"Wyszedłem z mieszkania, cicho zamykając za sobą drzwi. Nawet nie zaskrzypiały. Trzymałem się blisko ściany, jej wilgoć przypominała mi pot. Przez moment miałem wizję, że przysysam się do niej ustami i zaczynam zlizywać słoną ciecz."

"Wciąż jednak zamieszkiwały tu myśli dawnych lokatorów. Duchy wspomnień, pragnień i uczuć, które wżarły się swą intensywnością w cegły."

"Nigdy nie mówiłem do ścian - uświadomiłem sobie. To one zawsze szeptały, pozwalając mi słuchać opowieści. Dlaczego te zachowywały się inaczej? Dlaczego prowokowały, bym do nich mówił? Krzyczał?"

"Chciałem dotykać, chciałem przylegać do ścian, chciałem chłonąć ich wspomnienia własną skórą."

Z pewnością nie każdy to zrozumie, jednak obcowanie z dobrej jakością literaturą grozy stanowi dla mnie coś na kształt mistycznych wrażeń rodem z szamańskich rytuałów ludów pierwotnych. W momencie, kiedy doświadczam historii, która jest po prostu dobra, czuję jak świat wokół zamiera, a rzeczywistość dostępną dla oka, wypełniają nagle nieznane mi kolory.

Od recenzenta wymaga się jak największej obiektywności, jednak w przypadku twórczości Ani Musiałowicz, nie potrafię pisać bez dozy uwielbienia i z lekka zwichrowaną miłością. Śledzę jej twórcze poczynania od kilku dobrych lat i nie mam najmniejszych wątpliwości, że szanowna Pani Musiałowicz jest błyszczącym diamentem w fandomie i odbiciem hasztagu #grozajestkobietą. Twórczość Ani szarpie za czułe struny duszy, napełnia czytelnika wspomnieniami i pewnego rodzaju nostalgią, a także wciąga, zachwyca i pożera.

"Po zbutwiałych schodach" to najnowsza propozycja wydawnicza Starej szkoły i jednocześnie trzecia książka Ani wydana przez powyższą oficynę. Autorka, która zaskoczyła nas "Kuklanym lasem" oraz "Śniegiem jeszcze czystym" powraca, by opowiedzieć nam historię pewnej rozpadającej się kamienicy, jej mieszkańców a także emocji, którymi nasiąkły wiekowe mury. Oczami swojego narratora, kreśli życiową historię pełną bólu, rozpaczy, samotności i odrzucenia.

Prezentowana powieść to przedłużenie talentu autorki oraz groza pogranicza gatunków, do której przez ostatnie lata przyzwyczaiła nas Ania. Ci, którzy są z nią znacznie dłużej niż od ostatniej premiery, wiedzą, że twórczość Musiałowicz opiera się na filarach literatury niesamowitej, baśni, dramatu a także obyczajówki skupionej wokół ludzi i ich emocji.

"Po zbutwiałych schodach" to opowieść o człowieku, kórego fascynowały ludzkie historie, o niszczejącej i położonej na odludziu kamienicy, która nie chce być zapomniana a także o życiu, śmierci i wszystkim, co czyni nas ludźmi. Stary, niszczejący i naznaczony głębokim rozkładem budynek jest centrum wszechświata powieści Ani, narzędziem potęgującym doznania rozgrywających się dramatów, a także fizyczną obecnością, która zdaje się niezmiennie trwać od początku wszechświata. Jest jednocześnie nadawcą, odbiorcą i obserwatorem wydarzeń.

Kamienica, ciemne korytarze i całe tło wydarzeń, zostały nakreślone z niezwykłą starannością jednak nie możemy zapominać o istotnej kwestii twórczości Musiałowicz, czyli wykreowanych postaciach. "Po zbutwiałych schodach" skupia się na nieznanym z imienia narratorze oraz wiekowym Ciesiółce, który zdaje się niezmiennie trwać razem z kamienicą, lecz jak się sami przekonacie, opowieść ma w sobie więcej narratorów i życia niż to było na początku sugerowane.

W swoich tekstach staram się uniknąć zdradzania fabuły, dlatego pozwolę sobie nie wchodzić w szczegóły kolejnych stron powieści. Najnowsza historia Ani jest jak wizyta w rozkładających się ruinach i obcowanie z pustką opuszczonych pomieszczeń. Nie da się wyrazić tych emocji prostymi słowami, trzeba je poczuć na własnej skórze.

Przelewając wrażenia na papier, warto dodać, że "Po zbutwiałych schodach" zdaje się przeczyć prawom fizyki. Z jednej strony historia zdaje się być zawieszona gdzieś w czasie i przestrzeni, a z drugiej leci jak szalona. Przeczytałem ją w jeden wieczór i wierzcie mi, nie odkleiłem się dopóki nie skończyłem.

Gorąco polecam! Wierzę w talent autorki i myślę, że wy też powinniście.

"W czterech ścianach mego bólu
nie ma okien ani drzwi
Słyszę tylko: tam i nazad
chodzi strażnik za murami"
Aleksander Wat "W czterech ścianach mego bólu"

"Wyszedłem z mieszkania, cicho zamykając za sobą drzwi. Nawet nie zaskrzypiały. Trzymałem się blisko ściany, jej wilgoć przypominała mi pot. Przez moment miałem wizję, że przysysam się do niej ustami i zaczynam zlizywać słoną ciecz."

"Wciąż jednak zamieszkiwały tu myśli dawnych lokatorów. Duchy wspomnień, pragnień i uczuć, które wżarły się swą intensywnością w cegły."...