolei stała się bardziej opanowana. Wcześniej potrafiła robić różne głupoty pod wpływem chwili, co nie zawsze wychodziło jej na dobre. Także dzięki temu, jak dojrzała w ciągu dziewięciu lat, polubiłam ją zdecydowanie bardziej. Oczywiście, nie byłabym sobą, gdybym nie zachwycała się relacją między nią a Owenem. Mówiąc po młodzieżowemu: jest to mój ship.

Ponadto muszę wspomnieć również o samym władcy. Król Severn został tutaj przedstawiony w zupełnie innym świetle niż poprzednio. Wtedy miałam wrażenie, że jest on okropnym królem bez serca, którego celem jest nękanie swoich wrogów i nieposłusznych podwładnych. Tutaj okazało się, że Severn jest po prostu człowiekiem, na którego ogromny wpływ ma utrata rodziny. Przyznaję, że autor zaskoczył mnie bardzo pozytywnie, przybliżając czytelnikowi tę postać.

Po tym, jak pozytywne wrażenie wywarła na mnie Trucicielka królowej, do Córki złodzieja byłam nastawiona bardzo pozytywnie. Byłam wręcz przekonana, że lektura książki przyniesie mi wiele radości oraz wciągnie mnie bez reszty. Niestety, tym razem Jeff Wheeler mnie trochę rozczarował, co naprawdę sprawiło mi przykrość.

W poprzednim tomie podobało mi się to, jak przedstawiona została polityka rządząca królestwem oraz to, jak Owen z czasem zyskiwał coraz większe zaufanie Severna. Tutaj ta polityka, którą usiłował do historii wpleść Jeff Wheeler była dla mnie nudna, zbyt rozwiązła i po prostu zła. Oczywiście, bywały momenty, gdzie czytałam i nie potrafiłam się oderwać od treści, jednak niestety, były to chwile dość rzadkie. Dopiero pod koniec akcja zainteresowała mnie na tyle, że bardzo chciałam wiedzieć, co będzie dalej.

Jedyne co jako tako wyszło autorowi, to liczne intrygi oraz zasadzki, które uprzykrzały życie bohaterom. Tu trzeba przyznać, że Wheeler ogarnął, jak to powinno wyglądać i za to wielki plus.

Moim zdaniem Córka złodzieja cierpi na syndrom drugiego tomu, który spotykał mnie już wcześniej. Polega on na tym, iż pierwszy tom był naprawdę świetny, ale ten następny- już niekoniecznie. Pozostaje mi chyba mieć tylko nadzieję, że część trzecia jakoś się wybije i przyćmi niepowodzenie tej poprzedniej.

Jeżeli zaczytujecie się w fantastyce młodzieżowej, w której ważną rolę ogrywa polityka, to śmiało mogę polecić Wam tę serię, jednak uważajcie na ten tom drugi, żeby czasami Was nie rozczarował.

http://www.oksiazkachinietylko.pl/2019/08/436-corka-zodzieja-jeff-wheeler.html

Powiem szczerze, że jakoś nie mogłam zebrać się do przeczytania tej książki. Choć wiedziałam, że chcę ją przeczytać, to zawsze było coś innego do zrobienia lub przeczytania. No ale udało mi się w końcu po nią sięgnąć, więc mogę teraz napisać o niej kilka słów.

Głównym bohaterem jest Owen, którego bardzo polubiłam jeszcze w poprzednim tomie. Wtedy był on jeszcze bojącym się...

O wiele lepsza niż pierwsza część, już nie mogę doczekać się "Zdrajcy króla"

O wiele lepsza niż pierwsza część, już nie mogę doczekać się "Zdrajcy króla"