Violetta Krasnowska

Książka Violetty Krasnowskiej jest przerażająca i wstrząsająca zarazem. Oczywiście nie jestem tak naiwna, by wierzyć, że sprawiedliwości zawsze staje się zadość. Wiem również, że wymiarowi sprawiedliwości nieobce są zaniedbania i pomyłki, ale historie przytoczone w reportażu daleko wychodzą poza ramy zwykłego lenistwa organów ścigania. Przeciwnie, w wielu przypadkach organy te wykazały się daleko idącą gorliwością w udowodnieniu winy, tam gdzie winy nie było. Zamiast szukać prawdziwego sprawcy, znaleziono niedoświadczonego, najlepiej niewykształconego młodego chłopaka z trudnościami w adaptacji społecznej oraz ociężałością intelektualną. Idealny kozioł ofiarny, sprawca za kratkami i możemy odetchnąć z ulgą. Czy o to właśnie nam chodzi? Ciekawe, że do przytoczonych zbrodni najczęściej dochodziło w hermetycznym środowisku małych miejscowości, gdzie każdy zna każdego, a mimo to faktyczny sprawca nie trafił do więzienia. Ludzie wolą myśleć, że tym złym jest ktoś z zewnątrz lub ktoś nieprzystosowany społecznie, nie natomiast zwykły sąsiad, kolega… Teraz wszyscy powinniśmy się zastanowić czy w takiej rzeczywistości chcemy żyć. Ja osobiście dużo bezpieczniej bym się czuła gdyby za kratkami siedzieli zbrodniarze. Samo odfajkowanie sprawy i polepszenie statystyk mało mnie interesuje, bo też nigdy statystykom nie wierzę i wychodzi na to, że jest to uzasadniona wątpliwość. Książka z pewnością godna jest polecenia, ale nie ze względu na sensacyjność materiału, lecz do głębszej analizy nad naszą kondycją jako społeczeństwa, nad świadomością przeciętnego obywatela i wreszcie nad samym wymiarem sprawiedliwości, który obecnie przeżywa głęboki kryzys i nie wiadomo czy w ogóle i w jakiej formie się z niego podźwignie.