Doszedłem do wniosku, że zbyt poważnie podchodzę do książek z serii Pan Samochodzik i traktuję je nazbyt dosłownie. A wręcz przeciwnie, powinienem patrzeć na nie z przymrużeniem oka i mieć spory dystans. Jakby nie patrzeć to są to książki skierowane główne do młodzieży a mając na karku prawie czwarty krzyżyk powinienem brać te powieści w bardzo duży cudzysłów. Zrobiłem tak z powieścią „Pan Samochodzik i Złota Rękawica”, machnąłem na wszystko ręką i dzięki temu nie zawiodłem się już tak srogo jak przy poprzednich częściach.

Schematyczność zręcznie pominiemy. Po prostu Nienacki miał taki sposób budowania swoich fabuł. Miał pewien schemat i tego się trzymał. Pomińmy pewne absurdalne wątki (jak to, że jednym z bohaterów powieści był sam Roger Moore). Zostanie nam czysta rozrywka. Mamy wartką fabułę, dzieje się w naprawdę pięknych okolicznościach przyrody bo na naszych polskich Mazurach. Do tego intryga w tej powieści jest troszeczkę lepiej i ciekawiej skonstruowana i poprowadzona. No i na plus przeogromna wiedza autora – nie tylko na tematy historyczne, które mnie zawsze u Nienackiego urzekały – ale dla odmiany trzeba przyznać, że swoboda w jakiej porusza się autor w tematyce żeglarskiej robi naprawdę imponujące wrażenie. Albo autor miał ogromną wiedzę albo się świetnie przygotował.

Fani cyklu nie powinni się nudzić.

Doszedłem do wniosku, że zbyt poważnie podchodzę do książek z serii Pan Samochodzik i traktuję je nazbyt dosłownie. A wręcz przeciwnie, powinienem patrzeć na nie z przymrużeniem oka i mieć spory dystans. Jakby nie patrzeć to są to książki skierowane główne do młodzieży a mając na karku prawie czwarty krzyżyk powinienem brać te powieści w bardzo duży cudzysłów. Zrobiłem tak...