Sztuka szczęścia. Poradnik życia

Jeśli macie ochotę przeczytać książkę, która zmieni Wasze postrzeganie na otaczający nas świat, to sięgnijcie po książkę "Sztuka szczęścia. Poradnik życia" Howarda C. Cutlera oraz Dalajlama XIV. Jest to zbiór albo raczej zapis wielu rozmów oraz spotkań amerykańskiego psychiatry Cutlera z Dalajlamą na temat tego, jak znaleźć szczęście w codziennym życiu. Filozofia Dalajlamy odnośnie szczęścia jest bardzo prosta. To my ludzie sami komplikujemy swoje życie i stwarzamy problemy. To napędza złe emocje i złe samopoczucie. W związku z tym źródła szczęścia nie szukajmy gdzieś obok tylko w nas samych. Ta książka zmusza do myślenia i zastanowienia się nad naszym życiem. Autorzy przytaczają nam tu czynniki, które dają uczucie szczęścia. Pokazują jak ważne na nasze życie są poprawnie budowane relacje z innymi. Dowiemy się również jak zwalczyć w sobie negatywne emocje. Bardzo ciekawa książka, którą najlepiej czytać stopniowo, by mieć czas na własne przemyślenia.

Jeśli macie ochotę przeczytać książkę, która zmieni Wasze postrzeganie na otaczający nas świat, to sięgnijcie po książkę "Sztuka szczęścia. Poradnik życia" Howarda C. Cutlera oraz Dalajlama XIV. Jest to zbiór albo raczej zapis wielu rozmów oraz spotkań amerykańskiego psychiatry Cutlera z Dalajlamą na temat tego, jak znaleźć szczęście w codziennym życiu. Filozofia Dalajlamy...

Poradnik życia

Ciekawa książka w twardej oprawie

Rozważania o równowadze, życiu, szcześciu. Poruszane są tu także tematy współczucia, śmierci, miłości i wiele innych
Książka o sześciu, ciekawa inspirująca, skłaniająca do rozmyśleń.

Poradnik życia

Ciekawa książka w twardej oprawie

Rozważania o równowadze, życiu, szcześciu. Poruszane są tu także tematy współczucia, śmierci, miłości i wiele innych
Książka o sześciu, ciekawa inspirująca, skłaniająca do rozmyśleń.

IG:ksiazki_wloczykija
Dzisiejszy świat jest pełen chaosu, zabiegania i ogromnej manipulacji. Bardzo często jesteśmy bardzo przebodźcowani. Staramy się wykonywać wiele rzeczy naraz. Staramy się być na każdym kroku perfekcyjni. Wielu z nas, zaczyna poszukiwać tego wewnętrznego spokoju, by żyć zgodnie ze sobą. Ale jak to zrobić? I czy to w ogóle jest możliwe w dzisiejszym świecie?

„Sztuka Szczęścia”, bardzo niezwykła książka będącą owocem inspirujących rozmów Dalajlamy z psychiatrą Howardem Cutlerem. Nie nazwała bym tej książki poradnikiem. To mądra podróż w głąb ludzkiego umysłu, bardzo często dość zagubionego. Książka jest prowadzona w głównej mierze przez duchownego przywódcę Tybetu, Dalajlamę, który dzieli się sekretami, jak osiągnąć wewnętrzną równowagę i prawdziwe szczęście.

Dalajlama niczym czuły przewodnik, opiekun prowadzi nas przez meandry życia, uczy nas jak radzić sobie z negatywnymi emocjami, takimi jak depresja, gniew, złość czy zazdrość. Ale również podkreśla znaczenie takich emocji jak współczucie, altruizm, mądrość czy spokój w budowaniu satysfakcjonujących relacji z innymi. Musimy pamiętać o tym, że sama książka zaraz po przeczytaniu nie naprawi naszego życia, czy nie pozbędziemy się od razu problemów, gdyż nawet sam Dalajlama podkreśla wielokrotnie, że kwestią zmiany tego co nam przeszkadza, jest zmiana nawyków myślenia, zmiana w naszym umyśle. W książce znajdują się piękne i drogocenne wskazówki jak to zrobić.

Całe rozmowy znajdujące się w tej małej książce, poruszają również takie tematy jak: miłość małżeństwo, śmierć. Pozwala ona również nauczyć się jak czerpać radość z prostych rzeczy w naszym życiu.

„Sztuka Szczęścia” to nie tylko zwykła książka jako poradnik. To drogowskaz, którego wielu z nas poszukiwało stojąc na rozdrożu życia.

A Ty? Co w życiu jest dla Ciebie najważniejsze? Jak definiujesz szczęście? Podziel się w komentarzu!

