Nie pamiętam kiedy czytanie książki wymagało ode mnie takiego skupienia. Sama byłam zdziwiona ile czasu zajmuje mi przeczytanie jednego, kilkunastostronicowego rozdziału. I szczerze mówiąc, po przeczytaniu jednego najczęściej nie miałam ani siły, ani ochoty, żeby przeczytać kolejny. I to pomimo tego, że początkowo byłam mocno zaciekawiona książką.

Niestety określiłabym powieść jako należącą do kategorii "przerost formy nad treścią". Bardzo dużo słów, które chyba miały ukryć braki w fabule. Uczciwie muszę przyznać, że pierwsze sto stron zachwyciło mnie swoim stylem i wręcz rozkoszowałam się powolną lekturą. Ale w którymś momencie (a dokładnie wraz z początkiem Księgi drugiej) to się zmieniło. Autor zaczyna opowiadać jakaś historię i robi to w sposób tak zagmatwany i pokręcony, że zupełnie się zniechęciłam. Tak jakby w momencie, gdy odkrywa przed czytelnikiem prawdę o Eisensteinie stracił umiejętność magicznego snucia opowieści, a zaczął liczyć ilość znaków, które napisał i cały czas powtarza to samo tylko w trochę inny sposób.

Powieść napisana bardzo nierówno. Zawiera spore fragmenty, które mnie oczarowały swoją formą, ale też takie, które są opowiedziane bardzo sucho. Przez ostatnie sto stron miałam wrażenie jakbym czytała czyjś suchy, bezosobowy raport. I właśnie ta część zaważyła na dość niskiej ocenie ogólnej, bo mnie zwyczajnie wynudziła i czytałam na siłę, żeby móc odłożyć książkę.

Po skończeniu lektury naszła mnie refleksja, że Autor pięknie pisze o niczym, a gdy już przechodzi do konkretów to zatraca cały swój talent. Według mnie trudno napisać powieść liczącą ponad pięćset stron nie mając konkretnego pomysłu na fabułę, a tu go zdecydowanie zabrakło.

Muszę przyznać, że Gunnar Kaiser oczarował mnie swoją wiedzą o książkach i dawnych wydaniach. Jednak mój zachwyt zmalał, gdy okazało się, że w książce jest błąd i cytat, który miał pochodzić z "Pana Tadeusza" pochodzi z "Konrada Wallenroda".

Kilkukrotnie zdarzyło mi się sięgnąć po literaturę piękną, i pomimo tego, że nie jest to mój ulubiony gatunek zawsze miło wspominam czas spędzony z książką. Jednak "Pod skórą" nie wywarła na mnie takiego wrażenia i zapewne już niedługo o niej zapomnę.

Egzemplarz książki otrzymałam od Wydawnictwa W.A.B.

Nie pamiętam kiedy czytanie książki wymagało ode mnie takiego skupienia. Sama byłam zdziwiona ile czasu zajmuje mi przeczytanie jednego, kilkunastostronicowego rozdziału. I szczerze mówiąc, po przeczytaniu jednego najczęściej nie miałam ani siły, ani ochoty, żeby przeczytać kolejny. I to pomimo tego, że początkowo byłam mocno zaciekawiona książką.

Niestety określiłabym...