Rok szczura

Marzec. Migawka ostatnich wspólnych chwil. Niepoważne kłótnie. Pierwszy szok po telefonie od taty. Nie ma jej. Ale jest Szczur.

Pamiątka po zmarłej mamie w postaci przedwcześnie urodzonego dziecka. Tytułowego Szczura. Małej istoty, której szesnasoletnia Pearl nie potrafi pokochać.

Przez kilka pierwszych miesięcy życia Szczur (czyli inaczej Rose - młodsza siostra głównej bohaterki) przebywa w szpitalu. Tata przesiaduje z nią niemal całe dnie. Pearl omija budynek szerokim łukiem. Mdli ją na samą myśl, że mała w końcu pojawi się w domu.

Przykro mi było czytać, jak dziewczyna zaczyna ranić bliskie jej osoby. Gorycz i poczucie niesprawiedliwości po stracie mamy oraz nienawiść do Rose wzmagają bunt Pearl. Wpada w pętlę egoizmu. Wszystko dookoła przestaje mieć dla niej znaczenie. Tata, przyjaciółka, babcia... no i intrygujący wnuk sąsiadki.

Matka nie znika tak do końca. Wciąż jest obecna w życiu Pearl. Być może coś jej jeszcze próbuje przekazać?

Przez okrągły fabularny rok jesteśmy świadkami procesu żałoby. Ale również umiejętności znalezienia w sobie zdolności kochania. Przezwyciężenia wydumanych uprzedzeń. Obserwujemy jak ewoluuje nastoletnia przyjaźń i fascynacja. Jak bohaterka powoli zdaje sobie sprawę z rzeczy ważnych.

Niesamowicie przyjemna lektura. Poruszająca bardzo delikatne kwestie, chwilami bolesna. Opis przeżyć w pierwszej osobie. Emocjonalne rozterki. Poczucie niezgody w konfrontacji z rzeczywistością. Uwielbiam. Dołączyłabym 𝘙𝘰𝘬 𝘚𝘻𝘤𝘻𝘶𝘳𝘢 jako nieśmiałego trzeciego faworyta tego roku. Chwyciła mnie niewiele bardziej niż 𝘚ł𝘰𝘯𝘦𝘤𝘻𝘯𝘪𝘬𝘰𝘸𝘢 𝘻𝘪𝘮𝘢 i 𝘗𝘰𝘸𝘪𝘦𝘥𝘻 𝘸𝘪𝘭𝘬𝘰𝘮, 𝘻̇𝘦 𝘫𝘦𝘴𝘵𝘦𝘮 𝘸 𝘥𝘰𝘮𝘶. Wszystkie trzy bohaterki definitywnie powinny się spotkać na piwo (już teraz chyba każda byłaby pełnoletnia 😂).

ps. Temat żałoby jak widać nadal u mnie na topie.

Marzec. Migawka ostatnich wspólnych chwil. Niepoważne kłótnie. Pierwszy szok po telefonie od taty. Nie ma jej. Ale jest Szczur.

Pamiątka po zmarłej mamie w postaci przedwcześnie urodzonego dziecka. Tytułowego Szczura. Małej istoty, której szesnasoletnia Pearl nie potrafi pokochać.

Przez kilka pierwszych miesięcy życia Szczur (czyli inaczej Rose - młodsza siostra głównej...

Bardzo dobra książka młodzieżowa. Ze szczerością pokazuje jak młoda osoba nie mogąca sobie poradzić ze stratą najbliższej osoby wpada w wir negatywnych emocji, które dla niej samej są odpychające. Pomimo trudnego tematu czyta się ją bardzo szybko.

Bardzo dobra książka młodzieżowa. Ze szczerością pokazuje jak młoda osoba nie mogąca sobie poradzić ze stratą najbliższej osoby wpada w wir negatywnych emocji, które dla niej samej są odpychające. Pomimo trudnego tematu czyta się ją bardzo szybko.

Książka ciekawa, ale odniosłam wrażenie, że miejscami nieco zbyt przewidywalna. Wątek Finna wydawał się ciekawy, ale czułam, jakby był pisany na szybko. Ogólnie bohaterka z nienawiści do wszystkich momentalnie potrafi wszystko zrozumieć i się zatroszczyć. Jej przemiana trochę kuleje.