IG:ksiazki_wloczykija
Dzisiejszy świat jest pełen chaosu, zabiegania i ogromnej manipulacji. Bardzo często jesteśmy bardzo przebodźcowani. Staramy się wykonywać wiele rzeczy naraz. Staramy się być na każdym kroku perfekcyjni. Wielu z nas, zaczyna poszukiwać tego wewnętrznego spokoju, by żyć zgodnie ze sobą. Ale jak to zrobić? I czy to w ogóle jest możliwe w dzisiejszym...

Eksperymentalnie sięgnęłam po książkę o charakterze wywiadu religijnego. Sporo z niej wyniosłam mądrych rzeczy, ale momentami irytował psychologiczny motyw prowadzony przez autora.

Eksperymentalnie sięgnęłam po książkę o charakterze wywiadu religijnego. Sporo z niej wyniosłam mądrych rzeczy, ale momentami irytował psychologiczny motyw prowadzony przez autora.

Interesujące rozmowy przeprowadzone przez psychiatrę Howarda Cutlera z wyjątkowym człowiekiem, znanym na całym świecie Jego Świętobliwością Dalajlamą pomagają nam spojrzeć na nasze życie i otaczający nas świat przez pryzmat różnych emocji, w zupełnie inny sposób niż do tej pory.
Czytając ten tekst możemy zacząć rozumieć jak bardzo złożone są wszelkie relacje międzyludzkie, nasze zachowania i spojrzenie na wszystko co nas otacza.
Czy istnieje jeden, uniwersalny sposób na odnalezienie szczęścia i równowagi w życiu? Czy można w łatwy sposób osiągnąć wymarzony stan umysłu i wewnętrzny spokój?
Otóż nie, nie jest to takie łatwe. o ogromie pracy jaki trzeba w to włożyć i jaką trzeba mieć perspektywę na wiele aspektów życia właśnie w tej książce przedstawia nam Jego Świętobliwość.
Jesteśmy również uświadamiani jak ważne jest dostrzeganie i rozumienie nie tylko pozytywnych ale i negatywnych emocji.
Aby kroczyć ścieżką rozwoju musimy również zrozumieć czym jest tak naprawdę wiara, religia, duchowość.

Interesujące rozmowy przeprowadzone przez psychiatrę Howarda Cutlera z wyjątkowym człowiekiem, znanym na całym świecie Jego Świętobliwością Dalajlamą pomagają nam spojrzeć na nasze życie i otaczający nas świat przez pryzmat różnych emocji, w zupełnie inny sposób niż do tej pory.
Czytając ten tekst możemy zacząć rozumieć jak bardzo złożone są wszelkie relacje międzyludzkie,...

[...]
Dawanie ciepła i miłości innym odgrywa istotną rolę w rozwijaniu własnego poczucia wartości.
[...]
Prawda jest taka, że szczęście to stan umysłu.
[...]
W dzisiejszych czasach ludzie często mylą szczęście z przyjemnością.

Osiągnięcie szczęścia jest według Dalajlamy bardzo łatwe. To my sami je sobie komplikujemy, stwarzamy problemy tam gdzie ich tak naprawdę nie ma.
Można się zapoznać.

[...]
Dawanie ciepła i miłości innym odgrywa istotną rolę w rozwijaniu własnego poczucia wartości.
[...]
Prawda jest taka, że szczęście to stan umysłu.
[...]
W dzisiejszych czasach ludzie często mylą szczęście z przyjemnością.

Osiągnięcie szczęścia jest według Dalajlamy bardzo łatwe. To my sami je sobie komplikujemy, stwarzamy problemy tam gdzie ich tak naprawdę nie ma....

Mam wrażenie, że rozmowy z Dalajlamą są dla autora jedynie pretekstem do konfrontacji własnej wiedzy oraz psychiatrii jako nauki z życiem duchowym buddystów.
Cutler jakby sprawdzał działanie pewnych teorii naukowych. Na pewno jest pod wrażeniem spotkania z Dalajlamą. Solidnie przygotowuje się do każdego z nim spotkania. Żałuje, gdy trwa ono zbyt krótko. Jest też zaskoczny faktem, że Jego Świątobliwość potrafi przyznać się do niewiedzy.
Jeśli ktoś szuka w książce myśli i recept na życie Duchownego, niewiele tam tego znajdzie.
Ale polecam.

Mam wrażenie, że rozmowy z Dalajlamą są dla autora jedynie pretekstem do konfrontacji własnej wiedzy oraz psychiatrii jako nauki z życiem duchowym buddystów.
Cutler jakby sprawdzał działanie pewnych teorii naukowych. Na pewno jest pod wrażeniem spotkania z Dalajlamą. Solidnie przygotowuje się do każdego z nim spotkania. Żałuje, gdy trwa ono zbyt krótko. Jest też zaskoczny...

