Rzucić to wszystko i wyjechać w podróż dookoła świata – ta myśl przewinęła się zapewne przez głowę większości dorosłych, pracujących w korporacjach, odpowiedzialnych i stłamszonych codziennością młodych ludzi (i tych starszych pewnie też). Lazurowe zatoki, zamglone górskie szczyty, bezkresne pustynie, bezdroża i drogi całego świata – któż nie chciałby przeżyć takiej przygody?

Magda i Tomek chcieli. Spieniężyli więc cały swój dobytek i ruszyli w podróż, aby zobaczyć nieznany świat oczami podróżnika, a nie turysty – tanio i z plecakiem, a nie w pięciogwiazdkowych hotelach. Zaczęli od Stanów Zjednoczonych, przez które przejechali używanym samochodem, służącym im za mieszkanie, kraje Ameryki Północnej przemierzyli na motorze, Chiny na rowerze a ocean na jachcie (a nawet dwóch). Zmagali się z przeciwnościami, z własnymi słabościami i z niedogodnościami życia w drodze za małe pieniądze. Drżeli z zimna na szczytach gór, topili się w upale wielkich i niebezpiecznych miast, ale też pływali z rekinami, oglądali najpiękniejsze wschody słońca w Himalajach i poznawali po drodze mnóstwo ludzi, którzy użyczali im miejsca do spania, pokazywali im swoją kulturę i częstowali ich swoim jedzeniem, które – bądźmy szczerzy – czasami bywało niezjadliwe dla Europejczyka…

Jak wytrzymać niemal 4 lata takiej podróży, która z perspektywy ciepłego fotela w domowej bibliotece wydaje się być bezkresną i trudną tułaczką? Jak pokonać ograniczenia swojego własnego ciała w niesprzyjających warunkach biwaków i błotnistych przepraw przez bezdroża świata? Jak oprzeć się myślom „po co mi to było”? Jak pisze autorka – wystarczy dać się ponieść przypadkowi, losowi i przeznaczeniu a na pewno wynagrodzi on wszystkie trudy. Trzeba się nauczyć dawać przeznaczeniu przestrzeń aby mogły wydarzać się rzeczy niezwykłe i nie planować swoich podróży w sztywnych ramach czasu i przestrzeni – dziś robimy to tak a jutro tamto inaczej. Trzeba dać się ponieść drodze, przygodzie, przyjaźni ze światem. I obserwować ten świat otwartymi oczyma, jak najbliżej, poznać lokalsów i spróbować zobaczyć to o czym nie wspominają przewodniki. Tylko wtedy mogą się wydarzyć rzeczy niezwykłe i zaskakujące, dając po tysiąckroć zwrot z doświadczonych trudów podróży.

Czy warto więc rzucać wszystko i zwiedzać świat? Czy jest potem możliwy powrót do normalnego życia? Autorka książki twierdzi, że tak! I to powrót do życia lepszej jakości, bo docenia się po takich doświadczeniach każdy mały luksus codziennego życia – bieżącą wodę w kranie, wygodne łóżko, centralne ogrzewanie, ciepły posiłek. Bo przestaje się narzekać. Bo człowiek, który zobaczył cały świat jest bardziej otwarty na ludzi i to, co przynosi życie. Bo ma doświadczenie w radzeniu sobie w trudnych sytuacjach. Bo nauczył się wytrwałości. Bo jest spełniony i szczęśliwy. Nie bój się zatem czytelniku podążać śladami Magdy i Tomka – ich przygody mogą być Twoimi – a po powrocie na pewno będziesz bardziej zadowolony z życia. Zapytasz – co z mieszkaniem, pracą? Spokojnie – z takimi doświadczeniami na koncie na pewno podejmiesz jeszcze fajniejszą pracę i każdy dzień życia będzie dla Ciebie kolejną przygodą a nie tylko szarym zbiorem godzin w niekończącej się pogoni za pieniędzmi i rzeczami, których nie potrzebujesz (czego dowiesz się z pewnością podczas swojej podróży).

Gorąco polecam „Piranie na kolację” tym, którzy dopiero nieśmiało marzą o podróżach i tym, którzy już ją planują – Magda i Tomek zdradzają bowiem wiele tajników bycia obieżyświatem. W szczególności polecam jednak tym, którzy myślą, że takie wojaże nie są dla nich, że brak im odwagi, że na pewno nie dadzą rady i w ogóle to co z całym życiem, jak to rzucić wszystko i wyjechać... Z tej książki jasno wynika – to się da zrobić, to jest możliwe! I co więcej – to przygoda zmieniająca wszystko na lepsze!

Joanna Jurzyk