Nowa Fantastyka 442 (07/2019)

Sprzedawca gołębi - Jewgienij T. Olejniczak
Na nowo napisany fragment historii Jezusa z Nazaretu. Z trochę innej perspektywy, oczami zapomnianego bohatera wydarzeń. Oczywiście napisana o wiele lepiej i sensowniej niż te biblijne bajdury. Nawet jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że to opowiadanie fantastyczne, wszak biblia też realistyczna nie jest. Językowo rzecz jest świetna, bez cienia zarzutu, poza tym sposób obrazowania jest wyjątkowy. Olejniczak tworzy świat niesłychanie plastyczny, sugestywny; li jedynie dla tego aspektu warto przeczytać. Druga sprawa to warstwa "meta", w końcowej partii tekstu mamy refleksję nad siłą opowieści tworzącej rzeczywistość; nienachalne, fajne. Jedyny zarzut jaki bym miał, trochę na siłę w sumie, to sposób umiejscowienia narratora. Biorąc pod uwagę ówczesne warunki technologiczne, trochę zastanawiąjący jest sens jego pojawienia się. Jeśli jednak ominiemy tę niewielką rafę, dalej wszystko gra i buczy.
8/10

Bohaterowie nie umierają nigdy - Paula Wanarska
Grał kto kiedy w Hirołsów? No to mamy tu zapis rozgrywki na takiej mniejszej planszy. Stereotypowa high fantasy, odkrywczo konstatująca, że na wojnie zarabiają grupy interesów a maluczcy giną. Napisane znośnie, z lekko pensjonarskim zacięciem.
4/10

Małpa i Dama - Neil Gaiman
Alegorycznie i szyderczo o człowieku w kontekście rozwoju cywilizacji. W sensie, że się minęliśmy z sensem, bo najlepiej żyć sobie na łonie nie przejmując się niczym. Czyli stary dowcip o Jasiu, który zaplanował sobie zostać menelem, ale mu nie wyszło.
4/10

Reputacja - Karl Schroeder
O tym, że komunizm jest szczytowym systemem społecznym i ludzkość powinna do niego dążyć. Trochę co prawda pokrętnie, ale jednak koncepcja pomylona. Naiwnych idealistów nigdy nie braknie.
5/10

Marsjański obelisk - Linda Nagata
O tym, że miarą człowieczeństwa jest pochylenie się nad najsłabszym i najbardziej bezbronnym, a wszelkie pomniki są psu na budę, bo pożytek z nich żaden, łechcą jedynie próżność budowniczych, a wcześniej czy później czas i tak zetrze je na pył.
7,5/10

Scenariusz RPG:
Do góry nogami - Mariusz Wieczorek. Kontynuacja pomylonej koncepcji ratowania pisma. Dziewięć stron wyrzuconych w błoto.
0/10

Publicystyka:
Pierwszy numer po śmierci Macieja Parowskiego, mamy więc wspomnieniową stypę. Potem wywiad z jakimś twórcą jakiegoś komiksu, nołnejmowa postać, ominąłem. Vargas opowiada o mitycznych mikrobach i robalach a po nim Wiśniewski o kotach w fantastyce. Po wywiadzie z Tokarczuk prześliznąłem się pobieżnie, taki tam standard. Z lamusowego kajecika, Haska&Stachowicz wygrzebali historyjki o początkach telewizji. Kosik w swym felietonie dalej o Parowskim, a Watts ze smutkiem o kasacji "Odpowiednika", serialu, który był fantastyczny trochę inaczej niż popeliny okupujące szczyty list popularności, Kołodziejczak zaś skupia się na zarządzaniu brakiem w kontekście światów alternatywnych. Na koniec Orbitowski, przy pomocy filmu Intacto, próbuje dociec gdzie leży szczęście, a może fart.

Recenzje:
Tym razem dość przyzwoicie, choć recenzje wznowień, zwłaszcza rzeczy wyjątkowo dobrze znanych, zakrawają raczej na płatną promocję.

Komiks:
Kur i Bednarczyk, Lil i Put. Epizod wyjątkowo żałosny. Wyjątkowo brzydko 1/10, i głupio 1/10. Tak trzymać.

