„Na skraju lasu Abigail Blake odwraca się i uśmiecha. Taki jej obraz pozostanie w pamięci Emmy na długo po tym, jak pozostali upiją się i wrócą do domu: smukła i blada jak promień księżyca, rozwiane rude włosy, lekko kręcące się w wilgotnym powietrzu, dłonie schowane głęboko w rękawach, stojąca na czubkach palców, jakby w każdej chwili miała rzucić się do ucieczki”.

Jestem pod wrażeniem. Dokładnie tak. Jestem pod wrażeniem tego debiutu. Bardzo dojrzałego, bardzo emocjonującego, niepokojącego. Czasem podczas lektury miałem ochotę wrzasnąć lub zapłakać z bezsilności. Fabuła jest bardzo sugestywna. Opisywane wydarzenia są jak drzazga – wchodzą w nas głęboko i uwierają. Nie dają o sobie zapomnieć. Tę książkę bez wątpienia można interpretować na wiele sposobów. Jest to bowiem zdecydowanie coś więcej niż historia zaginięcia pewnej dziewczyny.

Po takim wstępie pora wreszcie zdradzić tytuł tej powieści. Chodzi o „Przedsionek piekła” Anny Bailey. Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Albatros. Z pewnym niedowierzaniem przeczytałem, iż autorka urodziła się w 1995 roku. Zwracam uwagę na fakt, iż tak młoda i debiutująca pisarka od razu zdołała napisać tak znakomitą książkę.

To połączenie thrillera z powieścią obyczajową wyszło znakomicie. Akcja dzieje się w małym amerykańskim miasteczku. Whistling Ridge leży u podnóża Gór Skalistych w Kolorado. Chętnie odwiedzają je turyści, w sezonie wydaje się niemal miejscem jak z pocztówki. Czy jednak tak jest w rzeczywistości? Niestety prawda jest zupełnie inna. Okrutna. Przerażająca. Trudna do uwierzenia.

Pewnego dnia po imprezie w lesie Abigail Blake nie wraca do domu. Rozpoczynają się gorączkowe poszukiwania nastolatki. Rodzice i bracia zaginionej są wstrząśnięci. Najlepsza przyjaciółka Abigail, Emma, wyrzuca sobie, że zostawiła ją samą w lesie. Poczucie winy ją przygniata. Emma postanawia więc zrobić wszystko, aby odkryć, co tak naprawdę stało się z Abigail. Czy ma szansę poznać prawdę? Czy w ogóle jest to możliwe w tym miasteczku? Miasteczku, w którym wszyscy się znają i zarazem nikt tak naprawdę nie zna nikogo. W miasteczku pełnym skrywanych tajemnic, gdzie każdy mieszkaniec ma dwie twarze. Jedną pokazuje światu. Drugą znają tylko jego najbliżsi. W zaciszu domowym dzieje się wszystko to, co najgorsze: brutalna przemoc, alkoholizm, pogarda wobec innych. Oczywiście nie przeszkadza to tym samym ludziom regularnie uczęszczać do świątyni. Słuchają tam słów Biblii i nauk pastora. Czy jednak naprawdę wprowadzają je w swoje życie? Czy może byłoby zdecydowanie lepiej, gdyby tego nie robili?

Emma, prowadząc swoje małe dochodzenie, krok po kroku odkrywa prawdziwe oblicze miejsca, w którym mieszka. Jest to oblicze szpetne, wykrzywione grymasem nienawiści, oblicze płonące złością.

Anna Bailey w swojej powieści pokazuje, że nie wystarczy nic nie robić, aby być w porządku wobec samego siebie. Wręcz przeciwnie. Odwrócony wzrok, obojętność – tym karmi się zło. Czy matka może nie reagować, gdy jej mąż bije ją i dzieci? Czy sąsiedzi z ławki w kościele naprawdę muszą udawać, że nie widzą kolejnych podbitych oczu? Czy w szkole nikt nie powinien się zainteresować, dlaczego jakiś uczeń po raz kolejny opuszcza kilka dni nauki?

Mimo to życie w miasteczku toczy się utartym schematem. „Jest jak jest” – stwierdza jeden z bohaterów książki. Być może nadal by tak było, gdyby nie Abigail. To właśnie ona staje się przysłowiowym kamieniem, który uruchamia lawinę. Wielu sądziło, że ją zna. Czy jednak była choć jedna osoba, która znała ją naprawdę?

„Przedsionek piekła” to powieść trudna i niewygodna. Niewygodna, bo autorka prowokuje do stawiania pytań, na które nie ma prostych odpowiedzi. Jeden zły wybór – dokładnie tyle wystarczy, aby zamienić życie (swoje albo czyjeś) w prawdziwe piekło. Z piekła zaś bardzo trudno się wyrwać. Co gorsza, do piekła można przywyknąć. W pewien sposób można je nawet oswoić – tak jak próbują to robić niektórzy bohaterowie książki. Nic jednak nie zmienia obiektywnej prawdy, że piekło zawsze pozostaje piekłem.

Polecam wszystkim ten rewelacyjny debiut. To nie jest łatwa książka, przy której można się zrelaksować bądź uśmiechnąć. Zdecydowanie nie. To książka trudna, niepokojąca, ale ze wszech miar godna polecenia. Dodać do tego należy świetny język i styl autorki. Jestem pod bardzo dużym wrażeniem tego debiutu. Szczerze zachęcam do lektury. Nie zawiedziecie się.

Wojciech Sobański