Oboje ukochali świeżość młodości a poezja zapewniła im nieśmiertelność. Dlatego też zawsze będę ich utożsamiać z nieprzemijalnym poczuciem młodzieńczej pasji tworzenia. To dzięki temu mogę czytać o największych pragnieniach wybitnych poetów starożytnej Grecji. W szlachetność tych marzeń wątpić nie będę, pozostawię je w swoich myślach takimi, jakimi spisano je na papirusowych zwojach. A powiedziano w zasadzie wszystko, co może się przydać na drodze ku szczęśliwemu życiu. Mądrość starożytnych zaimponowała mi już po raz kolejny, z ich głębią odczuwania i jednocześnie występującą prostotą przekazu. Gdybym dążył do nadmiernych uproszczeń, to powiedziałbym że chodzi o miłość. Ponieważ już pobieżna analiza twórczości Alkajosa i Safony świadczy o wielkim znaczeniu uczuć w ich życiu. Jednak jestem też przekonany, że zarówno dla niej jak i dla niego, wygrywane na lirze miłosne dźwięki za każdym razem znaczyły coś innego.

Wchodzimy do przybytku muz, z tęsknotą u Safony i z dostojnością u Alkajosa. Każdy znajdzie tu wystarczająco wiele okazji do wsłuchania się w niespokojny oddech Erosa. Na częściowo nieczytelnych zwojach nie brakuje subtelnej erotyki, przeplatanej w sytuacjach wagi publicznej przechodzeniem od słów do czynów. Trwa zakrapiana winem biesiada, przy wtórze liry ten trunek podobno smakuje najlepiej. Krążą kielichy, precz ze zmartwieniem. Niech panuje urok oliwnych gajów, toż to bawi się sam "kwiat delikatnej młodości". Przecież w takiej chwili nikt nie będzie zamartwiać się koniecznością pukania do bram Hadesu. Afrodyta nam sprzyja a łaskawie spoglądający z Olimpu Zeus, nie powinien nikogo karać za nadmierne wylewanie wina na jego cześć i chwałę.

Pomimo przepełnienia tej poezji ambrozją, to jednak upojenie radością ma swoje granice. Owszem, piękno budzi zachwyt i znalazłem tu wiele sytuacji w których można mówić o ekscytacji. Ale erynie nadal istnieją, potwierdzający istnienie przemijania podziemny świat dopomina się o uwagę. Co wolno bogom, tego nie należy czynić śmiertelnym. Niech każdy zasłuchany w starożytne pieśni wie, że posiadające przeróżne barwy życie, potrafi być zmienne jak kameleon. To stąd pochodzi smutne wzruszenie Safony, temu właśnie ta poezja zawdzięcza szczyptę zasnuwającej niebo melancholii. Dorzucający co chwilę swoje cierpkie uwagi Alkajos, również wyznacza kres upojnej ballady. On wie, że czas już wyplątać się z miłosnych sieci i powrócić do praw obowiązujących przeciętnego mieszkańca Hellady.

Nawet tutaj doszedł mnie szczęk mieczy spod Troi, widocznie pamięć o pojedynku Achillesa z Hektorem bez trudu przetrwała również na wyspie Lesbos. Wśród dymów świątynnych kadzideł przebijają się błagalne tony. Jeśli miałbym zawierzyć swojej intuicji, to zobaczyłbym wiersze będące posłańcami pokoju. Bo jak inaczej mogę interpretować owoce twórczości poetów, których miłosna liryka ma tak jednoznacznie odprężający charakter. Nawet w tej chwili, kiedy potrafię wyobrazić sobie konkurs do którego przystępują wiersze tych obojga miłujących uczucie poetów, to nie mogę uwierzyć w ich opartą na niezdrowym współzawodnictwie rywalizację. Bardziej pragnę ich widzieć jako oplecione zielenią bluszczu, dwa filary starożytnej Grecji. Stojące obok siebie, nieprzemijające i odczuwające swoimi wszystkimi zmysłami.

Oboje ukochali świeżość młodości a poezja zapewniła im nieśmiertelność. Dlatego też zawsze będę ich utożsamiać z nieprzemijalnym poczuciem młodzieńczej pasji tworzenia. To dzięki temu mogę czytać o największych pragnieniach wybitnych poetów starożytnej Grecji. W szlachetność tych marzeń wątpić nie będę, pozostawię je w swoich myślach takimi, jakimi spisano je na...