Książka dobra i dająca przejrzysty wstęp do buddyzmy. Napisana językiem prostym klarownym i przejrzystym. To co jednak mi się nie podobało to to, że mimo zapewnień autora o obiektywności twierdzeń na temat tego, że każdy ma prawo przynależeć do różnych buddyjskich szkół to widać jak mocno stawia na piedestale swoją szkołę Diamentowej Drogi przypisując jej najlepsze i najbardziej wybitne cechy. Używa zręcznie zabiegów psychologicznych, by przekonać dzisiejszego człowieka, że to szkoła dla ludzi żyjących w biegu, którzy nie chcą żyć jak mnich asceta życiem pełnym wyrzeczeń jak np. szkoła Theradavy (którą swoją drogą nazywa "Małą Drogą" co również ma pejoratywny wydźwięk, że Theradava jest małą droga a jego "Wielka"). Da się wyczuć tą stronniczość w książce bardzo mocno. Dodatkowo Lama Ole twierdzi, że droga medytacji "na nauczyciela" jest najszybszą drogą do osiągnięcia oświecenia nazywając ją drogą na skróty, co nie jest w moim rozumieniu prawdą. Tylko poprzez wgląd w swoje emocje, uczucia, myśli i doznania fizyczne w ciele możemy wyzwolić się z cierpienia, a medytacja na nauczyciela jest niczym innym jak wizualizacją połączoną z mantrą mającą na celu wyciszyć nasz umysł, ale tylko na powierzchownym poziomie. Nie docieramy tą techniką do korzenia cierpienia. I to samo mówił Budda. Nie interesowały go podziały, religie i wyższość jednych szkół nad drugimi, małe, wielkie, diamnetowe drogi. To wymysł ludzi a nie Buddy. On zostawił nam w spadku Szlachetną Ośmioraką Ściężkę do wyzwolenia z cierpienia, na którą składa się życie moralne i techniki medytacji do oczyszczania umysłu jakimi są annapana i vipassana.

Książka dobra i dająca przejrzysty wstęp do buddyzmy. Napisana językiem prostym klarownym i przejrzystym. To co jednak mi się nie podobało to to, że mimo zapewnień autora o obiektywności twierdzeń na temat tego, że każdy ma prawo przynależeć do różnych buddyjskich szkół to widać jak mocno stawia na piedestale swoją szkołę Diamentowej Drogi przypisując jej najlepsze i...