„Zacznijmy od tego, że nienawidzę ludzi” stwierdza w pewnym momencie autor w tej krótkiej książce będącej skrzyżowaniem opowieści o depresyjnej pracy operatora numeru 112 z nużącym pamiętnikiem pełnym zbędnych szczegółów z życia osobistego Klasy. Pozycja na jeden wieczór, która nieszczególnie zapada w pamięć.

Spodziewałam się mnóstwa opisanych przypadków zgłoszeń okraszonych dowcipnym, luźnym stylem a dostałam zamiast tego naprawdę przeciętne czytadło, które zawodzi na niemal każdym etapie. Jeśli ktoś oczekuje tutaj mrożących krew w żyłach historii, okropnych tragedii czy zdarzeń absurdalnych do bólu to lepiej niech porzuci nadzieje. Ponad połowa książki to opisy samej osoby autora i jego drogi życiowej, przypadków zgłoszeń podaje jak na lekarstwo. Jest kilka – ja znalazłam dokładnie cztery, w tym jeden naprawdę szokujący, zwalający z nóg – które są naprawdę godne wzmianki, ale czy dla nich samych warto przeczytać tę pozycję, to nie jestem pewna. Tak jak i nie wiem, czy warto było w ogóle brać się za pisanie książki, jeśli w gruncie rzeczy ma się, tak niewiele na ten temat do powiedzenia.

To nie jest tak, że trzeba lubić autora, żeby doceniać jego dzieło. W przypadku „Operatora 112” trudno jednak oddzielić te dwa realia choćby z tego prostego powodu, że pan Klasa wyjątkowo nachalnie wplata swoją osobę w opowieść. Teoretycznie powinno się być na to przygotowanym Poza tym, pomimo twierdzenia kolegi, że przyjemnie się go słucha, wcale nie tak przyjemnie się go czyta.

Używając metafory – styl jest tak suchy, że obawiałabym się pożaru od byle iskry (choćby gniewu czytelnika), co być może zamiarem specjalnym zważywszy, że wtedy książka okazałaby się przydatna – czytelnik zadzwoniłby pod 112. I niejako przy okazji skorzystał z poradnika z tyłu o tym, jak rozmawiać z operatorami. Ale żarty na bok – takie historie z życia wzięte, zaglądanie za kulisy zawodu sprawdza się tylko wtedy, gdy spełnione są dwa warunki: po pierwsze naprawdę jest o czym opowiadać, a po drugie autor potrafi opowiedzieć swoją historię, a tutaj właśnie tego elementu brakuje. Co zdumiewa, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod wagę, że autor pracował na stanowisku... całe 6 lat! A „anegdotek” wystarczyło może na jeden czy dwa rozdziały.

Fragmentem, który zasługuje na uwagę, są na pewno wzmianki o trudnych aspektach pracy operatora. Wynagrodzenie, warunki pracy, a nawet egzaminy – to wszystko napawa zgrozą. Zszokowało mnie, że tak przypadkowe osoby są przyjmowane na to wyjątkowo wymagające przecież stanowisko. Tak czy inaczej — próba znalezienia jasnych punktów tej pozycji jest chyba równie niewdzięczną harówką, jak zadania operatora 112...

Nie zachęcam specjalnie do brania się za „Operatora 112”, ale nie chciałabym też tego kompletnie odradzać. Każdy z nas ma inny gust i inne oczekiwania; a nuż komuś się spodoba. Poza tym nie można całkowicie przekreślać pozycji, która jednak ukazuje kawał trudnej, męczącej, ale potrzebnej pracy, bo to oznaczałoby chyba brak szacunku dla niej. Dodam tylko nieśmiało, że dla tych, którzy chcieliby się zapoznać z tytułowym zawodem, może bardziej owocne byłoby obejrzenie jednego z odcinków serii „7 metrów pod ziemią” na YouTube – autor w zasadzie mówi tam wszystko to, o czym wspomina w książce. Wyjdzie chyba... bezpieczniej. Nie będzie iskier gniewu czytelnika i płonących przez to książek, a i operatorów zostawi się w spokoju. W końcu o nerwy trzeba dbać – tak własne, jak i cudze.

Agata Majchrowicz