Książka ciekawa, ale odniosłam wrażenie, że miejscami nieco zbyt przewidywalna. Wątek Finna wydawał się ciekawy, ale czułam, jakby był pisany na szybko. Ogólnie bohaterka z nienawiści do wszystkich momentalnie potrafi wszystko zrozumieć i się zatroszczyć. Jej przemiana trochę kuleje.

Kiedy wyszukiwałem ,,rok szczura'' na właśnie tej stronie, zauważyłem mnóstwo książek tak nazwanych. Ale to nie jest ważne.
Książka o radzeniu sobie ze śmiercią, która jest opisana ze spojrzenia pewnej nastolatki na śmierć matki i siostrę, która wszystko zmieniła na złe. A może jednak nie? Jeszcze mam do powiedzenia, że to przecież cały ,,rok'' zmieszczony w jednej małej książce? Jakim cudem Clare to zrobiła, to ja nie wiem. A książka warta zobaczenia, choć mocno na ,,wyczucie'' tekstu, który jest lekko chaotyczny.

Kiedy wyszukiwałem ,,rok szczura'' na właśnie tej stronie, zauważyłem mnóstwo książek tak nazwanych. Ale to nie jest ważne.
Książka o radzeniu sobie ze śmiercią, która jest opisana ze spojrzenia pewnej nastolatki na śmierć matki i siostrę, która wszystko zmieniła na złe. A może jednak nie? Jeszcze mam do powiedzenia, że to przecież cały ,,rok'' zmieszczony w jednej małej...

To książka pełna emocji. Porusza wiele ważnych i trudnych tematów, które jako ludzie spotykamy. Myślę, że jest warta przeczytania.

To książka pełna emocji. Porusza wiele ważnych i trudnych tematów, które jako ludzie spotykamy. Myślę, że jest warta przeczytania.

Muszę zacząć od tego, że moja opinia jest jak najbardziej pozytywna, jednak ta powieść nie uderzyła we mnie tak, jak powinna, ponieważ tematy w niej poruszane są mi, na szczęscie, obce. Co mi się bardzo podobało, chociaż to niekoniecznie dobre słowa, to pokazanie żałoby, jaką przechodzi młoda osoba - nastolatka. Jej świat się zawalił - mama zmarła po porodzie dziecka, które Pearl, główna bohaterka, nazywa Szczurem. Autorka opisuje rok z wychowania Rose, czyli tytułowego Szczura, i rok radzenia sobie Pearl ze stratą. W tym całym procesie pomaga dziewczynie jej mama, a właściwie jej "duch". Nie do końca wiem, jak to nazwać - jest to osoba w pełni myśląca, mogąca swobodnie siedzieć, a także palić papierosy. W każdym razie zjawia się już na swoim własnym pogrzebie i towarzyszy Pearl w różnych trudnych sytuacjach. Na przykład przy poznawaniu sekretów rodziny i odkrywaniiu ich drugiej, lepszej strony i motywacji. To, co bardzo mi się podobało, to dojrzewanie Pearl do wrazliwości na uczucia innych, np. jej najlepszej przyjaciółki - Molly, która chce dla dziewczyny jak najlepiej, ale również ma swoje problemy i nie może sobie z nimi poradzić.
Książka ma wiele smutnych momentów i pokazuje żałobę z każdej możiwej strony, jednak, jak już pisałam, nie trafiła do mnie tak mocno, jak mogłaby. Nie zmienia to faktu, że podobala mi się. Rekomenduję ja dla osób, które przezyły coś takiego w swoim życiu lub potrzebują wsparcia w postaci książki.

Muszę zacząć od tego, że moja opinia jest jak najbardziej pozytywna, jednak ta powieść nie uderzyła we mnie tak, jak powinna, ponieważ tematy w niej poruszane są mi, na szczęscie, obce. Co mi się bardzo podobało, chociaż to niekoniecznie dobre słowa, to pokazanie żałoby, jaką przechodzi młoda osoba - nastolatka. Jej świat się zawalił - mama zmarła po porodzie dziecka, które...

Piękna i mądra.

Piękna i mądra.

Strata bliskiej osoby jest wydarzeniem wystarczająco ciężkim do udźwignięcia dla dorosłego, a co dopiero dla nastolatka, w którym buzują hormony, a najmniejszy problem urasta do sprawy wagi państwowej. Claire Furniss rozprawia się z tym tematem w Roku Szczura, a przyznać trzeba, że robi to z taką wprawą, jakby sama ciągle była nastolatką .

