Muszę zacząć od tego, że moja opinia jest jak najbardziej pozytywna, jednak ta powieść nie uderzyła we mnie tak, jak powinna, ponieważ tematy w niej poruszane są mi, na szczęscie, obce. Co mi się bardzo podobało, chociaż to niekoniecznie dobre słowa, to pokazanie żałoby, jaką przechodzi młoda osoba - nastolatka. Jej świat się zawalił - mama zmarła po porodzie dziecka, które Pearl, główna bohaterka, nazywa Szczurem. Autorka opisuje rok z wychowania Rose, czyli tytułowego Szczura, i rok radzenia sobie Pearl ze stratą. W tym całym procesie pomaga dziewczynie jej mama, a właściwie jej "duch". Nie do końca wiem, jak to nazwać - jest to osoba w pełni myśląca, mogąca swobodnie siedzieć, a także palić papierosy. W każdym razie zjawia się już na swoim własnym pogrzebie i towarzyszy Pearl w różnych trudnych sytuacjach. Na przykład przy poznawaniu sekretów rodziny i odkrywaniiu ich drugiej, lepszej strony i motywacji. To, co bardzo mi się podobało, to dojrzewanie Pearl do wrazliwości na uczucia innych, np. jej najlepszej przyjaciółki - Molly, która chce dla dziewczyny jak najlepiej, ale również ma swoje problemy i nie może sobie z nimi poradzić.
Książka ma wiele smutnych momentów i pokazuje żałobę z każdej możiwej strony, jednak, jak już pisałam, nie trafiła do mnie tak mocno, jak mogłaby. Nie zmienia to faktu, że podobala mi się. Rekomenduję ja dla osób, które przezyły coś takiego w swoim życiu lub potrzebują wsparcia w postaci książki.

Muszę zacząć od tego, że moja opinia jest jak najbardziej pozytywna, jednak ta powieść nie uderzyła we mnie tak, jak powinna, ponieważ tematy w niej poruszane są mi, na szczęscie, obce. Co mi się bardzo podobało, chociaż to niekoniecznie dobre słowa, to pokazanie żałoby, jaką przechodzi młoda osoba - nastolatka. Jej świat się zawalił - mama zmarła po porodzie dziecka, które...