Nostalgia przywiodła mnie do wrót Fantazjany, krainy istniejącej tylko wtedy, gdy się o niej pamięta. Film sprzed lat, z mojego dzieciństwa wspominam z rozrzewnieniem, pamiętam wszystkie emocje towarzyszące Atreju, Artaxowi i oczywiście uwielbianemu Falkorowi (który w książce ma zupełnie niepasujące imię Fuchur) i Bastianowi. Po przeczytaniu książki wiem już, że film stanowił jedynie jej połowę; druga jej część skupia się na Bastianie i odnajdowaniu jego Prawdziwej Woli. O czym mowa? Oczywiście o „Niekończącej się historii” pióra Michaela Ende. To powieść wielowymiarowa, nie tylko fantazyjna, bajkowa, z ogromną rolą nadziei, ale także zwracająca uwagę na tak ważne zagadnienie jak dziecięca depresja. Nikt z nas nie powinien dopuścić do tego, aby wewnętrzne dziecko i jego fantazje przestały istnieć. One pozostają źródłem Wody Życia.
Mimo tego, że druga część mocno mi się dłużyła, uważam, że jest konieczna, by zastanowić się nad wagą takich wartości jak przyjaźń, honor, pragnienia, bezinteresowność. A sama lektura? Godna polecenia.

Nostalgia przywiodła mnie do wrót Fantazjany, krainy istniejącej tylko wtedy, gdy się o niej pamięta. Film sprzed lat, z mojego dzieciństwa wspominam z rozrzewnieniem, pamiętam wszystkie emocje towarzyszące Atreju, Artaxowi i oczywiście uwielbianemu Falkorowi (który w książce ma zupełnie niepasujące imię Fuchur) i Bastianowi. Po przeczytaniu książki wiem już, że film...