Isekai - Władca Pierścieni dla niższej grupy wiekowej. Poruszająca książka, nie bojąca się odsłonić przed dzieckiem tematów trudnych. Materiał na esej o istocie przywiązania.

Isekai - Władca Pierścieni dla niższej grupy wiekowej. Poruszająca książka, nie bojąca się odsłonić przed dzieckiem tematów trudnych. Materiał na esej o istocie przywiązania.

Przykra książka, nawet mimio zakończenia.

Przykra książka, nawet mimio zakończenia.

Książka wspaniale obrazuje problem i potrzeby dziecka osieroconego. Widać to zwłaszcza w warstwie tekstowej i jak główny bohater mówi o sobie. Dodatkowo jest to bardzo ciekawa baśń, ucząca o radzeniu sobie z problemami i ważności nazywania problemów po imieniu (nawet jeśli jest to robione w poetyckiej stylistyce).

Książka wspaniale obrazuje problem i potrzeby dziecka osieroconego. Widać to zwłaszcza w warstwie tekstowej i jak główny bohater mówi o sobie. Dodatkowo jest to bardzo ciekawa baśń, ucząca o radzeniu sobie z problemami i ważności nazywania problemów po imieniu (nawet jeśli jest to robione w poetyckiej stylistyce).

Są takie książki z dzieciństwa, które w dorosłym życiu działają jak najlepszy wehikuł czasu. Pozwalają na nowo przeżyć emocje targające nami te kilkanaście lat temu. Jedną z takich książek jest “Mio, mój Mio” mojej ukochanej Astrid Lindgren.

Kiedy byłam w podstawówce i odkryłam jaką wspaniałą powieścią są “Dzieci z Bullerbyn”, z prędkością światła pochłaniałam jedną książkę autorki za drugą. Moim drugim domem stała się biblioteka szkolna. Siedziałam tam nawet podczas przerw między lekcjami. I kiedy sięgnęłam po “Mio, mój Mio” utwierdziłam się w przekonaniu, że literatura jest po prostu... piękna! Opowieść o chłopcu wyruszającym w niebezpieczną podróż podbiła moje serce. Autorka tak barwnie opisywała przyrodę i świat, że w kilku momentach zaparło mi dech w piersi. Jestem wdzięczna za to, że jako dziewięcioletnia dziewczynka mogłam czytać tak wspaniałą literaturę i zachwycać się nią ponad wszystko. I jestem wdzięczna za to, że mogłam wrócić do tej książki jako dorosła kobieta i... zachwycać się nią znów.

Są takie książki z dzieciństwa, które w dorosłym życiu działają jak najlepszy wehikuł czasu. Pozwalają na nowo przeżyć emocje targające nami te kilkanaście lat temu. Jedną z takich książek jest “Mio, mój Mio” mojej ukochanej Astrid Lindgren.

Kiedy byłam w podstawówce i odkryłam jaką wspaniałą powieścią są “Dzieci z Bullerbyn”, z prędkością światła pochłaniałam jedną...

Podobał mi się Mio. Podobał mi się Miramis. Podobał mi się miecz, który przecina kamień. I też płaszcz, który sprawiał, że Mio jest niewidzialny. Ale trzeba podkreślić, że nie podobał mi się durny rycerz Kato. Piękny był opis stada białych koni. I Benka i Jum-Jum.

Podobał mi się Mio. Podobał mi się Miramis. Podobał mi się miecz, który przecina kamień. I też płaszcz, który sprawiał, że Mio jest niewidzialny. Ale trzeba podkreślić, że nie podobał mi się durny rycerz Kato. Piękny był opis stada białych koni. I Benka i Jum-Jum.

Bardzo fajna książka .Opowiada o Chłopcu który został adoptowany przez ludzi którzy go nie chcieli .Odnajduje swojego tatę który okazuje się być królem i przeżywa różne przygody razem z JumJumem

Bardzo fajna książka .Opowiada o Chłopcu który został adoptowany przez ludzi którzy go nie chcieli .Odnajduje swojego tatę który okazuje się być królem i przeżywa różne przygody razem z JumJumem

Jakie to jest dobre! Wszystko jedno czy ma się lat sześć, trzydzieści sześć... czy sześćdziesiąt sześć :)

Jakie to jest dobre! Wszystko jedno czy ma się lat sześć, trzydzieści sześć... czy sześćdziesiąt sześć :)

"Mio, mój Mio" to wydanie klasycznej powieści Astrid Lindgren z nowymi, kolorowymi ilustracjami szwedzkiego artysty Johana Egerkransa. Po raz pierwszy książka została wydana w 1954 r. pod szwedzkim tytułem "Mio, min Mio".

Samotny dziewięcioletni Bosse chciałby mieć prawdziwy dom, przede wszystkim jednak chciałby odnaleźć tatę. To marzenie się spełnia, gdy chłopiec trafia do Krainy Dalekiej. Tam odkrywa, że ma na imię Mio i jest zaginionym synem króla.

