O sztuce miłości

Zaskakujący jest fakt, że mimo powstania książki tyle lat temu wciąż jest ona bardzo aktualna, pobudza do refleksji. Pokazuje ujęcie nie tylko miłości,
która pierwsza przychodzi nam na myśl-romantycznej, ale również wszystkich innych rodzajów (np. rodzicielskiej, braterskiej).

Zaskakujący jest fakt, że mimo powstania książki tyle lat temu wciąż jest ona bardzo aktualna, pobudza do refleksji. Pokazuje ujęcie nie tylko miłości,
która pierwsza przychodzi nam na myśl-romantycznej, ale również wszystkich innych rodzajów (np. rodzicielskiej, braterskiej).

Książka, która namiesza Ci w głowie, ale też pozwoli zrozumieć mechanizmy rządzące światem. A to, że została napisana w 1955 a ciągle wszystko jest tak aktualne, sprawia, że zastanawiam się jak p. Erich Fromm podszedłby do napisania książki dzisiaj. Bardzo ciekawe, że już prawie 70 lat temu zauważone jest, że prowadzi się do równości płci, ale jest to kierowane tylko tym, żeby te trybiki lepiej działały w całym systemie. Piękne:)

Książka, która namiesza Ci w głowie, ale też pozwoli zrozumieć mechanizmy rządzące światem. A to, że została napisana w 1955 a ciągle wszystko jest tak aktualne, sprawia, że zastanawiam się jak p. Erich Fromm podszedłby do napisania książki dzisiaj. Bardzo ciekawe, że już prawie 70 lat temu zauważone jest, że prowadzi się do równości płci, ale jest to kierowane tylko tym,...

Bardzo ze mną rezonuje, pobudza do głębokich refleksji.

Bardzo ze mną rezonuje, pobudza do głębokich refleksji.

Filozoficzna rozprawa o miłości, właściwie „O sztuce miłości”. Każde słowo, zdanie napełniało mnie spokojem, czułością i bezwzględną wiarę w zmianę. Erich Fromm napisał tę książkę w roku 1956! Sztuką jest zebrać doświadczenia i przemyślenia w słowa. Sztuką jest mówić o miłości w kontekście religii, wiary, logiki, polityki i psychologii. Zebrać wszystkie splątane wątki, dysonanse dręczące ludzkość od zarania dziejów i rozsupłać z tego węzła kwintesencję słowa MIŁOŚĆ. Ponadwymiarowe i ponadczasowe ujęcie najpiękniejszego i najważniejszego ludzkiego uczucia. Treść wwierca się mocno w umysł, psychikę, jątrzy, drąży. Analizuję. Chcę wszystko zapamiętać.

Erich Fromm podzielił swoje rozważania na cztery rozdziały:
I. Czy miłość jest sztuką?
II. Teoria miłości
III Miłość i jej rozbicie we współczesnym społeczeństwie zachodnim
IV. Praktyka miłości

Sam Autor ostrzega: „książka ta musi rozczarować każdego, kto oczekiwałby od niej łatwego wprowadzenia w sztukę miłości. (…) wszystkie jego próby miłości skazane są na niepowodzenie, jeśli nie będzie zarazem jak najusilniej starał się rozwinąć całej swojej osobowości, aby zdobyć twórczą postawę życiową; że niepowodzenia w miłości do poszczególnej osoby nie można osiągnąć bez zdolności kochania bliźniego, bez prawdziwej pokory, odwagi, wiary i zdyscyplinowania”. Sięgam po rękę Erich’a Fromm’a i podążam za treścią. „Miłość jest sztuką” i jest nauką. Jest procesem: „proces nauki można z łatwością podzielić na dwa etapy: pierwszy – opanowanie teorii; drugi – opanowanie praktyki” a „obok jednak poznania teorii i praktyki istnieje jeszcze trzeci niezbędny czynnik, aby się stać mistrzem w jakiejkolwiek dziedzinie – opanowanie sztuki musi być sprawą maksymalnego zainteresowania”. Uważność. Na siebie. Na drugiego człowieka. „Pragnienie zjednoczenia się z drugim człowiekiem jest najpotężniejszym dążeniem ludzi. Jest ono najbardziej podstawową namiętnością, jest siłą cementującą cały rodzaj ludzki, klan, rodzinę, społeczeństwo. Klęska na tym polu oznacza obłęd lub zagładę – zagładę samego siebie lub zagładę innych. Bez miłości ludzkość nie mogłaby istnieć ani jednego dnia”. Miłość do samego siebie, miłość dzieci do rodziców, miłość rodziców do dzieci i wzajemny wpływ uczucia z późniejszymi konsekwencjami w dorosłym życiu, miłość do wybranego drugiego człowieka (braterska). Samotność, zaburzenia psychiczne. I wreszcie: „dojrzała miłość”, która „jest zjednoczeniem, w którym zachowana zostaje integralność człowieka, jego indywidualność”. Każdy z dwojga ludzi chcących kochać i być kochanym we wzajemnie wzrastającym związku, ma swój własny okręg odrębności, indywidualności, by wspólnie w jakimś tylko zakresie łączyć się ze sobą, a nie jak miłość symbiotyczna, współuzależniona nachodzić wzajemnie na siebie, tracąc granice własnych okręgów.

Rozważania o miłości i ich analiza na tle różnych historycznych epok, systemów religijnych, politycznych, filozofii Wschodu i Zachodu. Pojawiają się znane postaci z różnych dziedzin: Freud, Jung, Kant, Spinoza, Mistrz Ekhart, Paul Tillich, Budda, katolicki Bóg.

