W powieści poznajemy losy rodziny. Ich codzienność i zmagania się z bezsilnościami, nałogami, smutkiem i czymś, co nazwałabym „uśmiechem dla pozoru”. Że niby damy sobie radę, że będzie dobrze, że przecież Bóg nad nami czuwa... Jednak słowa nie odzwierciedlają faktycznego scenariusza napisanego przez życie. Ten bowiem pisze się sam wedle własnych reguł.
Autor zabiera nas w znane nam okolice, tworzy sytuacje, które znamy z własnej codzienności, dlatego ta książka poniekąd ciekawi. Ciekawi choć w bardzo dziwny sposób. Lecz temat to nie wszystko. Nie jest to bardzo dobra literatura - ani wybitna i pewnie wielu czytelników szybko zapomni jej treść. Autor, co można odczuć, nie jest dobrym pisarzem, jest raczej pisarzem z doskoku. Wiele zdań łączy się w dziwny sposób i kontekst ich znaczenia musimy sobie sami ułożyć, by dociec, co też autor miał na myśli. Największą trudność sprawiają mu właściwe umiejscowienie bohaterów w zdaniach. Choćby łącząc dwa zdania, które dotyczą dwóch różnych postaci, nie sposób szybko pojąć kogo one dotyczą i do czego się odnoszą. Także sama forma pisania i tworzenia fabuły jest bardzo prosta i niemalże bez polotu. Nie chciałabym być obcesowa w ocenie, ale styl, jakim napisany jest „Pocałunek...” czasem jest wręcz prostacki. Wszystko jest dokładnie opisywane, wiele zdań banalnych i bez znaczenia. Do tego ironicze myślenie Ernesta, dorosłego mężczyzny, którego umysł – takie przynajmniej odnosiłam wrażenie – nie dorósł wraz z nim. Fajny był pomysł na tą książkę lecz całość aż prosi się o ponowne sprawdzenie i korektę, jeśli nie ponowne napisanie całości od początku. Może wówczas „Pocałunek...” przekształci się w wartościową pozycję, bo póki co, w obecnej formie, to tylko czytadło bez głębi. A szkoda. Bo temat rodziny jest tematem uniwersalnym, dobrym i wiecznie aktualnym. Książki o takiej treści są najczęściej czytane, bo okazuje się, że to co znamy z autopsji najbardziej nas ciekawi. Dlatego szkoda, że autor tak zaprzepaścił własną pracę.

ezgemplarz ksiązki dostałam od sztukater

W powieści poznajemy losy rodziny. Ich codzienność i zmagania się z bezsilnościami, nałogami, smutkiem i czymś, co nazwałabym „uśmiechem dla pozoru”. Że niby damy sobie radę, że będzie dobrze, że przecież Bóg nad nami czuwa... Jednak słowa nie odzwierciedlają faktycznego scenariusza napisanego przez życie. Ten bowiem pisze się sam wedle własnych reguł.
Autor zabiera nas w...