Jest to zapis wielu rozmów (bo i spotkań było dużo przez całe lata) amerykańskiego psychiatry, Howarda Cutlera, z XIV Dalajlamą (Tenzin Gyatso). Także fragmenty jego wykładów lub innych wystąpień publicznych.

Rozmawia psychiatra z duchowym przywódcą Tybetu, buddyjskim mnichem, Jego Świątobliwością Dalajlamą. Chciałem napisać, że starają się znaleźć lub wypracować jakiś konsensus. Jednak to raczej psychiatra szuka konsensusu, bo Dalajlama stwierdza po prostu, bardzo grzecznie i kulturalnie, że wy (naukowcy Zachodu, amerykańscy psychiatrzy, uczeni itp.) nie macie racji, nie potraficie znaleźć rozwiązania w wielu sytuacjach, bo przyjmujecie błędne założenia.

Obaj zgadzają się, że człowieka może spotkać jakieś traumatyczne albo inne znaczące wydarzenie, które zaważy na całym jego dalszym życiu i to nawet wtedy, kiedy sam zainteresowany zdarzenia tego już nie pamięta lub jego znaczenia sobie nie uświadamia. Błąd, błędne, bo ograniczające założenie psychiatrów – według Dalajlamy – polega na tym, że szukają tego wydarzenia tylko w tym życiu pacjenta, a przecież mogło się ono wydarzyć w którymś z innych jego żyć. Dalajlama stara się wyjaśnić to na przykładzie:

„To trochę tak, jakbyś coś zgubił, a następnie założył, że to coś znajduje się w pokoju. W tym momencie ustalasz określone parametry, wykluczając możliwość, że ta rzecz jest gdzieś na zewnątrz lub w innym pokoju. Szukasz więc i szukasz, nie znajdujesz tego przedmiotu, ale wciąż zakładasz, że to coś ukrywa się gdzieś w tym pokoju!”[1].

Natychmiast zacząłem się zastanawiać, czy rzeczywiście są to sytuacje podobne. Moim zdaniem – zupełnie nie. Choć przyznaję, że przykład Dalajlamy, przy pierwszym czytaniu i na pierwszy rzut oka, wygląda znakomicie, a nawet genialnie.
Dlaczego upieram się, że przedmiot jest w tym właśnie pokoju? Bo jestem przekonany, że w żadnym innym pomieszczeniu nie byłem. Oczywiście mogę się mylić, zrobiłem błędne założenie i ograniczyłem obszar poszukiwań, bo zupełnie zapomniałem, że byłem też w innym pokoju; jakoś całkowicie wyleciało mi to z głowy. Czy takie błędne założenie, że nie byłem w innym pokoju, choć byłem, ma podobną wagę, zbliżony ciężar gatunkowy, jak kompletna niewiara w reinkarnację?
Jak już wspomniałem te sytuacje nie są podobne. Kiedy byłyby podobne? Gdybym dopuścił możliwość, że przedmiot jest w drugim pokoju jednopokojowego mieszkania. Wtedy dopiero, i w obu przypadkach, chodziłoby o wiarę w coś (reinkarnacja, pokój),czego istnienia nie da się udowodnić zmysłami.

Niesamowita książka, bardzo wartościowa. Jej wyjątkowa wartość polega na tym, że jest polemiczna, zaprasza, a nawet prowokuje czytelnika do dyskusji. Jednak najpierw trzeba odkryć własne zdanie na dziesiątki tematów, zająć jakieś stanowisko w tej lub innej kwestii. Oto kilka przykładów.

Dalajlama twierdzi, że celem ludzkiej egzystencji jest poszukiwanie szczęścia. Z tym w pełni bym się zgodził, zaznaczając jednak, że cel życia i sens życia, to nie są dla mnie pojęcia tożsame.
Kolejne przekonanie: osiągnięcie prawdziwego i trwałego szczęścia nie jest łatwe, ale jest możliwe. Moja refleksja – czy „trwałego” oznacza non-stop, 24 godziny na dobę, bez względu na okoliczności?
I dalej. Każdy człowiek jest z gruntu dobry i łagodny. Z tym zgodzić się nie jestem w stanie. Takiemu przekonaniu przeczy znajomość historii i bieżących zdarzeń. Co jeszcze ciekawsze, takie przekonanie (według Cutlera) nie wynika u Dalajlamy z dogmatów religii, ale zbudowane jest na doświadczeniu i realnej ocenie świata i ludzi, ich postaw i zachowań.
Ostatnie. Według Dalajlamy współczucie ma ogromną wartość. Z tym też się nie do końca zgadzam, ale może to wynikać ze znaczenia słów. Moim zdaniem miłosierdzie, czyli współczucie wyrażone w działaniu, ma wielką wartość i znaczenie. Samo tylko współczucie znaczy w sumie niewiele. Na przykład tyle, co powiedzenie ofierze powodzi, że bardzo jej współczuję. Jeśli jednak to swoje współczucie dla niej wyrażę w działaniu, a tym właśnie jest miłosierdzie, pomogę w konkretny, realny sposób odbudować jej życie, to to już jest nieocenione.

