Rok 1924, Tybet. Francuska podróżniczka Alexandra David-Neel wyruszyła nieznanymi dla Europejczyków drogami do Lhasy, stolicy Tybetu. Samo miasto, nieznane wówczas zachodnim podróżnikom, nie jest jakoś szczególnie eksponowane w książce. Jest to cel i marzenie autorki, aczkolwiek gros książki zajmuje sama podróż, więc jeśli ktoś liczy na retro reportaż z miasta, to pewnie będzie trochę rozczarowany. Ciekawostką jest natomiast fakt, że autorka dotarła do Lhasy w trakcie obchodów Nowego Roku, sporo więc miejsca poświęciła obchodom i tradycjom Tybetańczyków. Oprócz tego, Neel skupiła się na życiu miejskiej biedoty(wszak sama podróżowała jako żebraczka) oraz na życiu religijnym Tybetańczyków.
Książka ta z pewnością spodoba się miłośnikom literatury górskiej. Większa część treści koncentruje się na samej podróży po górach i wyżynach Tybetu. Jest w tym wszystkim sporo naturalności, głodu i hartu ducha. Dzikie zwierzęta, spanie pod gołym niebem, kontuzje-wszystko jest tutaj opisane bardzo dokładnie, ale często z humorem i dystansem. Towarzyszem podróży Francuski, był Jongden, tybetański mnich. Nie powinno więc dziwić, że książka pełna jest filozofii, religii czy nawet swego rodzaju mistycyzmu. Jeśli ktoś interesuje się, wierzeniami Tybetańczyków, to akurat w tym kontekście nie będzie zawiedziony, bo są te elementy mocno akcentowane przez samą książkę. Zresztą widać po autorce, że były to tematy, które ją inspirowały i fascynowały, więc starała się nimi dzielić z czytelnikiem.

Rok 1924, Tybet. Francuska podróżniczka Alexandra David-Neel wyruszyła nieznanymi dla Europejczyków drogami do Lhasy, stolicy Tybetu. Samo miasto, nieznane wówczas zachodnim podróżnikom, nie jest jakoś szczególnie eksponowane w książce. Jest to cel i marzenie autorki, aczkolwiek gros książki zajmuje sama podróż, więc jeśli ktoś liczy na retro reportaż z miasta, to pewnie...