O śmierci Ojca Redaktora dowiedziałem się z LC, więc temat przewodni pożegnania z tą osobowością nie zaskoczył. Forma, jaką wybrała redakcja „NF”, jest w sumie OK – na głębsze analizy znaczenia Macieja Parowskiego dla polskiej fantastyki przyjdzie poczekać. Na razie mamy kilka impresji (z tego najdłuższą pióra Rafała Kosika).

Publicystyka tym razem bez szałowych przyczynków. Jest coś dla fanów autora samurajskiej mangi i polskiej noblistki (wywiady ze Stanem Sakai i Olgą Tokarczuk). Artykuł o kotach w fantastyce stanowczo za krótki (typowa wyliczanka, którą mógłbym wygenerować w kilka sekund googlając). Podobnie, acz może dla wielu jednak bardziej odkrywczo, piszą Witold Vargas o najmniekszych stworzeniach w fantastyce ludowej oraz duet Haska/Stachowicz o początkach telewizji. „Okołodziejczaki” to tym razem również pewna wyliczanka. Może najciekawiej pisze Peter Watts, choć tym razem nie żegna on się z całym naszym światem, lecz tylko z… serialem „Odpowiednik”. A Orbitowski zwraca uwagę na ciekawy film hiszpański o farciarzach bez fartu, czyli nieszczęśliwych szczęściarzach.

Opowiadania oceniam summa summarum na czwórkę. U Polaków tym razem fantastyka religijna Olejniczaka i fantasy debiutantki Pauli Wanarskiej. Pierwszy pisze z rutyną, ale mimo wszystko bez jakiegoś większego zaskoczenia. Coś jak hybryda serialu „Rzym” i historii chrystusowej. A debiutantka potrafi zaintrygować, ale nie jest jeszcze w stanie „wyciągnąć” z pomysłu czegoś więcej niż tylko grubszego szkicu.

Proza zagraniczna to parabola Neila Gaimana (całkiem udana, bo krótka i na temat), fantastyka polityczna Karla Schroedera, wykorzystująca stare systemy gospodarcze plemion kanadyjskich w epoce bitcoina (raczej przewidywalna opowiastka) oraz jednoznacznie najlepszy tekst numeru, czyli koniec świata pod Seattle i na Marsie. Linda Nagata napisała coś, co mogłoby transportować sporo emocji jako film typu „Interstellar”.

O śmierci Ojca Redaktora dowiedziałem się z LC, więc temat przewodni pożegnania z tą osobowością nie zaskoczył. Forma, jaką wybrała redakcja „NF”, jest w sumie OK – na głębsze analizy znaczenia Macieja Parowskiego dla polskiej fantastyki przyjdzie poczekać. Na razie mamy kilka impresji (z tego najdłuższą pióra Rafała Kosika).

Publicystyka tym razem bez szałowych...