„Ileż to razy zdarza się człowiekowi, że chcą przedłużyć jego życie?”

Przeszczepione życie – oto książka opisująca podróż autora, Davida Wagnera, który po odrzuceniu transplantacji dostaje kolejną szanse na przeszczep wątroby. Pomimo że autor opisuje swoją codzienność jako płaską i mało ekscytującą, książka jest szalenie wzruszająca i nakłania do refleksji nad życiem i przemijaniem.

Książka, wydania przez Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, jest przyjemna w odbiorze, ponieważ zawsze można ja przerwać, odłożyć na chwilę. Podzielona na rozdziały i podrozdziały: krótkie, treściwe, w formie pamiętnika, jest idealna do czytania w tramwaju, w przerwie, do poduszki.

Fabuła zbudowana jest na sinusoidzie życie – śmierć. Pierwszy rozdział to ostanie spojrzenie w TERAZ, które przechodzi w umieranie, czyli spojrzenie w wstecz, w życie, które po przeszczepie zmieni się o 180 stopni. Główny bohater, a zarazem autor, na dzień dobry wymiotuje do wanny krwią. Brzmi dramatycznie, ale w książce obrazowane jest bez większych emocji, jak codzienność chorych w oczekiwaniu na przeszczep. Kiedy telefon dzwoni, a pani po drugiej stronie słuchawki mówi: „czeka na pana nowa wątroba”, Wagner spogląda na swój pokój i widzi wszystko to, czego już nie zrobi, co odwlekał i co będzie na niego czekało, kiedy wróci z „nowym życiem”.

Następnie niemiecki autor opisuje podróż przez trudny okres moje życie - twoja śmierć. Po transplantacji ma on majaki, w których przy swoim łóżku widzi dawcę, który umarł by on mógł żyć. Jest to najbardziej wzruszający moment w tej opowieści. Wcześniej autor wycina z gazet nekrologi – osoby, które potencjalnie swoją śmiercią dały życie innym, takim jak on. Kim dla rodziny dawców są biorcy, wrogami, częścią ukochanych których stracili? „Nie wybaczę panu, nie wybaczę panu tego, że pan przeżył – ryczy lwica.”. Cytat chyba wystarczająco dobitnie odpowiada, że śmierć budzi w nas zwierzęce instynkty, więc z rodzinami dawców lepiej nie igrać.

Niezwykle ciekawą koncepcję autor przyjął opisując rehabilitacje. „Czuję się tu jak w szkole”, które odczytuję jako: w moim nowym życiu musze się wszystkiego nauczyć, od nowa, nie da się tego przyspieszyć. Zamkniętego w zakładzie rehabilitacyjnym Wagnera odwiedza jego córeczka, którą, tak jak jego kiedyś, szpital odrzuca, przeraża. On sam, wiecznie zmęczony zbyt wysokim stanem amoniaku w organizmie widzi córkę, jako jedyny powód, dla którego jeszcze walczy.

Koniec rekonwalescencji i mój ulubiony cytat „W końcu siedzę u fryzjera, długie włosy zostają obcięte i czuje, że nie jestem już taki zmęczony. Wiem, w czym tkwi przyczyna.”. Książka zbliża się do końca, Wagner wraca do domu i zaczyna na nowo funkcjonować, nadal przywiązany do lekarzy, stara się „nie rozczarować pani doktor wynikami”, albowiem wyniki badań stanowią teraz o tym kim jest.

Gorąco polecam przeczytać i dowiedzieć się, jak cała opowieść się kończy. Polecam też tym, których nęka pytanie: po co? Po co się żyje i umiera?

„Ileż to razy zdarza się człowiekowi, że chcą przedłużyć jego życie?”

Przeszczepione życie – oto książka opisująca podróż autora, Davida Wagnera, który po odrzuceniu transplantacji dostaje kolejną szanse na przeszczep wątroby. Pomimo że autor opisuje swoją codzienność jako płaską i mało ekscytującą, książka jest szalenie wzruszająca i nakłania do refleksji nad życiem i...