Nie lubię kryminałów. Zwłaszcza skandynawskich, ale za polskimi też nie przepadam. I w zasadzie nie sięgnąłbym nigdy po książkę zupełnie mi nieznanego Tomasza Konatkowskiego gdyby nie to, że... leżała ona na skrzynce na listy na parterze bloku, w którym mieszkam. To taki rodzaj sąsiedzkiej wymiany książkowej - jeśli komuś zalegają niepotrzebne książki/gry/czasopisma to znosi je na parter i kładzie na skrzynkach na listy. No więc ja "Przystanek Śmierć" (cóż za koszmarny tytuł!) przytuliłem. I przeczytałem z tyłu książki, że choć to niestety kryminał, to jednak mocno osadzony w warszawskich realiach. A Varsaviana to coś, co Jacki lubią bardziście.
Akcja kryminału rozgrywa się w dużej części na Bemowie, w rejonie, w którym pomieszkiwałem z ówczesną partnerką przez 4 lata i w którym od niemal 10 lat mieszka moja córka. Znam więc okolice pętli Nowe Bemowo, niedaleko położonego Maka, róg Wrocławskiej i Radiowej czy przystanek Orlich Gniazd, na którym wysiadałem setki razy lecąc do tej jednej, jedynej (choć nie ostatniej, jak się potem okazało). To duży plus książki, że rzecz dzieje się w miejscach, które znam. Drugim plusem jest kibicowska pasja głównego bohatera, Adama Nowaka. Co prawda kibicuje on, wzorem Jana Serce czy Michała Listkiewicza, totalnym patałachom, czyli Polonii Warszawa, ale samo wplątanie autentycznych wyników Ekstraklasy uważam za dobry pomysł. Podobnie byłoby ze sporą ilością tytułów utworów, których słucha Nowak, gdyby nie to, że to... rock, muzyka biała jak ściana. Z drugiej strony, czego można oczekiwać od policjanta? :)
Minusem książki są sztampowe nazwiska bohaterów. Nowak, Kowalski, Michalski, Żurek. Słabe to i bez jaja. Jakże inaczej by się to czytało gdyby komisarz Adam Nowak nazywał się np. Sebastian Gulbinowicz albo dajmy na to Adrian Glapich.
Minusów książki jest więcej, niemniej "Przystanek Śmierć" oceniam na 7 w skali 1-10, właśnie z wymienionych na początku powodów.
Adam Nowak nie został naczelnym literackim łowcą przestępców w Warszawie, natomiast niesłusznym byłoby odrzucenie tego stróża prawa w niebyt. Warto więc sięgnąć po ten kryminał ze stolicą w tle.

Nie lubię kryminałów. Zwłaszcza skandynawskich, ale za polskimi też nie przepadam. I w zasadzie nie sięgnąłbym nigdy po książkę zupełnie mi nieznanego Tomasza Konatkowskiego gdyby nie to, że... leżała ona na skrzynce na listy na parterze bloku, w którym mieszkam. To taki rodzaj sąsiedzkiej wymiany książkowej - jeśli komuś zalegają niepotrzebne książki/gry/czasopisma to...