Olejniczak i Nagata. Reszta, w zasadzie, to piach. Żona namawia mnie do rezygnacji z prenumeraty. Jakoś się trzymam, ale takie numery wytrącają mi argumenty z garści.
6/10

Sprzedawca gołębi - Jewgienij T. Olejniczak
Na nowo napisany fragment historii Jezusa z Nazaretu. Z trochę innej perspektywy, oczami zapomnianego bohatera wydarzeń. Oczywiście napisana o wiele lepiej i sensowniej niż te biblijne bajdury. Nawet jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że to opowiadanie fantastyczne, wszak biblia też realistyczna nie jest. Językowo rzecz jest świetna,...

O śmierci Ojca Redaktora dowiedziałem się z LC, więc temat przewodni pożegnania z tą osobowością nie zaskoczył. Forma, jaką wybrała redakcja „NF”, jest w sumie OK – na głębsze analizy znaczenia Macieja Parowskiego dla polskiej fantastyki przyjdzie poczekać. Na razie mamy kilka impresji (z tego najdłuższą pióra Rafała Kosika).

Publicystyka tym razem bez szałowych przyczynków. Jest coś dla fanów autora samurajskiej mangi i polskiej noblistki (wywiady ze Stanem Sakai i Olgą Tokarczuk). Artykuł o kotach w fantastyce stanowczo za krótki (typowa wyliczanka, którą mógłbym wygenerować w kilka sekund googlając). Podobnie, acz może dla wielu jednak bardziej odkrywczo, piszą Witold Vargas o najmniekszych stworzeniach w fantastyce ludowej oraz duet Haska/Stachowicz o początkach telewizji. „Okołodziejczaki” to tym razem również pewna wyliczanka. Może najciekawiej pisze Peter Watts, choć tym razem nie żegna on się z całym naszym światem, lecz tylko z… serialem „Odpowiednik”. A Orbitowski zwraca uwagę na ciekawy film hiszpański o farciarzach bez fartu, czyli nieszczęśliwych szczęściarzach.

Opowiadania oceniam summa summarum na czwórkę. U Polaków tym razem fantastyka religijna Olejniczaka i fantasy debiutantki Pauli Wanarskiej. Pierwszy pisze z rutyną, ale mimo wszystko bez jakiegoś większego zaskoczenia. Coś jak hybryda serialu „Rzym” i historii chrystusowej. A debiutantka potrafi zaintrygować, ale nie jest jeszcze w stanie „wyciągnąć” z pomysłu czegoś więcej niż tylko grubszego szkicu.

Proza zagraniczna to parabola Neila Gaimana (całkiem udana, bo krótka i na temat), fantastyka polityczna Karla Schroedera, wykorzystująca stare systemy gospodarcze plemion kanadyjskich w epoce bitcoina (raczej przewidywalna opowiastka) oraz jednoznacznie najlepszy tekst numeru, czyli koniec świata pod Seattle i na Marsie. Linda Nagata napisała coś, co mogłoby transportować sporo emocji jako film typu „Interstellar”.

O śmierci Ojca Redaktora dowiedziałem się z LC, więc temat przewodni pożegnania z tą osobowością nie zaskoczył. Forma, jaką wybrała redakcja „NF”, jest w sumie OK – na głębsze analizy znaczenia Macieja Parowskiego dla polskiej fantastyki przyjdzie poczekać. Na razie mamy kilka impresji (z tego najdłuższą pióra Rafała Kosika).

Publicystyka tym razem bez szałowych...

Dodatkowa gwiazdka za opowiadania „Sprzedawca gołębi” i „Bohaterowie nie umierają nigdy”. Szczególnie to drugie mogłoby się rozwinąć w coś dłuższego, bo pomysł jest świetny.

Dodatkowa gwiazdka za opowiadania „Sprzedawca gołębi” i „Bohaterowie nie umierają nigdy”. Szczególnie to drugie mogłoby się rozwinąć w coś dłuższego, bo pomysł jest świetny.

No tak, ten numer naznaczony jest odejściem Redaktora z okładki.
Cóż tu można powiedzieć więcej, skoro wszystko już zostało powiedziane? Może tylko…
Dziękuję, panie Maćku!
Bez Pana na pewno nie byłbym takim, jakim jestem dziś!

