To było ciekawe przeżycie przeczytać włoski odpowiednik "Cierpień młodego Wertera". Pamiętam, że gdy czytaliśmy dzieło Goethe'go w liceum to byłem jednym z niewielu, który faktycznie odnalazł w tym coś pięknego, zamiast z góry stwierdzić, że Werter był płaczliwym nieudacznikiem. Coś było w tym pięknego, że jakiś bohater był w stanie przeżywać tak silne emocje ze względu na miłość, że odechciewało mu się żyć i cierpiał, bo nie wyobrażał sobie życia bez ukochanej. Oczywiście, że samobójstwo to skrajny i idiotyczny wybór, ale potraktowanie miłości, jako czegoś, co jest niezbędne do życia i bez tego traci się sens egzystencji - no cóż, ta idea nawet kilka lat później wydaje się piękną. Razem z lekturą "Ostatnich listów Jacopo Ortisa" powrócił ten sam temat rozważań, gdyż analogii jest naprawdę wiele. Nieszczęśliwa miłość, cierpienie głównego bohatera, wszystko napisane jako powieść epistolarna. Zbyt dawno czytałem książkę Goethe'go, żeby porównywać, ale mogę powiedzieć, że tekst Foscola podobał mi się i ma w sobie coś pięknego. Nie da się ukryć, że jest to literatura, która raczej nie poprawi nikomu humoru, ale chyba nikt nie sięga po tę lekturę z założeniem, że będzie się po niej uśmiechał. W "Ostatnich listach..." padło kilka ciekawych sentencji i przemyśleń głównego bohatera, które jest silnie związany z samym autorem. Foscolo w młodym wieku również przeżył podobny zawód miłosny, poza tym w historii Ortisa mógł zawrzeć swoje frustracje z ówczesną sytuacją polityczną Włoch. To znacząco odróżnia Wertera i Ortisa, że u tego drugiego autor kładzie duży nacisk na aspekt historyczny. Stąd też tak duże znaczenie tego dzieła dla narodu włoskiego. Przyznam, że i tak po kilku strona cierpień młodego Jacopo już miałem go dosyć. Pomimo dostrzegania piękna w tej sytuacji, nie mogłem się nie irytować w trakcie jego biadolenia. Ogółem polecam dla fanów włoskiej kultury, gdyż tekst ten jest naprawdę ważny. W innym przypadku uważam, że lektura Goethe'go w zupełności wystarczy.

To było ciekawe przeżycie przeczytać włoski odpowiednik "Cierpień młodego Wertera". Pamiętam, że gdy czytaliśmy dzieło Goethe'go w liceum to byłem jednym z niewielu, który faktycznie odnalazł w tym coś pięknego, zamiast z góry stwierdzić, że Werter był płaczliwym nieudacznikiem. Coś było w tym pięknego, że jakiś bohater był w stanie przeżywać tak silne emocje ze względu na...