Świat Pearl zawala się w mgnieniu oka. Umiera jej mama, a dziwnym zrządzeniem losu udaje się przeżyć jej nowo narodzonej siostrze, którą dziewczyna poetycko nazywa Szczurem. Świat Pearl traci wszelkie kolory, nie chce jej się żyć, a okazuje się, że mama, mimo śmierci znajduje sposób na kontakt z nią. Nie naciska, nie wypytuje, ale zdaje się wiedzieć o wszystkim i choć Pearl próbuje zataić przed nią najczarniejsze zakamarki swojego umysłu, to nie do końca jej się to udaje.

Claire Furniss stworzyła przejmującą historię o radzeniu sobie ze stratą w wieku nastu lat. W końcu, który piętnastolatek spodziewa się trzęsienia ziemi w postaci śmierci swojego rodzica? Pearl ucieka w różne formy żałoby poczynając od nadmiernej nauki do skupienia jedynie na sobie. Dziewczynie trudno przyjąć do wiadomości, że cierpią też inni. Trudno jej się też pogodzić z faktem, że w obliczu takiej tragedii może sobie pozwolić na szczęście, że powinna żyć dalej, nie uważając, że wszystko straciło sens.

"Rok Szczura" to przejmująca historia dla młodzieży, ale nie tylko. Moim zdaniem dobrze żeby sięgnęli po nią rodzice. Główna bohaterka przedstawia swoją osobą tak szeroki wachlarz destrukcyjnych zachowań, że warto się zapoznać z umysłem nastolatka. Nie dziwota, że Pearl obwinia swoją siostrę o śmierć mamy, w końcu zamiast pozostać przy bliskiej osobie, zyskała kogoś całkiem nowego, Szczura, który w żaden sposób nie miał wpływu na jej życie, oprócz tego, że pozbawił ją matki. Czy jednak dziewczyna mająca piętnaście lat powinna aż tak się zamartwiać, czy to normalne, że dopada ją depresja, uważa, że jest zdana wyłącznie na siebie?

Powieść Claire Furniss szturmem zdobyła moje serce, bo uwielbiam takie mądre i prawdziwe opowieści. To nie kolejna, cukierkowa historia, a kawałek prawdziwego życia i zmagań z jego czarnym obliczem. To książka o radzeniu sobie z własnymi uczuciami, depresją i pustką, która na zawsze gdzieś w nas pozostaje po stracie ukochanej osoby.

Strata bliskiej osoby jest wydarzeniem wystarczająco ciężkim do udźwignięcia dla dorosłego, a co dopiero dla nastolatka, w którym buzują hormony, a najmniejszy problem urasta do sprawy wagi państwowej. Claire Furniss rozprawia się z tym tematem w Roku Szczura, a przyznać trzeba, że robi to z taką wprawą, jakby sama ciągle była nastolatką .

Świat Pearl zawala się w...

Adresowana raczej do nastolatek. Taka uwspółcześniona Siesicka, dla dzisiejszego młodego pokolenia.

Adresowana raczej do nastolatek. Taka uwspółcześniona Siesicka, dla dzisiejszego młodego pokolenia.

Dobra powieść dla nastolatek. Lekko, "dziewczyńsko" napisana, ale nielekka tematycznie (śmierć, żałoba, skomplikowane relacje rodzinne, depresja poporodowa, bunt, sporo tu tego). Naiwność nastoletniej, dość histerycznej bohaterki mogłaby okazać się nieznośna w lekturze, wyobrażam sobie, gdyby nie doskonałe wyczucie autorki. Ta bowiem trudne, charakterystyczne dla tamtego wieku emocje potrafi tłumaczyć i nazywać. Książka odważnie wychodzi poza schematy, ale robi to płynnie, często z humorem, że można tego nawet nie zauważyć.

Dobra powieść dla nastolatek. Lekko, "dziewczyńsko" napisana, ale nielekka tematycznie (śmierć, żałoba, skomplikowane relacje rodzinne, depresja poporodowa, bunt, sporo tu tego). Naiwność nastoletniej, dość histerycznej bohaterki mogłaby okazać się nieznośna w lekturze, wyobrażam sobie, gdyby nie doskonałe wyczucie autorki. Ta bowiem trudne, charakterystyczne dla tamtego...