Raz na jakiś czas wybieram książki, nie posługując się żadnymi rankingami, poleceniami czy sukcesami autora. Szukam wówczas intrygującego tytułu albo informacji w streszczeniu. W taki właśnie sposób trafiłam na "Modrzewie...", najpierw był dość zagadkowy tytuł, potem nazwisko Marqueza wymienione jako źródło inspiracji autora. Postanowiłam zaryzykować. Co prawda nie odnalazłam w niej nic, co kojarzyłoby mi się z realizmem magicznym autora "Stu lat samotności", ale nie zawiodłam się. "Modrzewie siwieją na rudo" to książka zupełnie inna od tych, które królują na listach bestsellerów. Nie ma tu wampirów, morderstwa, wyuzdanej erotyki (choć tej jako takiej nie brakuje), jest za to niespiesznie prowadzona opowieść o dojrzewaniu, pasji, jazzie i spełnieniu. Już sam główny bohater jest niecodzienny, to lutnik, przedstawiciel zawodu dość hermetycznego, wydawałaby się już nieistniejącego, choć fascynującego, który marzy, by dorównać Stradivariusowi. Poznajemy go w momencie, gdy traci zapał do pracy, przeżywa kryzys twórczy, ale i życiowy. Wszystko zmienia się wraz z odwiedzinami tajemniczego pana Kostki...
Co jeszcze znajdziemy w tej książce? Opowieść o poszukiwaniu drogi życiowej, więzach rodzinnych, umieraniu, magicznej mocy instrumentów, prawdziwej miłości i Harlemowskim Renesansie.

Raz na jakiś czas wybieram książki, nie posługując się żadnymi rankingami, poleceniami czy sukcesami autora. Szukam wówczas intrygującego tytułu albo informacji w streszczeniu. W taki właśnie sposób trafiłam na "Modrzewie...", najpierw był dość zagadkowy tytuł, potem nazwisko Marqueza wymienione jako źródło inspiracji autora. Postanowiłam zaryzykować. Co prawda nie...