Pewnego dnia dowiaduje się, że nad jego losem ciąży przepowiednia sprzed tysięcy lat. Razem z wiernym przyjacielem Jum-Jumem oraz cudownym koniem Miramisem wyrusza więc w niebezpieczną podróż, by rozprawić się z okrutnym rycerzem Kato, porywaczem dzieci. Tylko chłopiec królewskiej krwi może go pokonać.

W tej przejmującej opowieści - fabuła nawiązuje do tradycyjnych baśni i folkloru. Jest niesłychanie ujmująca, a przy tym zmusza czytelnika do głębszych przemyśleń.

Ciekawostka! Na podstawie książki powstał film o tym samym tytule. Swoją premierę miał w 1987 r., a rolę Jum-Juma zagrał Christan Bale, zaś Kato zagrał Christopher Lee.

"Mio, mój Mio" to wydanie klasycznej powieści Astrid Lindgren z nowymi, kolorowymi ilustracjami szwedzkiego artysty Johana Egerkransa. Po raz pierwszy książka została wydana w 1954 r. pod szwedzkim tytułem "Mio, min Mio".

Samotny dziewięcioletni Bosse chciałby mieć prawdziwy dom, przede wszystkim jednak chciałby odnaleźć tatę. To marzenie się spełnia, gdy chłopiec trafia...

Astrid Lindgren - to jej w głównej mierze zawdzięczam zamiłowanie do literatury. Wychowałam się na Pippi i Dzieciach z Bullerbyn. I chociaż Mio, mój Mio - to opowieść utrzymana w zupełnie innym, nieco bardziej mrocznym klimacie, to jak zwykle u Astrid jest przepięknie.

To niesamowita historia, smutna i przejmująca. 9cioletni Bosse, sierota przygarnięta przez niebyt czułe małżeństwo doświadcza ogromnej samotności i pustki. Tęskni za ciepłem bliskości, miłością i ze smutkiem i ogromną tęsknotą patrzy na rodzinę swego przyjaciela Benki. Marzy o spotkaniu swego prawdziwego ojca i los się nagle odmienia, chłopiec trafia do Krainy Dalekiej, gdzie okazuje się być zaginionym synem Króla, a Jego prawdziwe imię to Mio. Mio wreszcie czuje się ważny, kochany i przede wszystkim szczęśliwy. Okazuje się jednak, że czeka Go również bardzo trudne zadanie. Musi pokonać złego i okrutnego Rycerza Kato o kamiennym sercu. Mio wyrusza w podróż ku przeznaczeniu i chociaż czeka Go wiele wyzwań i przeciwności, to jak to u Astrid czeka nas zwycięski finał walki dobra ze złem.

To historia, gdzie dziecięca beztroska, bieganie po lasach, łąkach, wspinaczki po drzewach, mieszają się z poczuciem pustki, odrzucenia, braku miłości i akceptacji, uczuciem osamotnienia. A ucieczką przed tym staje się wyobraźnia i jej niesamowita siła.

To trudna baśń, momentami nieco mroczna i z pewnością poruszy zarówno małych jak i nieco większych czytelników, chociaż mam wrażenie, że każdy będzie ją przeżywał na zupełnie innym poziomie.

Astrid Lindgren - to jej w głównej mierze zawdzięczam zamiłowanie do literatury. Wychowałam się na Pippi i Dzieciach z Bullerbyn. I chociaż Mio, mój Mio - to opowieść utrzymana w zupełnie innym, nieco bardziej mrocznym klimacie, to jak zwykle u Astrid jest przepięknie.

To niesamowita historia, smutna i przejmująca. 9cioletni Bosse, sierota przygarnięta przez niebyt czułe...

Nie wiedziałam, że Astrid potrafiła pisać też typowe baśnie
W sumie się nie dziwię, bo to wybitna autorka. Ale nie wiedziałam

Na całe szczęście poznałam tę książkę :D Przepiękna, kojąca opowieść o sile miłości, przyjaźni i dobra. Oczywiste motywy uspokajają i pozwalają bez strachu zanurzyć się w historię chłopca, który pewnego dnia został przeniesiony do odległej krainy. Piszę bez strachu, bo wiadomo, że będzie happy end, nie dlatego, że nie ma w niej czarnych charakterów.

Czytając czułam się jak małe dziecko :)
A- i jeszcze ważna sprawa! To jest trochę nietypowa baśń, bo nie ma w niej żadnych przestarzałych opinii, wierzeń czy strasznych scen

Nie wiedziałam, że Astrid potrafiła pisać też typowe baśnie
W sumie się nie dziwię, bo to wybitna autorka. Ale nie wiedziałam

Na całe szczęście poznałam tę książkę :D Przepiękna, kojąca opowieść o sile miłości, przyjaźni i dobra. Oczywiste motywy uspokajają i pozwalają bez strachu zanurzyć się w historię chłopca, który pewnego dnia został przeniesiony do odległej krainy. ...