Przeczytane raz pierwszy w podstawówce, zamiast tytułu zapamiętałam głównie „Killevippen”, oczywiście tylko w wymowie. Bertil odkrywa, że w mysiej dziurce mieszka Nils, aby zmaleć do jego wzrostu musi dotknąc gwoździa przy wejściu do jego mieszkania i powiedzieć „Killevippen”. By odzyskać dawny wzrost musi zrobić to samo, lecz powrotnej drodze zapomniał zaklęcie.
– Co to ja miałem powiedzieć ?
– Oczywiście „Killevippen”!
– Oczywiście „Killevippen”.
– Musisz powiedzieć tylko „Killevippen”!
– Tylko „Killevippen”.
Można było to jeszcze ciągnąć …

Następnie Kraina Zmierzchu.

Jak była mowa przy „Podróżach Pana Kleksa” Kraina ta przypomina mi Nibycję, lecz sprawia wrażenie bardziej odlotowe. Wieczorową porą Pan Liljonkvast przybywa do Görana i zabiera go do Krainy Zmierzchu. Chłopiec nie może chodzić, lecz w tej Krainie to bez znaczenia. Kiedy jadą tramwajem, ten naraz wpada do rzeki i płynie, lecz i to bez znaczenia. Wszystko jest bez znaczenia w Krainie Zmierzchu (spelar ingen roll i Skymningslandet).

Kilka opowiadanek, między innymi o lalce, którą trzeba było yhodować w ogródku, bal elfów, „Najukochańsza Siostra” (żeński odpowiednik Nilsa, moim zdaniem strasznie smutne, co obniża ocenę) i najlepsze moim zdaniem ostatnie.

„W lesie nie ma rozbójników” (Ingen rövare finns i skogen)

– W lesie nie ma rozbójników – powtarza Piotruś mijając domek dla lalek swej mamy. Nagle zostaje teleportowany do środka, lalka mówi:
– Kłamiesz, las jest ich pełen, wyjrzyj tylko przez okno, a zobaczysz !
Zdziwiony chłopiec wygląda i rzeczywiście widzi ciemny i ponury las, jak w bajkach bywa, za każdym drzewem stoi zbój.
– Czy drzwi są zamknięte ? – zapytał na wszelki wypadek.
– Oczywiście ! Ich herszt Fiolito zaraz tu przyjdzie, by ukraść moje perły, muszę je ukryć – dodaje Mimmi, tak ma na imię, chowając sznur pereł do donicy z azalią – jest za głupi, by je znaleść.
Fiolito wchodzi przez okno na piętrze, stojąc na karkach kamratów. Piotruś stacza z nim walkę na drewniane miecze, oczywiście zbój wygrywa. Zaczyna przetrząsać domek w poszukiwaniu skarbu. Lalka woła:
– Aleś ty głupi ! Powinieneś powiesić się na własnych wąsach !
Rozeźlony zbój, mający długie wąsy, ciska w nią donicą. Chybia, lecz rozbijając donicę przypadkiem znalazł perły. Rechocząc ucieka przez okno i znika w mroku wraz z bandą.
– I co teraz ? – zapytał Piotruś.
– E tam, to była podróbka warta najwyżej 10 öre ! Te tutaj są prawdziwe – odpowiada Mimmi, wyciągając z donicy z pelargonią drugi sznur pereł, wyglądający tak samo jak pierwszy – Pamiętaj, w lesie są rozbójnicy.

Z przypisu zapamiętałam, że öre to szwedzki grosik. Jak później sprawdziłam nazwa pochodzi z łac. „aurum” (złoto).

Przeczytane raz pierwszy w podstawówce, zamiast tytułu zapamiętałam głównie „Killevippen”, oczywiście tylko w wymowie. Bertil odkrywa, że w mysiej dziurce mieszka Nils, aby zmaleć do jego wzrostu musi dotknąc gwoździa przy wejściu do jego mieszkania i powiedzieć „Killevippen”. By odzyskać dawny wzrost musi zrobić to samo, lecz powrotnej drodze zapomniał zaklęcie.
– Co to...