No to wróćmy do treści numeru. Wspomnienia o redaktorze Parowskim – piękne, no i dzięki nim dotarła do nas kolejna smutna wiadomość: nie żyje Sapkowski junior. Zdecydowanie coś się kończy! Pytanie tylko, czy coś się zaczyna, bo jakoś nie widać?
W publicystyce jeszcze średni Vargas, mocno przeciętne koty jako Obcy, w większości banalna Tokarczuk. Oraz gość od komiksów, którego nie znam. Nawet Kołodziejczak i Orbitowski bez błysku, a Watts o serialu, o którym nawet nie słyszałem. Średnio!

A jakie w lipcu redakcja zaprezentowała nam opowiadania? Niezłe.
„Sprzedawca gołębi” Jewgienija T. Olejniczaka – kolejna wersja dziejów Jezusa. Mocno zbrutalizowana gra służb specjalnych, polityków, tych, którzy posługują się innymi. Całkiem ciekawe, acz zakończenie wyskakuje trochę jak diabełek z pudełka. W każdym razie – lubię takie znane historie opowiadane na nowo. Podobało mi się, choć może ciut przydługie!
„Bohaterowie nie umierają nigdy” Pauli Wanarskiej – uch, sztafaż high fantasy, że aż zęby bolą. Cudowne kryształy, smoki… No nic, dałem radę! Przesłanie niegłupie, acz historia trochę naciągana. Zawsze mnie fascynowało, jak to jest, że ci „źli” są zawsze tacy monolityczni, fanatyczni, bez skrupułów i wahań? Opowiadanie całkiem całkiem, choć ta scenografia męcząca okrutnie.
„Małpa i dama” Neila Gaimana – bajka. Właściwie mógłbym podać chyba z dziesięć interpretacji tego tekstu. I to chyba jest jego minus – coś, co jest tak wieloznaczne, w końcu żadnego znaczenia nie przekazuje. A może po prostu, jak zwykle, nie zrozumiałem?
„Reputacja” Karla Schroedera – zawsze mnie śmieszą próby zbudowania, przez zachodnich pisarzy, nowego, znacznie szczęśliwszego niż kapitalizm, ustroju. Bo zawsze jakoś wychodzi im komunizm. A jak to z komunizmem było, to my, Polacy, akurat dobrze wiemy… No dobra, wobec tego jaki jest nowy cudowny pomysł na ocalenie świata? Hierarchia społeczna zbudowana nie na posiadaniu pieniędzy, a na prestiżu. Fajna idea, nie? Komunizm też jest w założeniach fajny. Tak to jednak bywa, że zawsze znajdzie się taki, co wykorzysta system niezgodnie z przeznaczeniem. I kończy się to milionami ofiar. Aha, i żeby nie było. Takie systemy, oparte na prestiżu już były. Jest tylko mały haczyk – wszyscy muszą znać się osobiście, bo tylko wtedy wiadomo, że nikt nie oszukuje… Bo inaczej wyjdzie, co zawsze wychodziło naprawiaczom świata.
„Marsjański obelisk” Lindy Nagaty – że uratowanie jednego życia liczy się bardziej niż wiekopomne dzieło sztuki? Przyklaskuję! Pełzający koniec świata? Chyba już się zaczął. I tylko jakoś zawsze ta Ameryka to oaza cywilizacji? Hmm… W każdym razie – ciekawe, acz czegoś mi tu zabrakło.
W erpegi nie gram, to scenariusz do „Zewu Cthulhu” pominąłem.

Aha, może to dzisiejsze kręcenie nosem wynika z mojego nastroju.
Smutek…

No tak, ten numer naznaczony jest odejściem Redaktora z okładki.
Cóż tu można powiedzieć więcej, skoro wszystko już zostało powiedziane? Może tylko…
Dziękuję, panie Maćku!
Bez Pana na pewno nie byłbym takim, jakim jestem dziś!

No to wróćmy do treści numeru. Wspomnienia o redaktorze Parowskim – piękne, no i dzięki nim dotarła do nas kolejna smutna wiadomość: nie żyje...