Erich Fromm spowodował we mnie poplątanie z pomieszaniem moich poglądów i przekonań na temat wiary, religii, miłości, małżeństwa. Obieram kierunek poszukiwań odpowiedzi i roztrząsam, czy chcę zburzyć kolejny raz swój porządek świata. Erich Fromm skutecznie wyzwolił we mnie kolejne dysonanse: „wiedzieć, a jednak myśleć, że nie wiemy, jest najwyższym osiągnięciem; nie wiedzieć, a jednak myśleć, że wiemy, jest chorobą”.

Filozoficzna rozprawa o miłości, właściwie „O sztuce miłości”. Każde słowo, zdanie napełniało mnie spokojem, czułością i bezwzględną wiarę w zmianę. Erich Fromm napisał tę książkę w roku 1956! Sztuką jest zebrać doświadczenia i przemyślenia w słowa. Sztuką jest mówić o miłości w kontekście religii, wiary, logiki, polityki i psychologii. Zebrać wszystkie splątane wątki,...

z wieloma poglądami proponowanymi przez Fromma nie zgadzam się, są dla mnie przestarzałe

z wieloma poglądami proponowanymi przez Fromma nie zgadzam się, są dla mnie przestarzałe

To niewielkie wypracowanie poruszyło we mnie coś bardzo mi nieznanego dotychczas, nietuzinkowe emocje i lawina refleksji spadły na mnie tuż po zakończeniu czytania książki. Byłam zaskoczona prostotą i jasnością. Fromm wyjaśnia pytanie miłości według swojego postrzegania, i w wielu aspektach z nim się zgadzam. Cenne informacje i wskazówki dotyczące typów miłości są zawarte w środku. Rozdział z przetłoczeniem religijnym średnio mi się czytało. Pomimo tego uważam że jest to pozycja o dużej wartości i zdecydowanie warta uwagi

To niewielkie wypracowanie poruszyło we mnie coś bardzo mi nieznanego dotychczas, nietuzinkowe emocje i lawina refleksji spadły na mnie tuż po zakończeniu czytania książki. Byłam zaskoczona prostotą i jasnością. Fromm wyjaśnia pytanie miłości według swojego postrzegania, i w wielu aspektach z nim się zgadzam. Cenne informacje i wskazówki dotyczące typów miłości są zawarte w...

Fromm pięknie obrazuję nam czym jest miłość w znaczeniu ogólnym nie tylko międzyludzka

Fromm pięknie obrazuję nam czym jest miłość w znaczeniu ogólnym nie tylko międzyludzka

W dziełach Ericha Fromma szczególnie urzeka mnie jego humanistyczne podejście do świata i człowieka, to że pomimo radykalnej krytyki współczesnego społeczeństwa jest w stanie dostrzec nadzieje, szanse, właśnie w człowieku, który jest wypadkową ustroju społecznego. Potraktowanie miłości jako sztuki zdaje się całkowicie oddawać jej wyraz oraz pokazać, że pomimo ciężkich początków człowiek jest w stanie osiągnąć mistrzostwo w tej dziedzinie. Urzekają również bogate odwołania kulturowe w rozważaniach Fromma, które jednak niekiedy stają się słabszą częścią tego dzieła, ponieważ potrafią nieco przynudzać i wytrącać z rytmu rozmyślań. Nie mniej jednak warto spróbować przeczytać ten krótki esej ze względu na to, jak wiele niesie ze sobą.

W dziełach Ericha Fromma szczególnie urzeka mnie jego humanistyczne podejście do świata i człowieka, to że pomimo radykalnej krytyki współczesnego społeczeństwa jest w stanie dostrzec nadzieje, szanse, właśnie w człowieku, który jest wypadkową ustroju społecznego. Potraktowanie miłości jako sztuki zdaje się całkowicie oddawać jej wyraz oraz pokazać, że pomimo ciężkich...

nic gorszego nie czytałam

nic gorszego nie czytałam

Egzaltowany bełkot. Fromm sam sobie przeczy w tak wielu punktach, że trudno doszukiwać się tu jakiejkolwiek logiki. Wnioski wysnuwa na tak zwany chłopski rozum, popierając je metaforami z Biblii. Innymi słowy wybiera stosowne fragmenty z fikcji literackiej, żeby tłumaczyć czytelnikom prawdziwe życie. Szkoda że wówczas nie napisano jeszcze Harry'ego Pottera. Jest duża szansa, że próbowałaby udowadniać toksyczną miłość matki do dziecka na podstawie oddania życia Lilly Potter za Harry'ego.
Zdecydowanie jest to też przykład przerostu formy nad treścią. Swoje wnioski rozbija na atomy i opowiada o prostych zjawiskach w bardzo zawiły sposób i rozlegle.
Byłaby jedna gwiazdka, ale daję dwie, ponieważ mimo idiotycznych odpowiedzi, niektóre z padających tam pytań są naprawdę trafne.

Egzaltowany bełkot. Fromm sam sobie przeczy w tak wielu punktach, że trudno doszukiwać się tu jakiejkolwiek logiki. Wnioski wysnuwa na tak zwany chłopski rozum, popierając je metaforami z Biblii. Innymi słowy wybiera stosowne fragmenty z fikcji literackiej, żeby tłumaczyć czytelnikom prawdziwe życie. Szkoda że wówczas nie napisano jeszcze Harry'ego Pottera. Jest duża...