Wydaje mi się, że nie sposób przeczytać całą tę książkę, bez takiego lub innego wejścia w relację z przekonaniami Dalajlamy i może trochę też Cutlera. Rozumiem przez to, że poznawanie ich poglądów bez własnego, osobistego zaangażowania, może się nie udać. Mnie właśnie się nie udało, a próbowałem czytać na zasadzie: no, dobrze, on ma tak, ale to tylko ciekawostka, która mnie nijak nie dotyczy i właściwie jest mi obojętna. Bez realnego zaangażowania emocjonalnego i intelektualnego „Sztuka szczęścia” zapewne byłaby dla mnie bezwartościowa.

Nie podobało mi się w tej książce tylko jedno, ale liczę się z tym, że to może ja jestem przesadnie wyczulony na „łasiczą mowę”. Chodzi o stwierdzenia: naukowcy udowodnili, że… badania wykazały, że… itp., jednak bez podania jakichkolwiek konkretów. Więc nie wiadomo, jacy naukowcy, skąd, gdzie, jakie badania, kiedy; nie są podane żadne źródła, na przykład link do wyników określonego eksperymentu lub badania, tytułu publikacji, nic takiego nie ma. Nie oznacza to, że te stwierdzenia na pewno są fałszywe, ale mnie coś takiego irytuje i – moim skromnym zdaniem – obniża wiarygodność przekazu. Może zbyt dobrze pamiętam „radzieccy uczeni dowiedli…” albo „chińscy mędrcy powiadają…”.

Pozycja bardzo dobra, zdecydowanie warta poznania, ale tylko przez tych, którzy mają otwartą głowę, czyli na pytanie „czy dopuszczasz możliwość, że jest inaczej, niż ci się wydaje?” odpowiadają twierdząco.


--
[1] Dalajlama, Howard Cutler, „Sztuka szczęścia. Poradnik życia”, przekład Joanna Drabiak, wyd. Rebis, s. 16.

Jest to zapis wielu rozmów (bo i spotkań było dużo przez całe lata) amerykańskiego psychiatry, Howarda Cutlera, z XIV Dalajlamą (Tenzin Gyatso). Także fragmenty jego wykładów lub innych wystąpień publicznych.

Rozmawia psychiatra z duchowym przywódcą Tybetu, buddyjskim mnichem, Jego Świątobliwością Dalajlamą. Chciałem napisać, że starają się znaleźć lub wypracować jakiś...

Absolutnie uwielbiam prostą mądrość tego, co przekazuje Dalajlama. Fakt, że potrafi powiedzieć, że czegoś nie wie, nie rozumie. Że wielokrotnie podkreśla wagę różnych podejść, odmiennych duchowości i może jego metafora restauracji, gdzie klient musi mieć wybór, by być szczęśliwym i przekonanie, że z religiami jest tak samo - musimy mieć możliwość znalezienia wersji nam "smakującej" - jest prosta, ale bardzo dosadna.
Książka nie jest poradnikiem, jest zapisem rozmów przeprowadzonych między psychiatrą Cutlerem a Dalajlamą i wykładów prowadzonych w Stanach na temat wagi szczęścia i dążenia do niego. Coś, co czyta się kawałeczkami, odkłada, rozmyśla i wraca.
Jedno zastrzeżenie, chociaż potężne (co najmniej dwie gwiazdki mniej) - za dużo w tym Cutlera, za mało Dalajlamy. Wcześniej czytałam "Wielką księgę szczęścia", czyli zapis rozmów Dalajlamy i arcybiskupa Desmonda Tutu i tam Douglas Abrams sprawił, że stał się narratorem, który sposobem pisania kieruje cały blask reflektorów na głównych bohaterów. Cutler tego nie potrafił.

Absolutnie uwielbiam prostą mądrość tego, co przekazuje Dalajlama. Fakt, że potrafi powiedzieć, że czegoś nie wie, nie rozumie. Że wielokrotnie podkreśla wagę różnych podejść, odmiennych duchowości i może jego metafora restauracji, gdzie klient musi mieć wybór, by być szczęśliwym i przekonanie, że z religiami jest tak samo - musimy mieć możliwość znalezienia wersji nam...

Jedna z ważniejszych dla mnie książek, wracam do niej regularnie, czerpię z niej wiele inspiracji i wsparcia.

Jedna z ważniejszych dla mnie książek, wracam do niej regularnie, czerpię z niej wiele inspiracji i wsparcia.